O gün hayatının en güzel anını yaşıyordu. Yolda ki çiçeklerin kokusu, rüzgarın sesi o kadar güzeldiki o anı yaşamaya doyamıyordu. Taki o ana kadar. Babası direksiyon hakimiyetini kaybedip bir ağaca çarptı. Arabadan dumanlar yükseliyordu. Yardım bulmak için ormanlık alana doğru ilerledi ve onunla tanıştı. Ailesini kaza sırasında kaybetmişti. Olacaklardan habersizdi. O çok özel güçlere sahip olan biriydi. O kendini insan zanneden bir...

Senin kaderin daha annenin karnındayken çizilmişti Karakuş, Seçim senin. Kaderine boyun mu eğeceksin yoksa kendin ve arkadaşların için savaşacak mısın ? Alisa her şeyden habersiz yeni güçlerine alışmaya çalışırken kendini Reina'da bulur. Çünkü o iki yıldır aranan bir kaçaktır ve kaçak olduğundan habersizdir. Reina'ya alışmaya çalışırken okulun çetesinin lideri Mirza Ateş tarafından mimlenir. Bir yandan Mirza ile olan kavgası devam ederken diğer yandan gerçekte kim olduğunu öğrenir ve asıl macerası o günden sonra başlar. Burası Reina Doğaüstü Güçler Akademisi. Şimdi burada yeni bir tarih başlıyor. Hazır mısın ? "Arkadaşlarım için Mirza'yı karşıma alırken şimdi Mirza için tüm evreni karşıma alabilirdim." Alisa. "İşleyeceğin tüm cinayetleri üstleneceğimi söylemiştim." Mirza. Serinin ilk kitabı : Mercan #fantastik 1 - 31.12.2020 #fantasy 1 - 13.01.2021 Y.T : 22.03.2017 Bu isimli wattpad üzerindeki ilk hikayedir.

🥀Sedat Bey'e dönüp '' Baba bu kim?'' dedi , sert bir ses tonuyla. Sedat Bey ise sırıtarak bir oğluna bir bana baktı... '' Müstakbel eşin.'' Deyiverdi. Sonrasın da odaya büyük bir sessizlik hakim oldu. Sessizliği bozan ise Onur'du, alaycı bir kahkaha attı ve bana dönüp konuşmaya başladı. '' Bu mu benim karım? Kim bilir kendini kaç liraya sattı, 1.000 lira mı? yoksa-'' Derken sözünü kestim ve bağırmaya başladım.'' Doğru konuş benimle! Ben kendimi satmadım. Benim aşağılık... Babam, beni sattı.'' Dediğimi de gözlerimden yaş akmasını engelleyemiyordum.🥀

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Hiç, sebepsiz yere, ansızın kalbinizin sıkıştığı oluyor mu? Güneş'in altında karanlık üzerinize çullanıyor mu? Ruhumun sancısı, geçmişin gerçeklerinin karanlığını hissetmeye başladığı ân perde açılmış, sahnedeki ilk gösteri başlamıştı. Sonsuz yeşillerin, kahverengilerin ve hatta sarıların evrensel karışımının tam ortasında yatıyordum. Kollarımı açmış, oluşan elâ rengin bedenimi sarmasını bekliyordum, ölümü bekliyordum. Ölüm, tüm soğukluğu ve geri dönülemezliği ile kırmızı mürekkebini elâların üzerine damlatırken, kırmızı kar taneleri, bedenimde düştüğü yeri yakıyordu. Kırmızı kar taneleri, serçe parmağımdaki kırmızı ipte asılı kalırken ip yavaş yavaş küle dönüyordu. Hiç kül soğuk olur muydu? Yok olan ipin ardında bıraktığı kül soğuktu. Kırmızı kar tanelerinin üzerimde oluşturduğu yığın ile elâların ortasında, kendimi kendimde saklamak ister gibi dizlerimi içime çektim. Yavaş yavaş eriyen kırmızı kar, elâ gözlere can suyu olurken, gözlerimi açtım. Ve ruhum ölmek için yeniden doğdu. (Tüm hakları saklıdır. Herhangi bir kopyalama, başka yerde yayınlama vs.drumlarında hukuki süreç başlatılacaktır!) #depresyon 4🏅 Wattpad de Ruhumun Günahı ismine sahip tek kitaptır.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Mine internet üzerinden Yeşil Küpeli Kız takma ismiyle magazin haberleri yaparak milyonlarca takipçiye ulaşmıştır ve Mine'nin şimdiki haber hedefi genç kızların yeni sevgilisi Efe Duran'dır... Yepyeni bir yaz macerasına hazır mısınız? "Ben notalarını değil seni istiyorum Efe..."