🥀 "Geçmiş, bazen mutlu bir anı bazen acı bir tebessüm. Bazı zamanlarda ise adı konulamayan duygunun adı..." Eflâl... Ölüme ve insanlara karşı gardını almış genç bir kadın... Korkuyla attığı her adımın, hayatından çaldığını fark edemeyecek kadar kimsesiz üstelik. Lâl... Ölesiye nefret ettiği insanlardan kaçıp sığındığı limanda, belki hayatının aşkını bulacak belki de en büyük hayal kırıklığını yaşayacak. Eflâl, onaylanmayan bir evliliğin meyvesidir ve henüz dünyaya gelmeden, hikâyesine ölümün gölgesi düşmüştür. İşi, dostları, abisi... Hepsi onu "öldürülmek" düşüncesinden bir nebze de olsa uzaklaştırmaktadır. Tabii, bir de Karan Akdoğan... Aslında kimsesiz olduğunu anlayan Eflâl'in, kimsesi olan genç adam... Aralarındaki bazen minnet, bazen şefkat, bazen ise karşı konulmaz bir sevgidir. Ancak Eflâl'in baş etmesi gereken ölüm gerçeği, onu Karan'ın yanında da rahat bırakmaz. Eflâl, gerçeklerle yüzleşmeye karar verir. Kime ve neye inanacağını bilmeden kendini hiç de tahmin edemeyeceği gerçeklerin içinde bulur. Artemis Milenyum aracılığı ile kitap oldu. Kitapçılardan alabilirsiniz.❤️ •Yeni bölüm gelmeye devam edecek ve final burada yayımlanacak.

"Sen benim kış aylarında açan çiçeğimsin seni kopartmadan kalbime nasıl koyabilirim?" bu sözleri söylerken gözleri gözlerime mühürlenirken elleri ellerimi tuttu ve , "şimdi bana söyle KAR ÇİÇEĞİ sen aslında buz pistinde değilde benim kalbimde dans ederken seni düşürmemek için kaç kez kalbimin durmasını istedim sırf sen düşme diye..."

Kafamda bazı sesler yankılanıyordu, önüne geçemiyordum. "Sen mi?" diye bağırıyordu. "Sen mi O mu?" Susmuyordu, kulağımdaydı, fısıldıyordu. Susmuyordu, yankı yapıyordu. Susmuyordu, kalbimin duvarlarındaydı. Susmadı. Anne, o neden hiç susmadı? "Sus!" diye bağırdım. Gözlerimden yaşlar akıyordu, içimi yırtarcasına ağlıyordum. Elimi yumruk yapıp göğsüme vurdum, "Sus artık!" Elimi kafama götürüp vurdum. "Sus! Yeter, sus!" diye bağırdım. Boğazım yırtılıyordu, göğüs kafesim gibi. Elimi tuttu sonra, kendine doğru çekip yumruğumu açtı. Araba hareket etmiyordu, durdurmuştu. Yüzüklerinden birini çıkardı ve elime koydu. En çok batanı vermişti, telleri en çok çıkmış olanı, kanatanı. Bağırmaya son vermiş onu izliyordum. Parmağını hafifçe avucumun içinde gezdirdi ve "Elini bir daha sakın kapatma," dedi. "Kapatacaksan da bunu eline koyup kapatacaksın, sorumluğunu taşıyacaksın bunun. Bir daha kapatmak kolay olmayacak, düşüneceksin ve katlanacaksın." © seraslipsin | 12.01.21