"Ne yaptığımı bilmiyordum. İçimdeki ruh sanki benim değildi. Bir anda bir silah sesi duyuldu. Korkudan gözlerimi kapatmıştım. Ne kadar gözüm kapalı bekledim orda bilmiyorum. Gözümü açtığımda Alkın'ı kanlar içinde gördüm. Yanağımın ıslandığını hissettim. Ellerim titriyordu .Elimde bir ağırlık hissettim. Bakışlarım Alkın'dan elime kaydığımda silahı gördüm. Ne yaptım ben? Katil mi oldum?" 🖤⛓ Aşkın çaresizliğine kapılmış bir kadın sevdiği adama güveniyor. Bu bir hata mı? Onun canını yakan kişi aslında onu gerçekten seven birisi mi? Ya onu bu kararsız dünyadan kurtaracak üçüncü bir kişi girse hayatına? Aşka karşı kararsız adımlarla yürümeye devam ediyor. Bu yolun sonunda onu karanlık günler mi bekliyor yoksa gecesi aydınlığa mı kavuşuyor?

"Geçmişimin gölgesi tam karşımda üzüntüm ise yüreğimdeydi.." Işığın arkasında bir grilik vardı. Tanıdık bir grilik, tanıdık bir gölge... Geçmiş gölgesi... "Gece! Ne var orada?" Gece. Benim ismim. Ama "Gece!" diyen kim? Kulağımda yankılanan iki ses var. Biri fısıldıyor, biri bağırıyor. Gözlerim kararıyor. Işık azaldı, yerini karanlığa bıraktı. Saçlarım, adeta rüzgar tarafından çekiliyor. Kulağımda sadece "Gece!" diye bağırıp, fısıldayan iki ses var, başka bir şey duymuyorum. Ellerim.. hissetmiyorum. Gözlerim tamamen karanlığa mahkum oldu. Bedenim kendini bir boşluğa bıraktı. Başım sert bir kayaya çarpmış gibi sarsıldı. Gözlerimi yavaş yavaş açmaya başladım. Bulanık bir görüntü.. Tek görebildiğim bir gölgeydi. Tekrar kapandı gözlerim, bu kez açamadım. Dışarıdaki sesleri duyabiliyordum. Fısıltı kesilmişti. Atlas'ın sesiydi bu. Gözlerimi açmaya çalıştım ama imkansızdı. Birbirine kilitlenmiş gibilerdi. Konuşmaya çalıştım, oda imkansızdı. Dudaklarımı hareket ettiremiyordum. Etraftaki tek ses "Gece!" diyerek bana seslenen Atlas'ın sesiydi. Kilitlenmiş gözlerin ardına bakın, büyük bir karanlık.. Ve o karanlığın ardına bakın, sonrası büyük bir kabus..