Herkesin hayatının bir dönüm noktası vardır. Bu, annenin ölümü olabilir. Bu, yeni bir okul, yeni bir ev olabilir. Bu, çok sevdiği birisini kaybetmek olabilir. Peki bu, otobüste vurulup bu sayede tanıştığın insanlar olabilir mi? ****** "O gün hayatımın değişeceğini bilmeden o otobüse bindim, o yolculuğa çıktım, o mola yerinde onlarla göz göze geldim. Korktum, ağladım, üzüldüm. Tüm bunları tekrar yaşayacağımı bilsem bile onlarla tanışmak için yine o otobüse binerim, yine korkarım, yine ağlarım, yine gülerim. Sırf onlardan ayrılmamak için canımı veririm, daha nasıl anlatayım?"

Dora'nın hayatı on sekizinci yaş gününde, tek dayanağı olarak gördüğü ağabeyi Doruk'un aniden ortadan kayboluşuyla geri dönülmez bir şekilde değişir. Doruk arkasında hiçbir iz bırakmadan yok olurken ondan geriye kalan tek şey kağıda aceleyle yazıldığı belli olan bir nottur. Doruk bu notta bir adres yazmış ve kız kardeşinin bir an önce oraya gitmesini istemiştir. Dora onu bulmak umuduyla o adrese gittiğinde karşısında ağabeyini bulamaz ama gördüğü ona tamamen yabancı insanlar, tüm hayatını Dora'nın habersiz olduğu ortak geçmişleriyle değiştirecektir. Çünkü Dora, yıllardır olduğunu sandığı kişi olmadığını öğrendiğinde hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Gerçek kimliğini ararken, benliğini bulmaya çalışırken yaşadıklarıysa onun en büyük imtihanı olacaktır. Zira Dora, olmaması gereken birine aşık olacak ve ondan saklamak zorunda olduklarının ağırlığıyla mücadele ederken bir darbe de sevdiği insanlardan yiyecektir. O herkes için artık bir mücevherdir ama her mücevherin ışıltısı bir gün sönebilir. * Bazen insanın kendini bulması için çok şey kaybetmesi gerekir. Hatta kendini bile.

"Sonra... Sen geldin. Her şey değişti." 🌹 Bu kitap, gerçek hayatta boşluğa düşmenizi sağlayabilir. Not:Etrafı toz pembe görmeye başlarsanız en yakın hastaneye gitmeniz şiddetle tavsiye edilir. 14.05.17

"ÇIĞIR AÇANLAR Kategorisi - The Wattys 2016 Ödülü Sahibi" Mutluluk yoktu, sevinç yoktu, heyecan yoktu, korku yoktu, üzüntü yoktu, acı yoktu, hiçbir şey yoktu. Sadece saatin her geçen saniye vücuduma bıçak gibi saplanan akrep ve yelkovanı vardı. Bu saat sonsuzdu, sonsuzluktu. Ben sonsuzdum, sonsuzluktum. Eğer bu bir infazsa; zaman cellâttı, bense mahkum. Yayın tarihi: 20.12.2014 Bitiş tarihi: 17.09.2016 Tüm telif hakları saklıdır. Hiçbir şekilde kopyalanamaz ya da paylaşılamaz aksi takdirde gerekli yasal işlemler başlatılacaktır.

"Söz vermemi ister misin, küçük?" "İsterim, ama tutabilecekseniz, bayım." 14/04/2018 ~ 29/06/2018

❝Her geçen gün daha derinden ölecekmiş gibi hissediyorum.❞ Bu hikaye homofobik bir ailenin oğlu Kim Taehyung ve kendine güveni tam, herkese tercihlerini söyleyebilen Jeon Jungkook'un hikayesini anlatmaktadır. "Göz yaşlarımı kurut, yalvarırım. Çünkü bir tutsağım ben, bu daracık dünyada tutsağım. Ne söyleyebiliyorum ne de saklayabiliyorum. Çünkü biliyorum ki saklasam da yok olsam da silinmeyecek. Bu günah asla benden silinmeyecek." -Kim Taehyung

"Hastanın adı nedir?" "Choi San" Duyduğu adla kalbi hızlandı Wooyoung'ın. Nefessiz kaldı sanki bir anda. Bayılacak gibi hissettiğinden hastane yatağının ucuna tutundu. Hayatını karartan kişinin hayatı ellerindeydi şu an. - - - başlangıç~29/01/2020

"Üşüyorum." dedim istemsiz bir şekilde. Her zaman ağzımdan çıkan bir kelime olarak. Yine aynı gülümsemesi ile ellerimi elleri arasına aldı. Sıcak nefesini verip ellerimi ısıttı. Kalbimin yine hızlamasını umursamamaya çalıştım. Ama ben buydum, o saçma tabirleriyle kız gibi üşüyen. Karla asla oynayamamış, kar yağarken asla dışarı çıkamayan, denize giremeyendim. Ben sürekli tirtir titreyendim, benim hastalığım buydu. Ben sürekli üşüyordum. Ama beni ısıtacak birini bulmuştum.

enes: sizinkiler kısa oluyormuş doğru mu? zixuan: gel göstereyim 2018-2019