Yatılı bir okul olan iyilik ve kötülük okullu yetenekli öğrencileri eğitmek için her yıl bir kura düzenler ve çıkan isim o okulda okumak zorundadır! Şehirdeki insanlar bu tehlikeli okula gitmek istiyordu ama yenilmekten korktukları için gitmek istemiyorlardı. Bu yıl Almira keskin adında bir genç kız seçildi. Kızıl saçlarıyla bütün erkekleri baştan çıkarabilecek bir güzelliğe sahiptir. O sadece birini kalbine almıştı... Yeni bir ortam, yeni bir okul, onun hayatını tamamen değiştirecekti. Verilen görevleri yapmalıydı, cezalar tehlikeliydi Almira burada kalmayı başarabilecek miydi? "Bu bizim hikayemizdi... Biz özel güçlere sahip insanlardık ama mutlu değildik"

Hasret köyden uzakta bir dere kenarındaki küçücük evinde hem hayatla hem de annesiyle mücadele eden başı dik, dili sivri bir kızdır. Yaşadığı yerin yazı kurak, kışı çorak, baharı biraz rahattır. Ama babası olmadığından evin direği sürekli gıcırdar. Annesinin zoruyla gittiği bir düğünde gözü bir Külhanbeyine çarpar, ama başı diktir, pek yüz vermek istemez. Düğün boyu bakışırlar, tek kelime etmezler. Adam da pek bir hoşuna gitse de Hasret bunca bakışı hayra yormaz, yine de içi kıpraşır. Beyaz gömleğine, yanık tenine, kara kaşına, üstünden ayrılmayan kara gözüne... Sonra nasıl olduysa düğünün gecesinde evine gitmiş, saçılmış dökünmüşken penceresinden bir ses işitir, akşamki adamı daha görmeden tanır. Penceresinin köşesine siner, perdesinin arkasına saklanır. Sesini duyar adamın, sonra sesini duyurur. Onca yıllık Hasret bir toz olur bir duman. Sonrası dere kenarı, dut ağaçları, üzüm bağları.. Geçmişten gelen bir Köygöçüren lafı, Hamza'nın Görgülü belası... ..... Tarihi bir hikayedir.

"Bana düşman mı olacaksın? Ol! Bugün seni öldürür, bir saat sonra adını unuturum! Yolda ayağıma takılan küçük çakıl taşından başka bir şey olamazsın sen!" Öyle sinirli konuşuyordu ki yer gök inliyordu öfkesinden ama karşısındaki kadın gram korkmamıştı ondan. Aksine meydan okuyan gözlerle bakıyordu gözlerinin içine. Alayla gülerek süzdüğünde onu iyice sinirlenmişti. Bu kadını hiçbir şey korkutmaz mıydı? "Kabul et, korktun benden." Kadının, cazibeli bakışının gafletine kapılarak hayran bakışlar sundu mavi gözlerine. Ancak hemen toparlandı. Karşısındaki düşmandı. En azından genç adam öyle zannediyordu. Oturduğu yerden kalkarak kadının bağlı olduğu sandalyeye yaklaştı. Elini sırt dayama yerine koyarken kadına doğru eğildi. Meydan okuyan bakışlarla onu süzüyordu. "Ben korkmadım ama sen korkmalısın küçük çakıl taşı. Çünkü kim olduğunu anlatmazsan son göreceğin yüz benimki olacak." Kadın, karşısında ona meydan okuyan adamı ciddiye almadı. Kaybedecek hiçbir şeyi kalmamıştı. Bu yüzden onu artık hiçbir şey korkutmuyordu. Karşısındaki karanlık bakışlı adam bile. Kader, onları bir araya getirmişti. Şimdi ise kalan kaderlerini onlar yazacaktı.

Tanıtım bölümüne göz atınız...

bu hayat seni incitirse, beni öldürür sevgilim...