O an bana, "dünyanın en güzel şeyi ne?" diye sordu. Birkaç cümle kuracak güzellik tadamadığımdan cevap verme gereksinimi duymadım. Aynı soruyu ona sormaya çekinsem de titrek bir sesle aynı cümleyi ona kurdum. "Sana göre dünyanın en güzel şeyi ne." Aynı anda yutkunduk, boğazımızdan söylenmeyen birçok cümle geçti, bunu hissettik. Hissetmek boğazımızı parçaladı. Toparlanamadık. "Bir aileye sahip olmak." dedi. Silik bir tebessümle başını karşımızda ışıkları yanan binalara doğrulttu. "Bir eve ait olmak çoğu zaman." dediğinde tebessümü silindi. Başı bu sefer bana doğru çevrildi. "Evsiz yurtsuz bir adama evini açan sensin. Bana bir aile vaadettin." Ayağa kalkıp ceketinin yakalarını düzeltti. "Sorunun cevabını biliyorsun. Değişmedi, hep öyleydi." Fötr şapkasının ucunu tutup eğdikten sonra arkasını dönüp ilerlemeye başladı. Arkasına dönmedi. Dönmeyeceğini biliyordum. Dönmeyeceğini biliyordu.

Hiç kimse göründüğü gibi değildi, herkesin yüzüne takındığı bir maske vardı ve o maskeler yavaş yavaş düşüyordu. Kimse göründüğü gibi değilse bildikleri ne işe yarardı? Aslında her şey daha yeni başlıyordu, asıl sınav bundan sonraydı. Herkesin maskesi düşecek, sırlar ortaya çıkacaktı. Efsa sadece bir başlangıçtı. Her şey bir ölümle başlamıştı, bitmesi için de bir ölüm mü gerekiyordu? Bildikleri ve emin oldukları tek şey, kimsenin göründüğü gibi olmadığıydı. Bunu öğrendiğimize göre şimdi başlıyoruz, hazır mısınız?

Karanlığı delmeye çalışan bir adam ve kendi karanlığına onu çeken bir kadının hikâyesi. ---------------- "Mehlika, bir ses daha duymaya tahammülüm yok bu aralar. Senden başkasını da almıyor zaten içim." "Ben yaralıyım adam, sevme beni. Ben sevemem. Ben sevilemem."

Hayat; sonunda ölümün olduğu, nefes alıp vermekten ibaret olan bir yaşam süreciydi. Yaşamın boyunca muhakkak sevdiğin birinin hayata gözlerini kapatmasına şahit olurdun. Belki de onunla beraber ölmek, ya da bunların yalnızca bir kabustan ibaret olmasını isterdin. Ölüm diye bir gerçek vardı. Yani, sizin için vardı. Siz, insanoğlu. Biz ise inanmadığınız, yalnızca bir efsaneden ibaret gördüğünüz vampirler. Gerçek olmayacağına inandığınız, birçok konuda şaka yaptığınız kan emiciler. Vardık, var olmaya da devam edecektik. İnansanız da inanmasanız da varlığımızı sürdürmeye devam edecektik. Bir gün inanmak zorunda kaldığınızda umarım ki insanlık yok olmayla burun buruna olmazdı.

Her şeyin üzerinden tam olarak 12 yıl geçti. 12 yıl önce çok büyük bir günah işlendi. Kimilerine göre bir taraf masumken diğer taraf suçluydu. Peki ya her 2 tarafta kurbansa? Şimdi kartlar yeniden dağıtılıyor, gerçekler gün yüzüne çıkmak için çabalıyor.

Her 50 yılda bir Akisa Şehri'ne uğrayan uğursuz, insan kılıklı bir yaratık vardır. Bu yaratık henüz 100 yaşına girmemiş olan çocukları kaçırır. Kaçırdığı insanları canlı canlı yer ve yemeden önce de çeşitli yollarla işkenceler uygular. Yüzyıllar önce saygın aileler arasında Akisa Şehri Muhafızları adında bir grup kurulmuştur. Her 50 yılda bir, bir alt aile üyesine geçer bu muhafızlık görevi. Lâkin son 3 kuşaktır bu aileler arasında anlaşmazlıklar çıkar ve artık grubun görevi toplumsal olmaktan çıkıp bireyselliğe girer. Artık bu aile fertleri şehrin güvenliği için uğraşmazlar, ego savaşlarına dönüşür. 50 yıllık süre dolar, yaratık gelir ve şehir için geleceğin kurtarıcısı olarak nitelendirilen ikiz kardeşleri kaçırır. Bu olayın düşmanlığı bitirmesi beklenir, şehir ve insanlık için savaşılması istenir ama işler bu şekilde yürümez. Şehir ve şehir sakinlerinin üzerine kara bulutlar çöker. Artık Akisalıların savaşması ve korkması gereken iki şey vardır: Geçen seferki hâlinden daha güçlü olan mutan yaratık ve Akisa Şehri Muhafızları'nın ego savaşları.

istekler doğrultusunda yazdığım komik ve aşk dolu kesitler.

Dudaklarını tekrar boynuma bastırdığında titrediğimi hissettim. Sanki onun dudakları bir ateşti, dokunduğu yeri kavuruyordu. Ben ise yanmaya razıydım, sessiz inlemelerim haricinde sesim çıkmıyordu. O bana dokunduğu an dilim lâl olmuştu. "Geçmişin izleri." Yutkundu. Ne onun için ne de benim için kolaydı olanlar. Onun için çok daha zor olacak ki devam edemedi, geri çekildi. Sarının koyu tonunu bulunduran gözlerine kırgın bir şekilde baktım. Halbuki onun suçu değildi, istememesi belki de normal olan tek şeydi. Dudaklarını şakaklarıma bastırdı. Dolgun dudaklarının varlığı beni esir almıştı. Ona esir olmak ise bu dünyada bulunan en güzel histi. "Önce buradan sileceğim, daha sonra kalbindeki izleri sileceğim. Bedenin en son, kalbin ve bedeninle detaylı ilgileneceğim." Tok lâkin şefkat dolu bir sesle konuştu. İşte o zaman anladım ki hayattaki şansınız siz vazgeçmeye yaklaştığınızda sizi bulur. Elinizden tutar, sizi hayata döndürür.

İhanet, Güç, Merhamet.. Sizce hangisi bu oyunun kazananı? Ya da hangileri mi demeliydim?