Julien nauczył się wiele tamtego lata. Nauczył się odwagi. Odwagi, by podejmować ryzyko, zamiast się bać. Odwagi, by mówić, zamiast milczeć. Odwagi, by działać, zamiast marzyć. Nauczył się żyć. Żyć poza kartkami swojego notatnika. Żyć tak, żeby zamiast wymyślonych historii, móc spisywać wspomnienia. Żyć, jakby każdy dzień, był ostatnią okazją, by czegoś doświadczyć. Nauczył się kochać. Kochać to, że dom to nie zawsze miejsce. Kochać siebie. Kochać kogoś, nawet jeśli odejdzie. Jednak przede wszystkim nauczył się, że Słońce ma złote włosy, oczy, które zdają się wiedzieć wszystko, i uśmiech będący w stanie rozświetlić najciemniejszą noc. Że Słońce wpada do twojego życia bez ostrzeżenia, żeby wywrócić je do góry nogami. Że Słońce zawsze w końcu znika. Ale to w porządku, bo Julien nauczył się też, że nie wszyscy ludzie stają na twojej drodze, by na niej zostać. Że niektórzy pojawiają się na niej na jedno lato, żeby cię czegoś nauczyć, zanim odejdą w swoją stronę. Że są osoby, które poznaje się tylko po to, by tęsknić za nimi przez resztę życia.

"Patrząc na rodziców Iris Martin, jako nauczyciel, albo raczej jako człowiek, uświadomiłem sobie parę prostych faktów dotyczących życia. Po pierwsze - biedna cheerleaderka. Po drugie - pieniądze zdecydowanie piorą mózgi bardziej niż gry wideo. Po trzecie - urodę ma po mamie. Po czwarte - albo jakimś cudem pozwolę jej zdać z angielskiego, albo oni dojadą mnie do takiego stopnia, że kolejne wypracowanie, które do mnie dotrze, będzie przykładową mową pogrzebową do przeczytania na moim pogrzebie." Gdzie szkolna przewodnicząca wszystkiego co się rusza ma problem z napisaniem eseju na lekcje u sarkastycznego nauczyciela. ______________ Druga matka tej patoli: originalqueer napisane: listopad 2019 - maj 2020

"Założyłem tego bloga, aby się dla was poświęcić, jakbym był bohaterem romantycznych uniesień, cesarzem rozmów o pogodzie, królem flirtowania i weteranem udawania, że zostawiłem włączone żelazko. Jeżeli spartaczyłeś randkę, nie martw się! Na pewno nie było aż tak paskudnie jak u mnie. Tym właśnie się zajmuję. Randkuję zawodowo, abyście wy nie musieli! W naszej przestrzeni panują jednak trzy zasady: po pierwsze, nie mamy żadnych granic, po drugie, nie zakochujemy się, a po trzecie... Nie umawiamy się z futbolistami. Nigdy. To się źle kończy, uwierzcie mi." "Jeżeli życie romantyczne ci nie wychodzi, zrób z tego markę, wtedy wciąż nie będziesz miał faceta, ale chociaż będzie ci smutno w nowym samochodzie, nie na rowerze." Praktycznie każdy na roku mnie znał, jeżeli nie dlatego, że chciał się ze mną umówić, to prawdopodobnie dlatego, że zaciągał ode mnie porad odnośnie związków i już abstrahując od tego, że nigdy nie byłem w prawdziwym związku, całkiem nieźle znałem się na kolesiach. Zwłaszcza na chłopaku koleżanki, którego miałem rozkochać ponownie w niej, nie w sobie! Ale tak wyszło! To nie moja wina, że Luke Hemmings jest... Futbolistą. To pewnie dlatego. Mogłem przestrzegać zasad. Mniejsza, hej, jestem Michael i opowiem wam historię o tym jak druga połówka najbardziej pożądanej laski na moich studiach, spadła z rowerka, bo mój radar nigdy się nie myli, a Luke Hemmings po prostu nie może się oprzeć, gdy nazywam go skarbem. czerwiec 2021 - grudzień 2021 okładkę stworzyła (ig): a.rtsyliv

- Pan doktor mówi mi, że mam chore serduszko, ale to serduszko mojego taty jest chore. - Czemu tak sądzisz? - Bo serce najbardziej choruje wtedy, kiedy nie jest zakochane. ______ ©xAgataOfficialx

Wszyscy zostali sierotami, bo wszyscy byli dziećmi Mallaroy.

[Zostaje wydane w 3 tomach, pierwsze dwa już dostępne!] Kojarzycie ten moment, kiedy wasza bliźniaczka okazuje się zmiennokształtna, po czym znika, więc musicie podszywać się pod nią w nieludzkiej szkole? Nie? Erin Lanford chciałaby móc powiedzieć to samo. Jadąc do Mallaroy spodziewała się wszystkiego, nawet własnej śmierci. To znaczy, wszystkiego poza palącym pragnieniem, by pociąć lidera wampirzej elity piłą mechaniczną. Alea Lanford za to nigdy nie myślała, że na jej barki spadnie obowiązek ratowania całej rasy. Ale hej, wszystko będzie w porządku, prawda...? Spoiler: nieprawda.

Ze względu na planowane wydanie, publikacja książki zostanie cofnięta 23 maja

Zapominanie o nim było jak nocne niebo, które zachwyca swoim pięknem, podczas gdy ty nie jesteś w stanie nawet unieść głowy, by na nie spojrzeć. Jak stanie samotnie, odwracając wzrok od gwiazd ze świadomością, że osoba, która kiedyś dawała ci je w prezencie, jest teraz równie nieosiągalna co one. Zapominanie o niej było jak pokój bez wyjścia, w którym tkwisz samotnie, a ściany nieustannie odbijają echo jej śmiechu. Jak jej cień tańczący w rogu podczas bezsennych nocy, gdy leżysz pośród pościeli przesiąkniętych jej zapachem, czując, że z każdym dniem staje się coraz mniej wyraźny, zupełnie jak twoje wspomnienia. Druga część Flaw(less)

KSIĄŻKA ZOSTANIE WYDANA - dostępnych jest tylko kilka rozdziałów Ta dziewczyna. Ten chłopak. Nie ten czas... Dwoje licealistów z małego miasteczka nieopodal Londynu: Josephine, wzorowa dziewczyna z tak zwanego dobrego domu, oraz Chase, chłopak, o którym można powiedzieć wiele, ale nie to, że jest ideałem. Dom rodzinny Chase'a też trudno byłoby nazwać dobrym ― jego matka od zawsze więcej uwagi poświęcała narkotykom i alkoholowi niż synowi. Josephine za chwilę wyjedzie na studia do Bostonu, by tam spełniać oczekiwania rodziny ― musi przecież być perfekcyjna. Chase... cóż, po prostu postara się nie wkroczyć na drogę, jaką od lat podąża jego matka. Z pozoru tej dwójki nastolatków nie łączy nic poza miejscem zamieszkania i szkołą. A jednak mają ze sobą coś wspólnego. Oboje, każde na swój sposób, próbują sobie radzić z samotnością. Chowają się za maską obojętności, ukrywają przed światem swoje prawdziwe, wrażliwe oblicza. Trafiają na siebie przypadkiem, a rozwój wydarzeń sprawia, że powoli odkrywają się przed sobą nawzajem, może nawet bardziej, niż by sobie życzyli. Czy to w ogóle ma sens, skoro Josie za moment zniknie ze świata Chase'a? Opis pochodzi od wydawcy