Bazen mutluluk bir makinenin kabloları arasında saklıdır... Yetimler şehrine atılan iki çocuk büyüyünce tüm şehrin koruyucuları olurlar... Erva adında bir kız tuhaf halüsinasyonlar görmeye başlar ve tüm hayatı alt üst olur... Erva'nın yolu eninde sonunda Yetimler Şehri'ne düşer...

"Aile bu mu? Anne olmak canını kapıya koymak mı? Bu insanlık mı? " Her şeye rağmen savaştı. Belki Bedeni Hayattaydı ama ruhu ve duyguları artık bir Kafesin içine saklıydı. O kafesi ise ormandaki köklü ağacın altındaydı. Yeryüzünde yoktu artık. Duygularını öldürmüşlerdi. Evet o Yaşadı ve sonrada Aşık oldu. Kolay mıydı? Asla! Her Kıldığı Namazın ardından Rabbine yalvarıyordu 'canımı al' diye. Rabbi onun canını almadı, ona can verdi. Ona, ona aşık olan bir Adam verdi. Duaları değişti! 'Rabbim sen bizi cennette de kavuştur' diye değişti. Adamın kalbı alev alırken kızın kalbi kül olmuştu.

2060'ın en kanlı savaşı yeni bir ırk PenMa'lar ! Ya insanlar tamamen yok olacak yada PenMaları alt etmenin bir yolunu bulacaklardı.Savaş güçlerinin yetersiz kaldığı yerde kendilerini savunabilecekler miydi? "-Hey dostum Nicel buraya gel gördüğüne inanamayacaksın. -İnanamıyorum neler olmuş burda Pesy. -Hiçbir fikrim yok ama daha kötü şeyler olacağına eminim Nicel. -Merkeze dönelim Pesy en azından kendi bölgemizde güvende oluruz. -Kessinlikle dostum."...

Silinen Anıları tek hatırlayan eğer sadece deli gibi atan kalbiniz ise en çok yarayı da kalbiniz alacak. Elleri ceplerinde, gece karası gözlerini etrafta gezindirip en son gözlerimde durdu. "Ee bu boş evde mi yaşıyorduk biz?" Her bir eşyasını özenle seçtiğimiz her bir noktasında hatıralarımızın olduğu boş eve umutsuzca baktım. "İnanması güç belki imkansız ama bu ev bizim evimiz duvarlarını beraber boyadık mobilyalarını beraber seçtik bak şu duvar anı duvarımızdı bizim resimlerimiz vardı,her gittiğimiz yerde fotoğraf çekinir buraya asardık. " Akmakta olan göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim. Onun iri elinden tuttum ve salondaki boydan camın önüne getirdim. Saatlerce gözlerimi ayırmadan onu izlediğim en güzel zamanlarımızın geçtiği ama onun belki de bir daha hatırlayamayacağı evimizin en güzel köşesindeydik. Ben onun hatıralarına sığınırken o beni aklından silmişti. Aklında tek kalan şey ikizi Egenin katili olmamdı.

Yıllar yıllar öncesinden, geleceğe konu olan bir kehanet... Vakti zamanında birbirinden ayrılmaya mahkum olan iki ruh... Yazıları değişen, gizemli bir kitap... Ve iki yeni ruh... Ateş ve Su ruhunun son temsilcisi olan iki yeni ruh semadan yeryüzüne süzüldü. Bir kez daha bir aşk daha düşmanlık yüzünden engellenmeye çalışıldı. Lakin hiçbir şey 500 yıl önceki gibi olmayacaktır. Ölüm her an kapıda. Gizemler leylin karanlığında. Yürekler ağızlarda. Yalanlar nehar kadar ortada. Acı ise... O her yerde. Bakalım bir dansla birbirine bağlanan iki ruhun sonu ne olacak? KOD ADI : ATEŞ VE SUYUN DANSI...

*** -Ekin- *** Gerçeklik algısı olmayan karanlık, tamamen esir düşürmüş; nedensiz bir şekilde etrafımızı bertaraf etmişti. Gri olan her şeyden korkmalı, beyazın tonları arasında hayat bulmalıydık. Siluetlerin esiri olmamalı, hayatın bütün zorluklarına göğüs germeliydik. O, bizi ele geçirene kadar biz gerçek olmalıydık. ''Kurtulmaya çabalamalıyız. Kurtuluş, bizim için gerçeklikten ibarettir.'' Gözler, hayatımızın en kötü köşesinde yer edinerek korkuyla bütünleşmiş olan acıyı bize tattırmadan duramayacaktı. Acının en coşkulu olduğu bu topraklardan ne pahasına olsun kaçmalıydık. Kaçamazsak O, bizi ele geçirecek ve grimsi sıvıyla tatlandırarak yok edecekti. ''Ben Ekin Tokgöz ve asla yalan söylemem.'' -?- *** ''Emin misin?'' (İnstagram adresi: @goztheevileyes)

*MİSB Tanıtım* Geçmişinin yanıp kül oluşuna şahit olan bir kız çocuğu...Evini, şehrini, ülkesini elinde geçmişinden ona kalan birkaç etrafı yanmış fotoğrafla birlikte elinde tuttuğu mavi renkli kot bir ceketle birlikte terk etmişti. Hayat erken yaşta bazı gerçekleri bu kız çocuğuna göstermişti, acıyı en kötü şekilde tadarken...Birini kaybetmenin nasıl bir eksiklik olduğunu da yine tarif edilemeyecek kadar can yakıcı bir şekilde öğrendiği de bir gerçekti. Elinden alınan gün ışığına inat,karanlık tarafta kendi gün ışığını yaratan bu kız çocuğu yıllar sonra terk edip gittiği evine, şehrine, ülkesine geri dönüyordu. Tek farkla giderken kimsesi olmayan, kimsenin adını dahi bilmediği bu coğrafya onun gelişini büyük bir coşkuyla karşılıyordu. Hayat işte nerden nereye dedirtiyordu insana... *** Sadece uzaklaşmak için bilmediği sokaklara sapıp, vazgeçtiği ya da vazgeçmek üzere olduğu hayallerini, geleceği düşünüyordu bu delikanlı. Aniden soğuk hava yüzünden afiş asarken titrediğini gördüğü siyahlar içinde ki bır kıza ceketini vermişti. Acısı yüzünden uyuşan kalbinin ilk defa attığını hissederken olanlara kendisi bile inanmıyordu. Annesi yüzünden aşkın zerresine bile inanmazken, kendini bu kızın peşinde önce sinirle yere atılan bir kağıt parçasını alırken, sonra bilmediği bir ülkede kocaman bir seminer salonunda bulmuştu. Yapmam dediği ne varsa yaptırmıştı hayat bu delikanlıya. *** İşte bu kız çocuğu ve delikanlı , bir dövmemin hikayesinin, iki parçasıydı...Sokak ortasında uçuşan bir kağıdın üzerinde ki çizimin, yıllar sonra bir araya getirdiği kanadı kırık iki kelebektiler. Bu hikaye daha bir çok kişinin gerçeklerinin, bir kaç kelimeye , ya da bir iki renkli kalemle resmedilmesini anlatıyordu...Kurulan ya da yanıp yıkılan evlerin içinde ki yaşanmışlıkları, oradaki insanları

01.11.2009 Bugün güneşin battığı gün. Bugün bir kızın yüzünden gülümsemesinin alındığı gün... "Babacığım, babacığım..." Cennetin güzelliği cehenneme bulaşmış. Ölüm hiç bu kadar güzel olmamış. Babacığım diyor babacığım... Ölüyorum neredesin? Lavinia... Ölüm çiçeğim, ölüyoruz ve hâlâ sırtımızı yasladığımız bir dağımız yok. Lavinia... Ölüm çiçeğim, öldürdüler kız çocuğunu. Biz çoktan büyümüşüz de haberimiz yok. Ah lavinia... Ölüm çiçeğim, hayat diye sızlanırken 5 harf kadar değerimiz olmamış, ağlayanımız yok. Lavinia, lavinia, lavinia... El salla, solan bir yaprağın daha düştü cehennemin köklerine. Ölüm çiçeğim... El salla biz veyl ettik kendimizi. El salla, gidiyoruz. & 🌟Wattpad'de RUHUMUN DOLUNAY'I adlı ilk kitaptır🌟 Tasarım~@theguldesign