Drzwi zawsze otwierają się rano.

❝Mi się samemu długo tłumione łzy ciurkiem puściły tak, żem sobie twarz zasłonił i sam nad sobą płakał. Bo nie nad nim przecież, ale na swój własny los, żem tracił więcej kogoś, aniżeli tylko przyjaciela.❞ Wyrocznia. Nauczyciel. Opiekun. Platon sam nie umiał znaleźć jednego słowa, które opisywałoby Sokratesa stuprocentowo. Z upływem lat powiedzieć mógł tyko jedno - człowiek ten stał się mu najprawdopodobniej najbliższą osobą podarowaną przez los. Kochał go rodzajem miłości, który odkrył i nazwał on sam. Każdy człowiek widzi jednak koniec swojej miłości. A Platon, doświadczając tego, nie potrafił pojąć, czemu historia nie mogła potoczyć się inaczej.

❝Taki z Mickiewicza jest demon jak ze mnie wielkanocny królik!❞ Nie jest łatwo być demonem z rozdroży na dziewiętnastowiecznej Litwie, a Adam Mickiewicz zdążył przekonać się o tym na własnej skórze. Jest jednak ta jedna noc w roku, Noc Kupały, gdy kupcy i handlarze z różnych stron świata zjeżdżają się, aby świętować razem przesilenie letnie. To idealna okazja, by zwieść młodych mężczyzn i kobiety; przecież właśnie tacy naiwni pójdą z demonem na układ! Pieniądze, miłość czy talent ─ na to wszystko złapią się lekkomyślne i głupie duszyczki. Juliusz Słowacki może co prawda nie jest głupi, ale na pewno lekkomyślny. Zawiera z demonem pakt, tym samym sprzedając mu duszę i zostawiając samemu sobie tylko pięć lat życia. Czas mija, Juliusz zostaje wielkim poetą, ale z roku na rok coraz bardziej przeraża go wizja skończenia w piekle. Postanawia wyjąć asa z rękawa i spróbować powstrzymać Mickiewicza. A sam Mickiewicz? Zaczyna grać w jego grę. Problem pojawia się wtedy, gdy okazuje się, że całkiem przypadkiem zakochał się w tym nierozważnym człowieku...