16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Sen.. sen bana verilmiş en güzel hediyesin Elis.." demişti çocuk. Kızın da gözleri dolmuştu şimdi. Öksürmeye başlamıştı hastalığının verdiği dürtüyle. Çocuk ona telaşlı gözlerle bakarken toparlandı. "Seni çok seviyorum.." dedi Elis, çocuğun yanağı avcunu doldururken. Gözlerine bakarken aklından geçenleri yine serbest bırakmıştı. "Şu an seni öpmeyi her şeyden çok istiyorum.. ama hasta olman da en son isteyeceğim şey.." diyerek mahcup bir tavra büründü. Çocuk birkaç saniye gözlerine şaşkın şaşkın baktıktan sonra Elis'in yüzünü avuç içlerine aldı. Kızın kalbi çocuğun yapacağını anladığı şey üzerine yerinden çıkacak gibi olmuştu. Aralarındaki mesafeyi kapatmış, nefesiyle nefesini kesmişti ilk aşkı. Sanki bu öpücük Elis'in nefesini keserken ona yeni bir hayat bahşediyordu.. 29.12.20 Basketbol #1 21.01.21 İnat #1 05.03.21 Mizah #1 23.03.21 Oyun #1 28.03.21 Mutluluk #1