"Benim değil. Koruduğun inancının muhafızısın." dediğimde aniden gözlerime baktı. Bir kılıç kadar keskindi bakışı. Gülümsedim. Kaşları çatık hayretle bakıyordu. Benim varlığımı algılıyormuş gibi. Şaşırmış gibi.. .........

Umut, en karanlık anda doğar ve bazı kıvılcımlar, devrimi başlatacak gücü taşır. Kış Gündönümü; robot teknolojisi, nükleer kış ve baskıcı bir rejimin kıskacındaki bir toplumun hayatta kalma ve umudu yeniden inşa etme mücadelesini anlatıyor. Aşk, arkadaşlık ve direnişin iç içe geçtiği bu hikâye, okuru karanlık bir gelecekte bile inancın ve cesaretin izini sürmeye davet ediyor.

Aptallar Takımı Psikolojinizin etkilenebileceği düşüncesindeyseniz 18 yaşından önce okumayın. (Henüz düzenlenmemiştir.)

Ardından Ecmel kahvesini uzattı Muâz'a. Diğerleri de belli etmeyerek Muâz'a bakıyordu. Onu ilk defa bu kadar insanî bir davranış sergilerken görüyorlardı. Hatta onu bu kadar insan içine karışmış ve sakin olarak da ilk defa görüyorlardı. Bu yüzden olsa gerek babası oldukça tedirgin Muâz her ân bir olay çıkaracakmış gibi diken üstündeydi. Muâz elinde ki fincanın kulbunu kavrarken hoşnutsuz bir bakış attı içine. Ardından dikkatle küçük bir yudum aldı. Hepsi gizliden-açıktan onu izliyordu. İlk yudumdan sonra biraz dursa da ne yüzünü buruşturdu ne de kahvenin tadına dair bir izlenim bıraktı. Büyüklerin sohbetini dinlerken sakin bir şekilde kahvesini içmeye devam etti. "Kahveyi mi değiştirdin?" Diye sordu Efna. Şimdiye çocuğun şuraya yıkılmış olmasını bekliyordu. Diğer gözler de ona dönerken başını iki yana sallayıp reddetti. "Ben de şaşkınım." İmkânsız dedi, gurur. Riskli dedi, tecrübe. Manasız dedi, mantık. Yine de denemeye değer dedi, kalp.

Ayağa kalktım. "Kinci bir insan değilim ama senin söylediklerini unutamıyorum Enes." Sesim bir fısıltıdan farksızdı. Boğazım ağlamamı durdurma çabalarımın sonucu olarak düğüm düğümdü. Ruhumun neresine dokunursam dokunayım bir yaraya denk geliyordum ve tüm bunların müsebbibi olan adam tüm bu yıkımdan habersiz bir şekilde tam karşımda oturuyordu. "Kardeşimi kaybettim ben. Bir cesedi bile yoktu. Ne onun ne kocasının. Onları o şerefsizlere şikayet edense kardeşim dediğim biriydi! Sırtımdaki bıçakları saymayı bırakmışken insanlara olan güvensizliğimi normal görmelisin Âhla." Yeşillerinin parladığını görmek beni bozguna uğratmıştı. İlk defa gözlerinin dolduğunu görüyordum. Şaşkındım. Bir şey dememe müsaade etmeden devam etti. "Etrafım kalleşlerle çevrili. Bergusi'nin dediği gibi Hz. Ömer'in fethettiği, Selahaddin Eyyubi'nin Haçlı işgalinden kurtardığı Filistin topraklarını, Kudüs'ü, Mescid-i Aksa'yı VIP kartlarına ve koruma araçlarına sahip olabilmek için sattılar." Ayağa kalktı. "Kudüs'ün bir karışından vazgeçen yarın Mekke'den öbür gün Medine'den vazgeçer." Sustu bir müddet. Doğru kelimeleri seçmekte zorlanır gibi bir hali vardı. "İşte bu sebepten güvensizliğimi mazur gör." dedi neden sonra. Islanan yüzüme değen rüzgar ürpermeme sebep oluyordu. Bir şey diyemedim. Arkamı dönüp gitmek ikimiz için de en iyisi olacaktı. Düşüncemi harekete geçirdiğimde adımı söylemesiyle durdum. Bugün rolleri mi değişmiştik? "Bacağın nasıl oldu?" Güldüm. Gözlerimden sağanak halde yaşlar boşanırken hem de. Deliriyordum galiba. "İyi." dedim. "Bacağım iyi. Ama kalbim gerçekten can çekişiyor." Kapak: @nurycl ⚘

"Bıraksana yahu elimi! Gittiler işte." Ali elimi bırakıp arkasına yaslandı. Gözlerini kısmış düşünceli bir şekilde bana bakıyordu. "Onlar var diye tutmadım ki elini.." Heyecandan elim terlemişti. Kalbim, maratona girmiş bir şekilde kan pompalarken yanaklarımın kızarması için pompaladığı kanın bir kısmını da yüzüme gönderiyordu. Platonik liseli aşıklar gibi hissediyordum kendimi. Sanki üst sınıflardan aşık olduğum çocuk bana çıkma teklif ediyormuş da ben de heyecandan az sonra bayılacakmışım gibi. Kendime gelmek için derin bir nefes aldım. 'E ne diye tuttun deli çocuk!' demek istesemde hiçbir şey diyemeden ona bakıyordum. O da beni inceliyordu. Tepkimi ölçmek ister gibiydi. "Neden geldin diye sormayacak mısın?" gülerek ima ettiği şeyle bende güldüm. Tanıştığımızdan beri yanıma her gelişinde 'hoş geldin' falan demek yerine 'neden geldin' diyordum. "Neden geldin?" Elinde ki çiçek buketini uzatıp sırıttı. "Sana çiçek getirmek için.." Ali'nin ayağa kalkmasıyla ona baktım. Saatine bakıp bana döndü. "Anlamına internetten bakarsın. Benim gitmem gerekiyor, Allahaısmarladık." Son zamanlarda tatlı bulduğum sırıtışıyla el sallayıp kalktı. Dilim tutulmuş gibi hiçbir şey diyememiştim. Çok değişik duygular içerisinde bırakıp gitmişti beni. Telefonumu çıkarıp beyaz frezyanın anlamına baktım. Umut, demekti beyaz frezya..

*Asker Kurgusu* Güneş Milan Aksu, annesinin günlüğünü okuyarak babası hakkında herhangi bir bilgiye ulaşarak onu bulmak ister. Fakat günlüğü okurken babasının bordo bereli bir asker olduğunu üstüne bir de bir abisi olduğunu öğrenir. O da babasını bulabilmek için babası gibi bordo bereli olur.

TAMAMLANDI Geçmiş bir gölge gibi takip ediyordu kadını. Onu büyütenler, kirli eller ve yaptığı tercihler kanatlarını kırmıştı. Gökte asılı kalmış bir güvercin gibi çırpınıyordu. Geçmişten bir adam çıkıp geldi. Gözleri deniz, yüreği kafes, kalbi memleket gibiydi. Kanatları kül olan Güvercin, onun kafesinde özgürlüğü tatmak istedi. Denizi ona yuva, kalbi ona memleket olsun istedi. Geçmiş onların ayaklarına dolandı. Beraber düştüler, beraber kalktılar. Elleri arasında ateşten bir gül yeşerdi. Alevleri ikisini sardı. Beraber yandılar. Acının göğsünden emdiler aşk şarabını. Yana yana sevdiler birbirlerini ve yaşamayı. Bu ağzında Kekre taşıyan kanadı kırık bir Güvercin'in boğulmak istediği denizle beraber bitişinin hikayesiydi. Bittiği yerde küllerden doğmalarının hikayesi oldu. Kadın adamın nabzı oldu. Adam kadının yuvası... Adam Güvercin'in Ensar'ı oldu. Kadın adamın Gülce'si... © Kitap şarkıları: Sezen Aksu/ Güvercin Fikret Kızılok/ Gönül Duman/ Bal Neşet Ertaş/ Kurusa Fidanım Selda Bağcan/ Gesi Bağları Kahraman Deniz/Suç Mahalli Şubat, 2019 (Başlangıç)

Psikopat bir gencin ruhunu bulma hikayesi... Son Evlilik Bükücü'den tanıdığınız karakterlerin çocuklarının hikayesi