Bir sosyopatı iyileştirebilir misin doktor, yoksa o sosyopat seni de mi delirtir? • Gülce Ayoğlu - Barbaros Demirkan • 🔱 🔱 🔱 Acı içindeki sesiyle ellerini makinenin yanına vururken transa girmiş gibi "İstemiyorum, istemiyorum, istemiyorum. Çıkar beni! Çıkar!" diye bağırıyordu. Refleksle yumruk yaptığı ellerini tutup kendine zarar vermesini engellerken çıkması için hafifçe aşağı doğru kaymasına yardım ettim. "Barbaros! Barbaros sakin ol, iyisin. Çıkardık seni bak. Hadi bana bak." Hala beni fark etmemiş deli gibi titrerken alnından terler damlıyordu. "İstemiyorum, istemiyorum. Çıkar." diye sayıklamaya devam ederken ne yapacağımı bilemedim. Onun için hem endişelenip hem korkarken yanında olduğumu belli etmek için hafifçe elimin altındaki elini okşadım. Temasım biraz işe yaramış olacak ki varlığımı daha fazla belli edebilmek için biraz tedirginlikle de olsa ellerimi hafifçe sırtına doğru kaydırıp ona sarıldım. Kulağına doğru sakinleştirici olduğunu düşündüğüm bir sesle "Sakin ol Barbaros. İyisin, iyisin. Bak ben buradayım, çıkardık seni." Kollarımın arasında deli gibi titrerken sırtını yavaşça sıvazlıyordum. Sürekli tekrar eden telkinlerimle yavaş yavaş kendine gelirken bu kadar umursamaz ve güçlü duran dağ gibi adamı ne bu hale getirmişti, benim için yeni bir soru daha zihnimde yer ediyordu. 🔱 🔱 🔱 Cover by: MedGraphic (_moonnlightt_) Başlangıç Tarihi : 26 Ağustos 2020 #Sevgi'de 2. (05.04.2021) #Gizem'de 1. (02.01.2021) #Aksiyon'da 1. (31.12.2020) #Genel Kurgu'da 1. (17.12.2020) #Romantizm'de 3. (23.12.2020)

"Acı insanı büyüten en büyük kavramdı ve ben yeterince büyümüştüm." Ağlamak için tuttuğum nefeslerin her birinde daha da nefret etmiştim bu dünyadan. Hayatın acımasızlığından, her iyiyimin içindeki gözyaşlarından, çok üzüldüm cümlesindeki sahtelikten kaçmıştım. Hayat bana istediğimi vermemişti. Ben kendi istediklerimi zorla alacaktım. Ama hayat da tabi ki geri durmayıp, önüme bir sürü engel koymuştu. Ama el ele yıkarak, kırarak geçmiştik o engelleri. Çünkü beraberdik. Ellerimiz birdi. Mutluluğun bile bedelini ödediğimiz bu dünya da hiçbir şey adil değildi. Biz kendi dünyamızı yaratmıştık. Gökyüzüne de kendi led ışıklarımızı asmıştık. Acıyı seviyorduk. Çünkü biz acıydık. Acı kalbimize işlemişti. İlmek ilmek örmüştü kendisini. Beraber söktük o ilmekleri. Ben onunkini o benimkini. Dertlerim, acılarım hepsi bir gülümsemesine bakıyordu. Bir gülse, hepsi yok olup gidiyordu. Beynim o an sadece onun gülüşüyle ilgileniyordu. Ben onun gözlerini değil, kahve yaparken ki halini seviyordum mesela. Kirpiklerini değil, minik benlerini seviyordum. Onda olan her şey zaten benim zaafımdı. Bizi ateşe atmışlardı. Ama biz su bularak değil yanarak kurtulmayı seçmiştik. Yavaş yavaş, yana yana kurtulmuştuk. Birbirimizi söndürmüştük, belki çok yanmıştık ama buna değerdi. Çünkü ben acıysam o mutluluktu ve acı olmadan mutluluk olmazdı.