Το λευκό δαντελενιο της φουστανακι, ειχε λερωθεί από τις λάσπες. Ήταν συνήθεια όμως... Πάντα έλεγε στη μητέρα της να μη τα φοράει για να βγει να παίξει... Έσφιξε τη δεξιά της παλάμη , γύρισε το κεφάλι και του χαμογέλασε. Έπειτα έσφιξε την αριστερή παλάμη, χάρισε ένα ακόμα χαμόγελο και γύρισε προς τον ουρανό. Ήταν ξαπλωμένη ανάμεσα τους . Λαχανιασμενη από το κυνηγητό και χαρούμενη. Κρατούσε στις χούφτες της τα χερια τους και χαμογελούσε. Τρία μικρά παιδιά που μεγάλωναν μαζί... Πολλά τους ένωναν και άλλα τόσα τους χώριζαν... Διαφορετικές ζωές... Οικονομική κατάσταση... Ενδιαφέροντα... Τρόπος ζωής... Μα ένα πράγμα είχαν κοινό... Τη δυνατή φιλία και αγάπη μεταξύ τους... Πόσο αντέχει όμως άραγε ένας τέτοιος δεσμός με το πέρασμα του χρόνου; Πόση δύναμη χρειάζεται για να κρατήσεις τα όρια; All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια

"Τελευταία φορά. Το ορκίζομαι!"

"Πες το ξανά"

Και τι ήταν όλα τελικά; Μια παρτίδα πόκερ... Τι πόνταρε; Όσα χρόνια της είχαν απομείνει.... All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια

"Σιγά μην ερωτεύτηκα το μικρό ρε"

Ο έρωτας πέρα απο την λογική

Εκείνος νόμιζε οτι τα είχε ζήσει όλα. Μέχρι που την γνώρισε.

Όταν τα όρια πατηθουν και τα πάθη σκοτώσουν τη λογική , ο έρωτας θα ανοίξει τα φτερά του καταστρέφοντας τα πάντα στο πέταγμα του. Εκείνος πάντα ήταν δίπλα της. Φρουρός. Προστάτης από τη γέννα της... Δάσκαλος και μέντορας της. Εκείνη όμως μεγάλωσε...Άλλαξε. Η εφηβεία αποτραβιεται από πάνω της και τα ηνία παίρνει η γυναικεία της φύση . Η ατσαλακωτη ομορφιά της , το ταμπεραμέντο και η γοητεία μεγαλώνουν όπως κι εκείνη μέρα με τη μέρα. Δύο άνθρωποι δεμένοι σαν μια γροθιά, έρχονται αντιμέτωποι με συναισθήματα που δεν ήξεραν ότι υπήρχαν... συναισθήματα που απαγορεύονται. Μια αλυσιδωτή αντίδραση γεμάτη ένταση, πάθος, προδοσία, μίσος και ζήλειας ξεκινάει για να σπείρει τον όλεθρο. Η Ελίζαμπεθ, κακομαθημένη από τον ίδιο, έμαθε να παίρνει πάντα αυτό που θέλει. Έμαθε να ελέγχει. Να παλεύει για τα θέλω της, ψυχή και σώμα. Τι θα συμβεί όμως όταν αυτά που θέλει δεν μπορεί να τα έχει; Don't copy ©2018 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα

"Άφησε με να φύγω!" Τα χέρια του λειτούργησαν άψογα σαν φυλακή. Την παγιδευσε ανάμεσα τους κι εκείνη κόλλησε στον τοίχο εξοργισμενη "Αφού τρελαίνεσαι κατάβαθος...Παραδέξου , ότι και μόνο που εισπνέεις την ανάσα μου λιώνεις.." "Εχεις πρόβλημα αγοράκι μου ..."Με γρήγορη κίνηση προσπάθησε να περάσει κάτω από τον κλοιό που δημιούργησε γύρω της αλλά απέτυχε...Την έπιασε με δύναμη και πίεσε το κορμί της στον τοίχο για ακόμα μια φορά "Αγοράκι; Είσαι αστεία μικρή...Αστεία και αβγαλτη ... Γι αυτό με τρελαίνεις!" "Απομακρυνσου πριν βάλω τις φωνές!" "Και τι θα πεις ; " Η φωνή του χαμήλωσε...Έγινε βαθειά, προκλητική ...γεμάτη λαγνεία. "Λιαμ; Αφού το ξέρεις και το ξέρω πως αν ήταν ο αδερφός μου εδώ ούτε βλέμμα θα μου έριχνες...Τι θέλεις πια από μένα;" "Θέλω να γίνω ο πρώτος σου ..." Δήλωσε και δάγκωσε τον λαιμό της. Εμεινε να κοιτάζει μεσα στα χρυσαφένια καστανα της μάτια ώσπου ξαφνικά τράβηξε τα χέρια του. Της έκλεισε το μάτι και έφυγε χωρίς να της ρίξει ούτε μια ματιά... Don't copy ©2018 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα

Μου το είχε πει... Μια πεταλούδα κρύβει καταβαθος το γκρίζο... Μπορεί να έχει πολύχρωμα φτερά μα αν τα αγγίξεις η σκόνη θα χαθεί... Το χρώμα θα καταστραφεί πάνω στα δάχτυλα σου... Δεν θα μπορέσει να πετάξει ξανά χωρίς ώθηση Και τότε, τότε θα μείνει μόνο το γκρι... Ένα γκρί που πονάει... Που πληγώνει... Ένα γκρι που μόνο εκείνος μπορει να το επαναφέρει και να το γεμίσει με χρώματα... Τι να τα κάνω τώρα πια ; Τώρα έμεινα με εκείνο το γκρίζο, τα φτερά έσπασαν, ξεθωριασα, έκανα την επιλογή.... Εκείνος μου το είπε, μόνο που εγώ δεν τον πίστεψα... Don't copy Ζέτα Ορφανού ©2018 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.