Gecenin ayazında odun ateşinde demlenmiş hüzünle, yüreğimin aklımın sesini bastırması ile bir kaç satır yazmam için İlhamdı bu. "Gökyüzünün mavisi her ne kadar huzur verici olsa da yeryüzü siyaha bürünmüştü. Gece bu kadar zifiri karanlık korkunç olmasına rağmen ona neden bu kadar sevgi duyuluyordu. Yalnızlığa, karanlığa tutkulu insanların iple çektiği bir gece bu . Yalnızlık... Hücrelerime kadar işlemişti. Ve bedenin bir dili değil, yüreğin bir dili olsun, sustuklarımın çığlığı "SESSİZLİĞİMİN SESİ" olsun istiyordum.