Elimin altında kalemimle ıslanmayı bekleyen defterime değen boş bakışlarım daha da bulanıklaştı. Şimdiye kadar yazdığım en zor cümleler kalemimden dökülmemek için direniyor gibilerdi. İlk ve son kez birini öldürmek üzereydim, hem de kelimelerimle... Tüm o eğlendiğimiz anların ardından etrafa dağıttığı buruk bakışları hayatım boyunca unutmayacaktım. Behçet Aral, 1972.

Bir hikaye, okuyucuya nasıl daha ilgi çekiçi gösterilebilinir bilmiyorum. Bu yüzden ben hikayemi yalan bir şatafattan uzak tutup, olduğu gibi siz değerli okuyanlara sunacağım. Ağacımın son yaprağı düşmeden evvel bir fidan yeşerdi. O fidan benim umudum oldu, mutluluk kaynağım oldu, hayallerim oldu, geleceğim oldu, ardından o fidan hızla büyümeye başladı.