Ήταν ένα συνηθισμένο κορίτσι... Ή μάλλον γυναίκα πια... Είχε μια συμπαθητική δουλειά, ένα όμορφο αγόρι κι έναν υπερπροστατευτικό πατέρα... Όλα ήταν ήρεμα και βαρετα στη ζωή της... Ώσπου θα ερχόταν μια νύχτα που θα τα άλλαζε όλα! Ένα ένοχο μυστικό... Ένα σκοτεινό αγόρι... Και το πεπρωμένο από το οποίο δε μπορεί να ξεφύγει κανένας μας...

"Ελπίδα! Κατεβα κάτω!" Μου φωνάζει ο Έκτορας κάτω από το μπαλκόνι μου. "Δεν μπορώ! Έχουν κλειδώσει γιατί παραλίγο να με σκοτώσεις!" Του φωνάζω το αυτονόητο. "Δεν έγινε ακριβώς έτσι..." Μου λέει και γελάω ειρωνικά. "Το κεφάλι μου που παραλίγο να είναι τρύπιο έχει άλλη άποψη!" Του φωνάζω. "Ελπίδα έλα κάτω! Θέλω να σε δω!'' Μου φωνάζει και εκείνος. "Δεν μπορώ ούτε να κατεβω ούτε εσύ να ανέβεις!" Του λέω και με κοιτάζει χαμογελαστός. "Ελπίδα! Ρίξε κάτω τα σεντόνια σου!"