Yolun sonuna gelmiştim. Ölecektim.. Kurtaracak kimsem yoktu. En acısıda vedalaşacağım biri, ailem, sevdiğim, arkadaşım yoktu. Gözlerim arkama döndü. Hava kararmaya başlamıştı. Etraftan hayvanların sesi geliyordu. Bir umut kulak kesildim. Belki bir adım sesi bir tekerlek sesi duyardım. Yoktu. Kelime-i şehadet getirmek istiyordum. Ama dudaklarımı aralayacak kadar dermanım yoktu. Ayrıca susuzluktan dilim damağım kurumuş ve dudaklarım birbirine yapışmıştı. Akan gözyaşlarımı ellerimle dudaklarıma sürdüm. Önce saçlarım şimdi gözyaşlarım. Nasıl bir çaresizlikti bu? Gözlerimin kapandığını hissettiğimde oturduğum yerden gökyüzüne baktım. Turuncu en sevdiğim renkti. Bu detay önemsiz biliyorum. Gökyüzünde bir tane bile kuş uçmaması garipti değil mi? Nefes almaya çalıştım. Gözlerim kapanmadan önce son duyduğum şey 'komutanım' sesiydi. 31 Mayıs 2023'te yazılmaya başlanmıştır. 30 Temmuz 2023'te yayımlanmaya başlamıştır.

@kormisin: Yatağıma çok yakışırsın @kormisin: Şu yumuşacık yatağa gelip beni ısıtsana *** Başlangıç tarihi: 12.07.2021

Sokaklarda büyüdüm, hayatın sillesini yedim. Ailem yoktu. Sokakları ev bildim. Küçüktüm, küçücüktüm ve aşkı kalbimde hissettim. Kara gözleri geceyi hatırlatan Kara Çocuk, ellerimden tuttu. İlk kez güldüm. Gözlerim ilk kez mutluluktan yaşardı. Herkesin iğrenerek baktığı bedenim, sonunda mutluluğu da tattı. Ve hayat benden Kara Çocuk'u da aldı. Hayat, 7 yaşında bir kız çocuğuna intikam yemini ettirdi. İnsanları öldürdüm, işkence ettim, bir çoğunu da yaşarken öldürdüm. Ama ben kimsenin çocukluğunu çalmadım. Tek derdim, çalınan çocukluğumdu. Büyüdüm ve kadın oldum. Çocukluğumu boş bir mezara gömüp, oradan kadın olarak çıktım. Ve bir gün geldi. Karşıma Kara gözleriyle geceyi hatırlatan adam çıktı. Bana yıldızlarımı verdi. Belki bana Kara Çocuk'u veremedi ama bana iyi ki Kara Çocuk gitmiş dedirtebildi. Ben Alya Demirel. Bu yıldızların kızının ölüp, ruhunun kadın oluşunun öyküsü. Bu ölen tüm çocukların öyküsü.