"Rastlantı dünyanın en eski ilahi gücüdür, birine rastlamanız bazen bir ödüldür bazen de bir ceza." Jean Bayudrillard Beş yıl önce yaşadığı zorluklar nedeniyle ülkeyi terk eden İzem Karahan, bir gece ansızın gelen bir telefonla babasının rahatsızlandığını öğrenir ve apar topar ülkeye geri döner. Babasının yoğun isteği ve ısrarı üzeriyle onun yerine bir toplantıya katılır. Ancak bilmediği bir şey vardır; Masada oturan liderlerden birisi yüzüstü bırakıp gittiği kocasıdır. Vural Demir Sezer'dir. Hayatında daha önce hiç yaşamadığı kadar adrenalini, heyecanı, şoku, sevinci ve mutluluğu bir anda yaşayacak olan İzem Karahan peşine gölge olarak takılan geçmişten habersizdir. Annesinin bir kez bile elini tutmadığı İzem Karahan bu yolda kendine tutunacak bir dal arar. Ancak Vural ona tutunacak bir dal değil, ağaç olur. Annesi tarafından eli hiç tutulmamış, babası tarafından saçı hiç okşanmamış kız çocuklarına...

Annesi ile küçük bir köyde yaşayan 17 yaşında Arin, bir gün annesini bir yangında kaybeder ve bir başına kalır. Köylü kızı evlendirmeye karar verir. Ağalardan birisi kızın yaşlı bir adamla evlenmesine göz yumamaz ve oğlu ile evlendirir. Kapak tasarımı @paralevm

"Karımı artık yanımda, odamda ve yatağımda görmek istiyorum!" diye bağırınca donup kaldım. Ne söylediğinin farkında mıydı? Bir başkasının kimliğiyle evlenmek mümkün müydü? Gerçekten nikâhta bile sahtekârlık yapılabilir miydi? Başına gelene kadar Bige Saka bunun mümkün olduğunu sanmıyordu. İlk görüşte aşktı onunkisi, bu yüzden âşık olması ve duygularına yenik düşüp evlenmesi çok hızlı olmuştu. Evlendiği gün sevgilisinin bir dolandırıcı olduğunu öğrenmişti. Üstelik zaten evliydi ve başka bir adamın adını, soyadını, kimliğini hatta gerçeğinden ayırt edilemeyecek imzasını kullanarak Bige'yi evlendiklerine inandırmaya çalışmıştı. Son ana kadar Bige bu gerçeği görememişti. Peki, nikâh cüzdanında adı geçen gerçek Karun Kalender kimdi? Evlendiğinden haberi var mıydı? Böyle bir durumda nikâh geçersiz sayılırdı değil mi? "Ne demek nikâh geçerli?" Şaşkına dönmüş bir halde avukata bakıyordum. Benden haberi bile olmayan bir adamın karısı olduğumu mu savunuyordu? "Üzgünüm Bige Hanım," dediğinde olağan bir şeyden bahseder gibi sakindi. "Nikâh memuruna kadar her şey gerçek. Eski sevgiliniz Serhat Bey ile o masaya oturduğunuzu doğrulayacak hiç görgü tanığınız yok. Bu nikâhın başka bir adamın kimliğini kullanarak kıyıldığına dair hiçbir kanıtınız yok. Böyle bir durumda yapılacak en mantıklı şey Karun Bey'i bulmak ve ona olanları anlatıp boşanma evraklarını imzalatmak." Bu adam ne dediğinin farkında mı? Bahsi geçen adamın benden haberi bile yoktu. Karşısına geçip ona ne diyeceğim? Senin ruhun bile duymadan evlendik hadi şimdi de boşanalım mı? Bu koskoca bir saçmalıktı!

"Aile... Ben aile nedir bilmem yani hiç ailem olmadı. Hep yalnızdım çığlıklarımı duyanların bile umursamadan üç maymunu oynadıkları, kimsenin umrunda olmadan bir oyuncak gibi ordan oraya savurduğu kızdım." "Efil Arıcı (Soykan)" *-Daha 4 yaşında Anne'si babasından Abilerinden ikizinden koparılan Efilin'in Hikâyesi. -Sonradan dahil olan bir abi var. -Her cuma yeni bölüm atıyorumm.* İlk bölümlerin yazım yanlışları olabilir şimdiden sorry. Tabi yazım yanlışı yapmamaya, bölümleri yavaş yavaş düzenlemeye çalışıyorum:)🤍

Gerçek aile kitabı. Ne ay var ne tek bir yıldız. Her yer karanlık ve ıssız. Göremiyorum. -Tamamlandı-

gerçek ailesini bulan genç kızın yaşadığı zorlukları anlatır. Reklam içerikli yorumlar silinmektedir ve yasaktır!

"Sesini Kaybedenler", susturulmuş kadınların, bastırılmış kimliklerin ve dayatılmış hayatların hikâyesi. Psikoloji öğrencisi Sâyra karaca, yıllar sonra gittiği ailesinin yanında, istemediği bir evliliğe sürüklenir. Ailesi, onu aşiretin genç lideri Arsem'le evlendirmeye kararlıdır. Ancak Sâyra, kaderini sessizce kabullenecek biri değildir. Bu, sesi elinden alınmaya çalışılan bir kadının, kendi sesini geri alma mücadelesidir. Ve bazen bir çığlık, bin yıllık suskunluğu bozmaya yeter.

Yağmur yağıyor, her yeri sel alıyordu. Sokaktaki insanlar ıslanmamak için oradan oraya koşuyor, trafik arabalar sayesinde tıkanıyordu. Şemsiyesi olan insanlar rahat bir şekilde yolda yürüyordu. Şemsiyesi olmayanlar ise şanssızdı. Yağmurdan ıslanmamak için korunacak yer arıyorlardı. Şemsiyesi olmayan, elinde kalın hukuk kitapları, üzerindeki deri ceketi ile rahatça yürüyordu İzem. Acelesi yoktu. Islanmayı seven biriydi. Küçükken babası onu sokağa attığında yağmurun altında kendi kendine eğlenir, biriken suların üzerine zıplardı. Uzun kahverengi saçları ıslanıp birbirine karışmıştı. Elindeki hukuk kitapları çantasına sığmadığı için elinde sımsıkı tutuyor, ıslanmamaları için boynundaki kahverengi atkıyı kitaplarına siper ediyordu. İzem Karasu. Üniversite son sınıf öğrencisiydi kendisi. Yirmi üç yaşında, geleceğinin hayallerini kuran ve başarılı bir savcı olmayı hedefleyen bir hukuk öğrencisiydi. Son yılının bitmesine ve mezun olmasına sadece aylar kalmıştı. Metro durağına inen yürüyen merdivenleri görene kadar normal hızda yürümeye devam etti. Yürüyen merdivenler gözüne çarpar çarpmaz adımlarını hızlandırdı. İzem dışarıdan çok sert görünürdü. Bakışları her zaman insanlara nefretle bakardı. Oysaki sıcakkanlı biriydi. Sevdiklerine karşı çocuksu olurdu. Merhametli ve sevecendi. Soğuk olduğu insanlara acımazdı. Metro durağına geldiğinde metro gelmişti bile. İnsanlar birbirlerini ittirerek metroya ulaşamaya çalışıyordu. Sanki birbirlerini itmeseler metroya binemeyecek gibi bir halleri vardı. .....

Ne demek 5 üvey abi!? Ben abimle mutluydum ne gerek vardı 5 tane daha abiye. Bir de velet vardı! Ahh tabii bir de asker olan babalığı unutmamak lazım! Klasik abi kurgularından birazcık farklı. Yazım yanlışları veya mantık hataları varsa kusura bakmayın.