"Çünkü," elimi pantolonundan içeri doğru kaydırıp onu yavaşça okşadım. "Senin yaptığın, benim birazdan yapacağımın yanında çocuk oyuncağı olacak." Belki. O hırıltılı bir şekilde inlerken ellerimi aşağı yukarı kaydırmaya devam ettim. Bir elini benim elimin üzerine atarak sıktığında onu durdurdum. "Şşhh... Beklemelisin, çünkü işime karışılmasından hiç hoşlanmam." ❗+18 sahneler ve küfür içerir.❗

Yasak, Yasaktık biz birbirimize, Buğra Demir öğretmenim. Ben onun öğrencisi. Bu olay okulda duyulursa biterdik,biz. #Genç Kız Edebiyatında içinde 1 !!

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Seni defalarca kırsa da dönüp dolaşıp ona varıyorsun çünkü başına yıkılsa da o senin evin.

Ruhunu çıkmaza sokan adamın benliği karanlığa gömüldü. Kana bulanan elleri narin tenimde gezinirken merhamet tüm acizliği ile can verdi. Masum benliğimi, kızıl kan renginin büyük kini geride bırakmadan silinmeyen izleri açığa çıkardı. ''Olmayan ruhunun kefaretini istiyorum. Ruhun benim!'' Biz... Biz olmanın ötesine giderken, sonsuzluk bize yaramaz Karanlığın Efendisi! ''İzin veriyorum... Ayaz!'' Dokunuşlarının ölümü tenime kazıdığı an, kaybettim. Acının kül bulutu, esareti üzerimize yağdırıyordu. Karanlığın her bir zerresi ölümün çığlıklarını yankılıyordu. ''Soluk teninde ki dudakların benim!'' Ayaz'ın dokunuşları, yaralı benliğim için bir çıkmazdı. Cehennemin alevleri arasında harmanlanan kül gibiydim. ''Artık kayıp bu okyanustayım . Çırpınışlarım boşuna . Hadi! Kuşat beni...'' Teniyle ruhumu, bedenimi yakmaya başladı. Dudakları enseme öpücük bırakırken, yok oluşa şaitlik eden karanlık, kırgın tenimin solgun kanında kol geziniyordu. Arıyorum ruhumu ama artık o kayıp! Sonsuzluk bize yaramaz demiştim Karanlığın Efendisi

"Ne diyosun sen baba!? Ne..ne demek seni ortaya koydum!!" babam umursamazca suratıma bakmaya devam ediyordu. Bu ne yüzsüzlük nasıl bir vicdan anlamış değildim. "Duydun işte ne diye beni yoruyosun daha fazla.Ortaya koyacak param kalmadı bende seni koydum ama bu sefer kaybettiğime de pek üzülmedim." deyip hafifçe kahkaha attı.

Masumiyet; bir genç kadının bedeninde değil yüreğinde yeşerdiğinde anlamlı oldu. Bir erkek masumiyeti o kadının gözlerine baktığında anladı. Değişmedi. Sadece gerçek benliğini bir kadının masumiyetinde buldu...

Karadenizin hırçınlığına inat sakin kimsesiz Lavinia. O ölüm çiçeği... Babası son zamanlarını yaşarken kızını aç kurtlar içinde güvendiği tek kişiye emanet edebilirdi. Alparslan Hancıoğlu.. Yiğenine... Lavinia abim dediği kuzeniyle kendini nikah masasında bulur.....

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Karan Haznedaroğlu. 27 yıldır her istediğini elde eden, sadece adıyla bile bütün kapıları açabilecek bir adam. Şimdi her şeyden çok istediği bir şey vardı. Onu alarak buz tutmuş kalbinin en güzel köşesine saklamak, gülümsemesiyle çıkan güneşte ısınmak istiyordu. Hale Seçkin.. onu 1 yıldır kanatlarının altında yaşatıyordu. Her ne kadar BERCESTE bunu bilmesede... +18 içeriklidir. (sahneler/ argo kelime ve konuşmalar vardır.)