Mafya Sekreteri hikayesinin karakterlerinden başka bir hikaye. Mafya Sekreteri hikayesinden tamamen farklı olup sadece karakterler ve karakteristik özellikler aynıdır. Mafya Sekreteri'ni okumadan da bunu okuyabilirsiniz. Keyifli okumalar. --- "Gördün mü? Resmen çalışanına vurdu!" Topuklu ayakkabılarımın üzerinde hızla ayağa doğruldum. "Bir kez, sadece bir kez için insanları rahat bırak! Vurmuşsa ne olmuş yani? O çalışan hakkını savunmuyorsa sen de savunma." Özge'yi elimle savuşturup tezgaha ilerledim. Özge'nin beni takip eden adımlarının sesini hissedebiliyordum. "Bakar mısınız?" Yavaş, aşırı yavaş şekilde bana döndü. Ya gerçekten aşırı yavaştı ya da bana ağır çekim gibi gelmişti. Hemen Özge'ye dönerek fısıldadım. "Gözleri maviymiş." "Ne vereyim ablama?" Dövmeli çocuğun sesini işitince yeniden sinirlendim. Elim ile dövmeli çocuğu göstererek konuştum. "Çalışanınıza fiziksel ya da zihinsel şiddet uygulayamazsınız." Karşımda adamın ya da genç adamın yüz ifadesi karışıktan rahat bir hale geçti. Kollarını göğüslerinin üzerinden birleştirdi ve tüm dişlerini gösterecek şekilde sırıttı. "Bir de dalga geçiyorsunuz öyle mi!" Özge'ye döndüm. "Senin sevgilin avukat değil miydi? Arasana gelsin." "Avukat falan haram oluyor ama yenge. Ben çalışan değilim yani aslında öyleyim de sigortalı olarak değil-" "Sigortasız mı çalışıyorsun! Burada çalışmayı düşünecek kadar salağım! Avukatı pas geç hemen polisi çağır. Senin abin polis değil miydi? Ara onu. Ayrıca yenge senin anandır." Adam daha fazla eğlenir gibi kahkaha ile güldü. Göğüs hizasında bağlı olan ellerini çözerek, parmaklarını sarıya dönük saçlarının arasından gezdirdi. "Hem sinir oldum hem hoşuma gitti. Bu da senin çekiciliğin sanırım."

Çağrı'nın annesinden sonra tutunduğu dal Demir'di. Demir'in hayatındaki tek doğruydu Çağrı. Klasik mafya hikayelerinin standartlarını aşan, burun kırmalı ve beyin kanatmalı bir macera. Demir'in karanlık dünyası, Çağrı'nın kırık kalbi, Emir'in yemekleri... Bu adamın hayatında siyah sadece dekordan oluşuyordu. Beyazın masum olduğuna nasıl inanabilirdik ki, uyuşturucu bile beyazken? Unutmadan; haram.

Her acı günü, her çektiği işkence, her çaresizliği bedenine, tenine ve bakışlarına işlenmiş fırtına gözlü bir adam.Sizi yakıp yıkan, her hücrenizi geri döndürülemez parçalara ayıran dipsiz karanlığına rağmen nefesinizi kesecek, kalbinizi acıtacak kadar güzel biri.Yıllarca boş bir kabuk gibi yaşayan, intikamını, masumiyetini ve en önemlisi asla sahip olamadığı ruhunu arayan bir serseri. Ayaz Haznedar. "Şarkılara neden parça deniyor biliyor musun Safir? En ihtiyaç duyduğun anda eksik bir yanını tamamlayıveriyor bir tanesi çünkü. Sen yıldızların benim için yazdığı bir parçasın Safir, dünyamın karanlığına dayanamayıp beni terk eden ruhumun yerini doldurmak için bestelenmiş, dünyanın en güzel şarkısı." Ve bu ruhsuz serserinin kalbine dokunmayı başarabilen, Safir gözlü, kırık dökük bir melek. "Ve şimdi çal benim için Safir. Var olabilecek tüm sesler sussa bile sen, benim için çal...""

Almanya'ya gitmemle hayatımın degismesi, neredeyse ayni anda oldu. Yeni okuluma alısmak bir yana bir de evde beni bekleyen bir cocuk vardi. KUZENİM!

İntikam uğruna kaçırılmış genç bir İngiliz Leydisi, kalbi buzla kaplanmış İskoç bir adam...Sonsuz nefretten aşk doğacak mıydı peki?

Bir erkek... Hayatın sadece eğlenceden ibaret olduğunu sanan.. Ve bir deniz perisi... Bir sebeple dünyaya gelen.. Ve bir aşk... İmkansıza çare bulmaya çalışan..

Bana göre her aile bir ağaçtı, yapraklarsa aile üyeleri. Ben kendi ağacımın kuruyan yaprağıydım. Yalnız, hastalıklı, çaresiz... Ener Demir, o da benim gibi kuruyan bir yaprak...