Gecenin karanlığına dalan bir otobüsün içinde, sadece evine gitmek istiyordu. Fakat hayat ona öyle bir oyun oynamıştı ki artık tek isteği hayatta kalabilmekti. Aslında fark etmesek bile bir numara hayatımızı yönlendirebilirdi. Fakat bu sefer bir numara hayattaki çizgini belirlemek için tam tepende duruyordu. 17 Numara... Bazen sırf 17 Numara olduğun için şanslısındır, bazen de sırf bu yüzden ölüsündür. Defne otobüse binerken birkaç saat sonra olacakları tahmin bile edemezdi. Katliamın içinden kurtulan tek numaranın sahibi olmak ona göre şans değildi. Çünkü bazılarına göre bu şans, onun katil olma yolundaki ilk adımıydı. Çünkü o, etrafındaki yedi katilden sonra gelen sekizinci katildi. *Şiddet, kan ve vahşet içermektedir. Başlangıç: 20 Mayıs 2017 Bitiş: 2 Aralık 2018 Kitap: 14 Nisan 2023 Aksiyon #1- 02.2020/10.2020 Korku #1- 04.2020 Gerilim #1- 04.2020 Gençkızedebiyatı #1- 11.2020 Gizem #1-12.2020/01.2021 Macera #1-01.2021

053...: Yine önlüğünü bağlamayı unuttun. Mihra: Beni mi izliyorsun? 053...: Biraz önce lattesini verdiğin sarışını kesiyorum. Mihra: Güzel kız. 053...: Hayır, değil. Mihra: Neden kesiyorsun öyleyse? 053...: Çünkü sadece onun arkasındaki camdan görebiliyorum seni. ??? *Aware (Japonca) - kısa ve geçici ancak olağanüstü güzellikte bir anın hem güzel hem de acı verici olması.

Biz iki dengesiz; Adalet terazisinde denge arıyorduk. ㅡㅡㅡ Genç kız Rusya'dan kaçıp Türkiye'ye geldiğinde her şeye sünger çekmek zorunda kalmıştır. Gerçek adı dahil. Lena, dünyaca ünlü bir grafiti sanatçısıdır ve lakabı Van Kızı'dır. Kendisi grafiti yaparken gözlerinden birisine lens taktığı için çift renkli gözleri ile ünlüdür, ayrıca bu yaptığı grafitilerde de kendi imzasıdır. Lena'nın içinde bulunduğu ekipte ise iki grafiti sanatçısı, bir hacker ve bir de sokak dansçısı bulunmaktadır. Kimliklerini halktan gizleyen ekibin ensesinde polis vardır ve onları bulmaya çok yakındırlar, zira başkasının malı olan duvarları boyamak bir suçtur. Keza hack de. Oysa Neon şehri polis geçirmez bir şehirdir ve tüm suçlar - cinayet hariç - orada serbesttir. Ve Neon şehrine gitmeye karar veren ekip ile dengeler alt üst olmaya başlayacaktır. Neon şehrinde yaşayan bir başka ünlü grafiti sanatçısı Lex ile tanışacak olan Van Kızı, ona galip mi gelecek, yoksa mağlup mu? Aşkın, ölümün pençesinde olan ve aileleri tarafından kovalanan bu iki kişi birbirinden kaçamazsa ne olurdu? Hadi gelin beraber öğrenelim! ㅡㅡㅡ ～ VI-IX-MMXVIII

Safir Mila Safkan, şu an olduğu yaşından çok daha ufakken, hayatının taşlarını yerinden oynatan bir olay yaşar ve kendini ansızın, yetimhanenin soğuk duvarları arasında kimsesiz bulur. Sahip olduğu şeyler, her ne yaşarsa yaşasın iyi kalan kalbi ve tutkuyla bağlı olduğu dansıdır. Kalbi yalnızca bir tek şey için, bale için çarpar. Ta ki ikincisini bulana kadar. Hazer Han'ı. Dans seçmelerine gittiğinde, kendisini seçen bu adamın gözetimi altında dans etmeye, müzikali kazanma hedefiyle bir kelebek gibi kanat çırpmaya başlar. Fakat, sahip olmayı istediği tüm bu başarıların yanında, ona başka bir hediye kılınmıştı. Aşk. Kendi kalbi kadar hassas, nazik bir kalp, Mila'ya yaklaştığında, bu zamana kadar koruduğu tüm savunmaları yavaşça yerle bir olur ve aşk, arzuyla, bedeninde dans eder. •yetişkin içerikli sahneler mevcuttur•

Bilinmeyen numara: senden nefret ediyorum. Bilinmeyen numara: en yakınındakini göremeyecek kadar kör olduğun için BU HİKAYE YARI TEXTİNGTİR.

Beni büyük bir hayranlıkla süzüyordu. Sanki ona dünyaları bahşetmişim gibi itinayla izliyordu. Ona seni seviyorum desem, en fazla bu kadar güzel bakabilirdi. Gözleri yüzümün her bir noktasını süzerken son durağı dudaklarım olduğunda yutkundu. "Bana narsist bir psikopat gibi bakmaya devam mı edeceksin?" Gülümsemesi kahkahaya dönüştü ve tekrar hayranlıkla gözlerime baktı. "Ağzından çıkan her kelime vücudumda uyuşturucu etkisi yaratıyor. Bu normal olmamalı." Yutkunarak bir süre yüzüne bakakaldım. Geri çekilmek istedim. İzin vermedi. Şuan takındığı tavrın da bende uyuşturucu etkisi yarattığının farkında değil miydi? Konuşmak için dudaklarımı tekrar araladım ama bir şey bulamadım. Yeterince hakaret etmiştim ve hepsini büyük bir iştahla yutmuştu. Kolumu biraz daha çekip parmaklarını bel boşluğuma yerleştirdi. Derin bir nefes alıp, alnını alnıma yasladı. Gözlerimi kısıp birkaç saniye öylece kalakaldım. Parmak ucumdan saç tellerime kadar titriyordum. Ayaklarım zor bela beni taşırken her an yere yığılabilirdim. Yüzünü yüzüme doğru eğerken sıcak nefesinin tenime çarpmasıyla yutkundum. "Devam et.. bu narsist psikopatı cezalandır" diyerek mırıldandı. "Sen.." "Ben ne?" Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki tam şuan göğsümü yarıp dışarı çıkacakmış gibi hissediyordum. "Ateş.. benimle oynama." diyerek mırıldandım. Yüzü yüzüme son derece yakınken kafasını usulca aşağı eğdi. "Hmm o zaman sen benimle oyna.", Ses tonu ruhumun derinliklerine inip tüm dengemi bozuyordu. Göğüs kafesimin altında çırpınan kalbimi duyabiliyor muydu? Dudaklarını yakınlaştırıp yüzüme sürterek enseme doğru ilerledi. Nefesi tenimi gıdıklıyordu. Daha sonra kulağıma doğru değdirdiği dudaklarını araladı. "Oyuncağın olmaya razıyım."

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

Hayatta yere düşen dondurmanın acısını bile geçirebilecek insanlar var... O insanları kaybetme.