Byłem przekonany, że nie ma gorszego widoku od siedzących na boisku, smutnych i czasem nawet rozpłakanych chłopaków z naszej drużyny. Poczuwam się w dużym obowiązku opiekuńczym, trzy lata na pozycji wice-kapitana to stworzenie potężnych, trwałych więzi z każdym z osobna. Obserwując sparingi z innymi drużynami, czy grzejąc ławę na eliminacjach czy innych zawodach, dręczyły mnie myśli o tym, że już w tym roku, pożegnam się z każdym, z kim udało mi się zżyć. Szkoła... co za bezwzględne cholerstwo. Jednak, wracając do myśli o najgorszej możliwej rzeczy, którą może ujrzeć „mama" Karasuno... okazało się, iż niestety, nie jest to po prostu płacz. Problem polega na tym, że takiego łkającego Noyę można przytulić, delikatnie pogładzić po starannie nastoburczonych włosach i szepnąć, że nie ma co się zamartwiać; że porażka to nie koniec świata. Schody zaczynają się, gdy osoba którą znasz, patrzy na ciebie martwo i nie kojarzy cię ani trochę. I wtedy, to ty sam, zaczynasz płakać jak maleńkie dziecko, pozostawione w ciemności.

! Nie przywłaszczam sobie tego opowiadania jest to tylko tłumaczenie w Oryginale należy do bokkuro i można je przeczytać na Archive of Our Own ! . . "If I died... will you regret that you ever met me?"

"Po prostu kurwa wybierz." Iwaizumi próbował kontrolować swój głos, ale z każdą chwilą stawało się to coraz trudniejsze. Zwłaszcza, gdy jego najlepszy przyjaciel był niezwykle trudną osobą. „Hm... co powiesz na przytulanie się z setkami kociąt?" Oikawa zamyślił się, zaciskając suche usta. [w żadnym stopniu nie przywłaszczam sobie owej historii - jestem tylko tłumaczką :P] (creator of the story - DanaiaCake on ao3)