Ik ben zestien, en ik ben alleen. Begrepen word ik niet. Niemand hoort mij. Ik kan mensen niets vertellen. Ik kan niet praten. Er wordt op mij neergekeken door mensen die het niet weten, door degenen die denken dat ik alleen maar een arrogant en vreselijk kind ben. Ik ben niet zo. Ik zou willen dat mensen de waarheid wisten. Dat ze mij voor de eerste keer echt zouden leren kennen. NOTE: Waarschijnlijk ga ik dit verhaal niet meer updaten. Ik ben ongeveer twee jaar geleden hiermee begonnen en sindsdien is mijn schrijfstijl erg veranderd en ben ik anders naar het verhaal gaan kijken.

Joys leven is niet makkelijk. Haar vader is verdwenen toen ze negen was. Met haar moeder en broertje moet ze zien rond te komen met de kleine beetjes geld die ze bij elkaar weten te sprokkelen. Haar leven verandert drastisch als ze wordt ontvoerd door angstaanjagende kale mannen met vreemde tatoeages op hun wangen. Ze nemen haar mee naar een afgelegen plek. Langzaam kom ze achter de geheimen van het mysterieuze barakkenkamp waar ze in terecht gekomen is. De waarheid is verschrikkelijk...

Anneroos' leven is verschrikkelijk. Een stem in haar hoofd vertelt haar wat ze de dag door moet doen en dat zijn niet altijd leuke dingen... Op haar moeder hoeft ze ook niet te rekenen, die geeft geen sikkepit om haar. Dan komt Gabriël in haar leven en hij verandert het voorgoed. Kan hij Anneroos redden, of is het al te laat..?