"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Sen olmadan bir kişi eksiğiz ! Burda başrol sensin... İyi eğlenceler [Özelden atacağınız soruları bölümü size ithaf ederek yayımlıyorurum !] #DELİ ' de 3. sırada! (23.08.2018) #GARİP'de 3. sırada ! (18.09.2018) #SPASTİK'de 1. Sırada ! (24.02.19) #GOYGOY'da 2. Sırada ! (18.03.2019) #GIRGIR'da 2. Sırada ! (17.03.2019) #ANKET'de 1. Sırada ! (14.04.2020)

"Senin intikamların , oyunların bunların sonu yok mu?" dedim. Sesimde artık yıkılmışlık vardı. Artık söz verdiğim gibi ayakta duramıyordum. Kabul etmiştim artık ben kaybetmiştim. "Söyle artık !"dedim sesimi yükselterek. "Amacın ne yetmedi mi yaptıkların ? Daha ne kaldı yapacağın şey?Ne intikamın kaldı alacağın?"diye de ekledim. "Soru sorma ve dediğimi yap "dedi ifadesizce . Sanki karşısında normal davranıyordum. Görmüyor muydu artık yorulmuştum. "Neden ?"diye sordum. Cevap yok. Kocaman bir sessizlik. "Neden söylesene neden senin dediklerin olmak zorunda ben senin oyuncağın değilim."diye tısladım. "İster oyuncak ister başka bir şey ama benim dediklerimi yapmak zorundasın. Geçmişi hatırla daha kötülerini yaşamak istemiyorsan dediklerimi yapmak zorundasın." diye tısladı. İşaret parmağını bana doğru uzatarak "Benim kurallarıma uymak zorundasın yoksa geçmiş sadece sana değil geleceğine de zarar verir . Anladın mı?"dedi tehditkar bir sesle . Cevap vermedim veremedim. Biliyordum yapardı. Ondan korkmuyordum ama yapacakları... "Sen ..." dedim boğazımdaki yumruyu yutarak. "Sen şu an bu intikamda yananı ben zannediyorsun . Ama intikamın sonunda asıl kim yanacak kim tekrar doğacak göreceğiz " dedim kendimden emin bir sesle. TÜM HAKLARI SAKLIDIR! Kapak tasarımı snmnrgyk e aittir.

Bundan yıllar yıllar önce Paragar bütün sihirli varlıkların barış içerisinde yaşadığı sihirli bir diyardı. Hiçbir kötülüğü barındırmazdı, belki de onun sihri buydu. Elementlerin kontrolcüleri, majisyenler, curupiralar... Hepsi, hepsi bir aradaydı. Fakat zaman öyle bir hal aldı ki, iblisin ta kendisi olan Dybbuk büyülü zincirlerle kapatılmış demir parmakların ardından dış dünyaya kaçmıştı. Bulduğu ilk beden bir majisyen olmuş ve güçlenebilmek için yıllarca çocukları kaçırarak güçlerini çalmıştı. Her çocuğu kurban edip Paragar'ın o kutsal topraklarını kana bulamıştı. Çocuklarının kanını yerde bırakmayan majisyenler ve tüm olanların sebebi olarak gördükleri soylular arasında bir savaş başlamıştı. Bu savaş öylesine zorlu öylesine kanlı sürdürülmüştü ki Paragar'ın nüfusu büyük oranda azalmış veyahutta kayıp göstermişti. Savaşın galibi olan kontrolcüler tekrar barışı sağlayabilmek adına majisyenleri bu diyardan kovmuş onları kodes gezegene hapsetmişlerdi. Ve herhangi bir majisyenin Paragar'a girmesi onun aciz ölümünü kaçınılmaz kılmıştı. Her ne kadar majisyenler mağlup olmuş olsalar da son kozlarını oynayarak çekilmişlerdi savaştan. Nesilden nesile aktarılan, Paragar'a hayat veren, Kraliyet ailesinin son veliahtının damarlarında dolaşan Pranayı söküp alabilmek, bu diyarı yerle bir edebilmek için küçük varisi kaçırmışlardı. Başlama Tarihi: 26.05.2020