Kendinden başka kimseye ihtiyacın yok.En kötü gününü düşün,sana'Yanındayım'diyen onca insan vardı. Tek başına atlatmadın mı?Düştün,ayağa kendin kalkmadın mı?Doldun,tek başına ağlamadın mı?Soruyorum sana:Değmeyecek insanlar için kendine yeteri kadar haksızlık yapmadın mı? İnsanlar gelip geçici.Unutma,kimse senden daha çok düşünmeyecek seni.Gitmem diyenler gidecek,sen yine kendin kalkacaksın.Yaralanacaksın,yaralarını kendin saracaksın.Onca acının içinden yine tek başına çıkacaksın.Sarılmaya ihtiyacın olacak,yine kendine sarılacaksın.Dertlerin seni yakacak,Anka Kuşu gibi küllerinden doğacaksın. Kendine iyi bak,sana en çok sen lazımsın.

SERİNİN İKİNCİ KİTABI 🌿 Biraz karamsar olduğu için şimdiden özür dilerim.

hiç yaşamadığın korkuyu,heyecanı hatta macerayı belki bu kitapta yaşayacaksın.

İnsanın çekeceği acıların sınırı vardır, fakat korkunun sınırı yoktur. Hikaye düzenlenme aşamasındadır.

Büyük sırlar... Psikopat jjk ve hiçbirşeyden habersiz zavallı kız...

Yeni bir evden ne zarar gelir ki? Karanlıkta arkanda bir şey olduğunu hissedebiliyor musun? Kabus-11🏅

Hangisi daha kötü? En yakın arkadaşlarının ölümünü görmek mi? İçinizden birinin katil olduğunu bilmek mi? SEÇİM SİZİN...

Arkadaşlar bu kitaptaki herşey kurgudur (gerçek değildir) kitabın aynısı değildir ben uydurmuşumdur İYİ OKUMALAR

Umutsuzluklardan sonra nice umutlar, karanlıklardan sonra nice güneşler doğar. ▪ Bir Düşman Sınıf hikayesi. ▪ Bir Karantina süresi. ▪ Hazırsanız başlayalım... ■■■■■■ (Kitabım alıntı değildir! Tüm haklar saklıdır! Aksi durumda Yasal işlem başlatılacaktır!) Amacım sadece yüzünüz de bir tebbessüm oluşturmak. :) Yazım yanlışları ve birçok yanlış kullanılan kelime içermektedir. Ve bunları değiştirmeyeceğim. İYİ OKUMALAR (Kİ ÇOK EĞLENİCEKSİNİZ.)

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."