MUCİZE İZLİYORSANIZ BU KİTABI KESİNLİKLE OKUMALISINIZ

"Ona her baktığımda, sanki daha önce alevlerin arasındaymışım da bir bakışı içimdeki ateşe yağmur yağdırmış gibiydi." *** "Ödül müsün, ceza mı? Seni her gördüğümde tam buram, sönmüş bir külün alevlenmesi gibi coşuyor" titreyen ellerini yumruk yapıp kalbine birkaç kez vurdu. Yapma demek istedim, canı acıyacaktı. Dudaklarımdan hiçbir sözcük çıkmadı. Sanki onlar da gözyaşlarım gibi hapsolmuştu. "Bana onu hatırlatıyorsun, bunu seviyorum. Ama aynı zamanda senin o olmadığını bilmek, canımı çok acıtıyor. Anladın mı şimdi, Duru?" zorla yutkunarak kafamı salladım. Gözleri yaşlıydı, buğuluydu. Gözyaşlarından öpmek istedim. Kafasını eğip ellerine baktı. Gözlerimi kapatıp o şiddetli ağrının geçmesini bekledim, gözlerimin önüne geçmişimden bir hatıra geleceğini bilemezdim. Bilemezdim, bu hatıranın onu bana getireceğini, bana geri vereceğini. Bilemezdim, uzun zaman önce kaybettiğim benliğim, onunla birlikte bana dönecekti. Bilemezdim, tüm hayatımı kalbine hapsettiğim bu adamın, hayatımın tam kendisi olduğunu. *** Uraz Korkmaz, sevgilisini bir suikastte kaybeden, onun acısında kendinden vazgeçen, genç bir adamdır. Arkadaşlarının zoruyla hayatına kaldığı yerden devam edecektir, durumundan hiç hoşnut olmasa da yeni bir hayata adım atan Uraz'ın karşısına olağanüstü bir durum çıkacaktır. Kendini bir kızın hayatının tam ortasında bulduğunda ikisi için de her şey daha yeni başlıyordur. *** Petrikor, toprak demekti; yağmur damlalarının toprakla birleştiği zaman çıkardığı o güzel kokuydu. Onun dudaklarından çıkan "huzur"un tanımı buydu, kokum ona petrikoru hatırlatıyordu. *** eski isim: çikolata yağmuru Yazılmaya başlama tarihi: 21.06.2018 Yayınlanma tarihi: 12.09.2018 Final tarihi: 14.11.2022

Benimsin... Giriş... Sevgi neydi? Evet hepimizin aklına gelen o meşhur replik... Sevgi iyilikti, dostluktu. Sevgi emekti... Esas adamımız Alex gecen hafta sırf bu yuzden yerleşmişti İstanbul'a.. Kaybetmenin ne demek oldugunu bilmeyen bir adam için Aydan'ın hayatından çıkması 'eski yaşantısına dönmesini' demekti ve genç adam bunu zevkle karşıladı. Aydan'dan ve istemediği evlilikten 'sonunda kurtulduğu' düşüşüncesiyle içi huzurla doldu. Yada öyle gibiydi. Ama o'nu her şeyde, her yerde, her seste, her kokuda, her... -bu liste uzar giderdi- ondan bir iz görene kadar. En kötüsü de her baktığı yüzün, Aydan'ın olmasını istediğini fark ettiği andı... Yaptığı yanlışı cok gec farkına varsa bile artık ne istediğini biliyordu, bunun icin savaşacak ve Aydan'a bunu -zorla olsada- kanıtlayacaktı. ... Aydan bir haftada beşinci defa aynı yerde beklediğini belirten mesajı okudu. Kontağa yerleştirdiği anahtarı çevirdi. Araba viteste olduğu için öne atılınca kendine geldi. Sakince arabasının debriyajına bastı yeniden kontağı çevirdi ve hareket etti. Yollar su gibi akıp giderken geldiği yer Alex'in beklediği çay bahçesiydi. Kendi arabanın içinde, tam karşısında arkası dönük oturan Alex çay bahçesindeki masada, saatlece öylece oturdular... Aydan sevdiğine bakarken kararsızdı. Onu ilk, gazete ve dergilerde hakkında çıkan çapkınlık dedikodularını takip ederken beğenmiş gün gün bu beğentisi çoğalarak içinde ona doğru akıp giden nehire dönüşmüştü. Ve Yüce Yaradan onun sessini duyup bir mucize yarattı. Bu mucizenin sonu mutluluk ola bilirdi! Eğer tam hayallerinin düğününü yaparken, sürpriz kardeş (Hale) gelip herşeyi mahvetmeseydi... Yada Hale Alex'in gerçek yüzünü görmesini mi sağlamıştı..? Ve yeni bir masal yazmaya başlanır... Aslzden tarafından.

Bİ KIZIN HAYATINDA Kİ KARMAŞA VE HAYATINDAKİ SAHTE İNSANLARIN ONU ÜZMESİ HAYATINDAKİ GERÇEK İNSALARI ANLAMASINA YARDIMCI OLDU AYRICA BU KIZ B İNSANI SEVDİĞİ İÇİN HERGÜN ONA ZORBALIK EDİLİYOR

Yalnız bir kız... Aynı onun gibi bir erkek... Onları aşk kurtaracak. Bu bildiğiniz mutlu tesadüf öykülerden değil... Onlarla bir aşk macerasına atılmaya hazır mısınız? Benimle gelin...

Lisede aşk hayatim-onunla kavqali bir sınıf arkadaşi, sonra kanka, daha sonra sevgili olduk.

Şu anı durduruyorum! Evet bu defa durdurmalıyım. Uyanıp bir kalem bulmalı ve bu anı yazmalıyım. Rüyamda bir şeyler görmeyeli uzun zaman oldu, bunu kaçırmamalıyım. Uyan! Uyan ve bilincine eşlik et! Bunun o kadar da kolay olmadığını biliyordum ve bir süre tembelliğimle savaşmak zorundaydım. Yatağımda birkaç tur döndükten sonra tanıdık bir sese uyandım ve sol kolumun yataktan düşüşünü izledim. Sonra, kelimelerin arkasındaki o aydınlığı bekledim ama baş ağrısından başka hiçbir şey hissetmiyordum ve vazgeçtim. Yatağımda uzanmış öylece bekliyordum. Güneş her zamanki gibi ısınma turlarını atıyor ve Beethoven 9. Senfonisine hazırlanıyordu; bense yatağımda güvendeydim. Öylece uzanıp güvende olmak ne kadar da kolaydı; kimseyi görmüyordun ve kimse seni görmüyordu. Sadece, duvarların arkasında güvendeydin ve güvende olmak tehlikeliydi. Bu ana çok az insan ulaştı sanırım: Zerdüşt ya da yer altından bir ses... Duvarların arkasında ise geleceğe ihtiyaç vardı ve gelecekten biraz zaman kazanabilmek için biraz zaman harcamak zorundaydın. Bu avuntuyu ne kadar sürdürebilirdi ki insan. Sonra yavaşça yataktan kalkıp perdenin açık kalan kısmından güneşi izledim, umut vericiydi. Yücelmekte olan insanların ya da boyalı, parlak ayakkabıların üzerine doğuyordu muhtemelen. Hep böyle olurdu, hiçbir zaman bir barışın veya bir umudun ya da yarım kalmış bir aşkın üzerine doğmazdı. Yataktan kalkıp yüzümü yıkamak için koridorun sonuna yürüdüm ve aynaya yansıyan o şekle baktım. Her gün aynı ifadeyle dururdu ve yine aynı ifadeyle duruyordu; böyle kaç gün geçirdiğimizi hatırlamıyorum. Hatırladığım tek şey, o ifadenin hiç değişmediği ve her şeyin ağır bir gerçekliğe çekildiğiydi. Su gerçekti ve duvarlar gerçekti ve aynadaki boşluk ve şiirler gerçekti. Eksik olan ya da ters giden bir şeyler vardı. Yaşamak için her şey hazırdı ama

Hic düşünmeden oku

"Kapılıyorum sana neden olduğunu bilmeden, özlüyorum seni bana ait olmamandan, neden diye sorma henüz ben bile bilmiyorum..." 🌌