"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...

"Herkes gözlerinin önündeki bu haksızlığa susarken o bizim için bir şeyler yapmak istedi. Ne yaşadıysak, onlarında yaşaması için elinden geleni ardına koymadı. Sadece bizi düşündü. Yanımızda durdu. Ve bir şeyleri değiştirmek için uğraştı. Hepsinin hatalarını farkına varmasını sağlamaya çalıştı." Maddi durumlarımız onlarla aynı olmadığı için ve marka kıyafetler giyip, lüks evlerde yaşamadığımızdan bizleri aşağılıyorlardı sürekli. En başında da Sonat ve Efsun. O ikisi... Tek amaçları okuldaki popülaritelerini ikiye katlamak olan burnu havada iki arkadaştı. Ve kendilerinden başka herkesi küçük görüyorlardı. Bizimse sesimiz çıkmıyordu. Gücümüz yetmezdi ki. Bursluyduk. Ve her an bursumuzun kesileceği tehlikesiyle susmak zorunda kalıyorduk. Neyse ki bir gün admininin bilinmediği ve her okulda da olduğu gibi geçici aşkların ilan, saçma sapan kavgalara karışanlarınsa tehdit edildiği itiraf sayfasına @caykasigi nickli bir kullanıcı mesaj atttı. Amacının gruptaki herkesin hatalarını farkına varıp yaptıklarından dolayı pişman olmalarını sağlamaktı. Ve zamanla bunu başardı. Ayrıca soktuğu laflarla beraber, sadece zengin olan insanların değil, zekilerin öne çıkabileceğini de kanıtladı. Tek derdi onları rahatsız etmek değildi. Kendilerini seven insanlara yaptıkları kötü muammelenin de bedelini ödetmek istedi. *** Bu isme sahip ve bu kurguya sahip ilk, tek kitaptır. Diğerli çalıntıdır. Eğer bu hikayeyi Wattpad harici bir platformda okuyorsan, kötü amaçlı yazılım saldırısı riskinde olabilirsin. Eğer bu hikayeyi orjinal halinde ve güvenli bir şekilde okuyorsan lütfen, Wattpad'deki "@aleynaozgul1" isimli profilimden oku. Teşekkür ederim.

Bitiş tarihi|27 Mayıs 2020 あ Soulless: Mutsuz musun? Yankıx: Hayır. Soulless: Olmalısın. Yankıx: Anlamadım?

12A Sınıf Grubu Helin: Olanları duydunuz mu? Elif: Ne olmuş? Helin: Reyal'le Burkay'ın olayını Defne: Duydum Defne: Şaşırmadım, kızın tipinde var zaten onları yapacak o*ospuluk Berivan: Bence iftira ya Berivan: Burkay'ın nasıl bir insan olduğunu hepimiz biliyoruz Helin: Konuşmalarını ve kızın fotoğraflarını falan göstermiş Berivan: ve böyle bir şey yaparak o şerefsiz olmuyorken, Reyal kaşar oluyor öyle mi? Defne: Of, ahlak bekçisi kesilme yine başımıza Defne: kız tüm bunları yaparken düşünseymiş Arya: Yalnız Reyal'de grupta farkındasınız demi? Helin: Napalım Helin: Tüm okul konuşuyor ona bakarsan Helin: Bizimki mi batıcak sanki Helin: Gerçi durumdan şikayetçi olduğunu bile sanmıyorum ya neyse. (Görüldü)

"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.