Kutsal ellerin, beni günahkar yapıyorlar.

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

(Vaenoctis) Beyza Aksoy'un kaleme aldığı Siyah Kuğu kitabını hiç okumadıysanız, okumayacaksanız ya da ileride okumayı düşünüyorsanız lütfen buraya hiç girmeyin. Çünkü ya hiçbir şey anlamadığınız için bana saldırıyorsunuz ya da spoi yediğiniz için yine bana saldırıyorsunuz. Ve ikisinin ucu da bana dokunuyor. Ama Siyah Kuğu'yu okumuş insanlarsanız, hiç durmayın! Sizin hoşunuza gider umarım. İyi okumalar! :)

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

two people who don't know each other fall prey to cunning people and an unexpected love begins

Hayatta yere düşen dondurmanın acısını bile geçirebilecek insanlar var... O insanları kaybetme.

Enes: sen kimsin? (09.34) Enes: seni tanıyor muyum? (09.34) 05*********: hayır. (09.34) 05*********: hayır, çünkü lanet olsun ki beni bir kez olsun görmedin. (09.34) 05*********: belki yüzlerce kez baktın ama bir kez olsun görmedin. (09.34) 05*********: ben gözlerinde hayat bulmuşken, (09.34) 05*********: senin aşık olduğum gözlerin neden beni görmüyor Enes? (09.35)

Gözlerinizi kapatıp kendinizi yeni okulunuzda ilk gününüz olduğunu düşünün ve gelir gelmez kendinizi hiç tanımadığınız birinin kavgasına ortak olup ve artık onlardan biri oldugunuzu hayal edin. Çünkü siz bu hikayenin zaten bir parçasısınız. ●KİTAP'IMI BENİM İZNİM OLMADAN HİÇ BİR ŞEKİLDE KONU EDİNİP KULANMAYINIZ.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."