Rüyanın gerçekle kesiştiği yerde mi senin sırrın, yoksa korkun kabusa dönüştüğünde kaçabilmek mi marifetin? Gözünü yumduğunda açılan sonsuz kapıların anahtarı sende olabilir, ya bir gün ardına baktığında o kapılar duvar olur da kendi güvenli kalene hapsolursan? Unutma rüyaların senin kadar kırılgan, kabusların da senin kadar güçlü. O yüzden kendi kapanına av olmamaya bak. *** Zaman dedikleri şey gerçekten göreceliydi. Bedenine yaklaşan bu yıkımdan kaçamayacağı kadar hızlı, kısacık ömründe yaşayamadıklarına yüz bin kez keşke diyebileceği kadar yavaş akıyordu zaman. Yine de ancak güzel yüzünü koruyabilecek kadar uzağa gidebildi. Kilitlenen odayı kaplayan yeşil duman bedenine hakkı varmış gibi dokunduktan sonra, adeta damarlarına nüfuz edecek, toz olup giderken hediyesini de bırakacaktı, biliyordu. Tabii o hediyeyi görecek kadar sağ kalırsa. Üstündeki ağırlıklar hafifleyip bedeni havalandığında, hafifleyen ve havalanan aslında ruhu mu diye şüphe duydu bir an. Ses gözlerini açmasını isteyip, kanla ıslanmış saçlarını yüzünden çekerken kahramanıyla daha fazla vakit geçirebilmiş olmayı diledi. Herkesin kahramanı demir zırhlı adam olabilirdi ama onun kahramanı zırhın içindeydi. Adam bilmese de o çok iyi biliyordu. Her kızın kahramanı kendi babasıydı. Kapak Tasarım: ReynaBarnesx

Kalbim altından, ellerim soğuk. (Alternatif Evren)

"Kahve ister misin?" Cevap vermeme fırsat tanımadan zırh mutfağa dönmüştü bile. "Gel hadi." Mutfaktan içeri girdik. Yani ben ve zırh. Sandalyelerden birini geriye çekti. "Otur." Sandalyeye oturup zırhı izledim. Kahve makinası çalışıp içine kahve atıldığında hala zırhı inceliyordum. "Herhalde ilk defa bu şekilde bir kahve içeceksin." Takılır gibi söylediği sözler üzerine güldüm. Evet uzun zaman sonra ilk defa sesli fakat kısa bir şekilde gülmüştüm. Kıkırtıyı andıran ses mutfağa yayılırken zırh elindeki fincanla birlikte bana döndü. Dudağımı ısırıp bacaklarımı birbirine bastırdım. "Evet" dedim garip fakat mutlu çıkan sesimle. Zırh tekrar önüne dönerken "Bu şeyin gözlerinde kamera mı var?" deyiverdim. "Evet." Zırh yeniden bana döndü. Ama bu sefer bir fincan dumanı tüten kahve ile. Elinde kahve ile bana doğru gelen bir Iron Man zırhı ikinci kez gülmeme neden olurken dudaklarımı birbirine bastırdım. "Nedir komik olan?" Gülümsememi bastırırken cevapladım "Hiç... sadece... söylediğin gibi, ilk defa bir Iron Man zırhının elinden kahve içeceğim." O anda onun da güldüğünü hissettim kilometrelerce uzaktan. Fincan bu demir kütlesinden beklenmeyecek kadar zarif bir şekilde önüme konarken kokuyu içime çektim. Hmm... Sütlü kahve. En sevdiğim... Stark'ın sesini duydum "O halde umarım beğenirsin. İlk deneyiminin kötü şekilde sonlanmasını istemem... Hem beğenirsen bundan sonraki kahvaltıyı Jarvis'e hazırlatırım." Hafif bir tebessüm ile söylendiği belli olan kelimeler ile birlikte fincanı kavradım. Dudağıma fıncanın kenarını yaklaştırırken zırha bakıp bir yudum aldım. Sütlü kahve damağımda hoş bir tat bırakıp boş mideme yol alırken gülümsedim. "Jarvis?" Zırhtan Stark'ın sesi yerine Jarvis'in sesini işittim. "Evet efendim?" "Yarınki kahvaltı senden..." ~Kapak tasarımı şahsıma aittir~ #Wattped içinde yer alan ilk STARK e

(Hikaye Türkçe'dir.) "Doctor Stretch?" "It's Strange." - "Hey Stretch!" "It's Strange, okay? Strange!" - "I love you Stretch." "I love you too but please... It's fucking Strange!" Kapak için @4everavengers'a teşekkürler ❤

Ailenin isteğini gerçekleştirdikten sonra kendi hayallerine, kendi ilgi alanlarına yönelmek istersin ve kendini ikinci bir üniversite hayatına atarsın. Bu yeni hayatta fizik dersine giren Anthony Edward Stark'a aşık olurken hayatını değiştirecek dostlar kazanırsın. Ve hayal bile edemeyeceğin o harika hayatı yaşamaya başlarsın. Bu senin hikayen, hadi gel ve oku.