"Bulutlu bir gecede yıldızları göremiyor olman, onların var olmadığı anlamına gelmez." *** Satranç. En kutsal ve en ölümcül oyunumuz. Kralların oyunu. Büyünün, zekanın ve cesaretin oyunu. Başlangıcım. Ve sonum. Her şeye başladığım güne geri dönüyorum. Dokuz yıl öncesine... Gözlerimi açtığım o güne... Tıpkı o an olduğu gibi emin olduğum sadece birkaç şey var. Adım, yaşım ve hayatta olduğum... Tek bir fark var, bu kez ölümün ne kadar yakınımda olduğunu çok iyi biliyorum. "Hadi ama Alega..." diyor alay eder gibi. "Bence ikimiz de ne olduğunu çok iyi biliyoruz." Duraklıyor. Cevap vermiyorum. "Ya da kim olduğunu..." Kalesiyle son hamlesini yapıyor. "Şah mat" diyor sakince. Gözlerimiz buluştuğunda zihin bağımız olmasa bile ne düşündüğünü biliyorum. Ve bu hiç hoşuma gitmiyor.

Ya Kılkuyruk, Voldemort'a Potter'ların saklandıkları yeri söylemeseydi, ya bunun yerine Harry'i ona götürseydi ne olurdu? Karanlık Prens Üçlemesi'nin ilk cildi, bir Karanlık Harry hikayesi. *Bu hikaye Kurinoone'a ait The Darkness Within'in Türkçe çevirisidir. 2012 yılında turkfanfiction.net'de ilk defa Pardus kullanıcı kimliğimle paylaşmaya başladığım seriyi buraya taşımanın da sanırım vakti geldi. Keyifli okumalar!

Yıldızlardan gelen bir çocuğun Armedia kıtasında ortaya çıkmasıyla kader çarkı yeniden oynadı. Tarih tekerrür etti, seçilmişler kaderleri için sınandı. Evren hayatta kalmak için yeni bir çağı başlattı. Bilinmeyen geçmişe sahip kahramanımızın neler yaşadığına tanık olmak için aramıza katılın.

Bir alfa ve beta, yazdıkları intikam oyunun sergilendiği sahnede baş başadır. Hiçbir kuralı olmayan oyunda tek amaçları birbirlerini paramparça etmek; tek silahları ise aşktır. Peki o silah gerçekten ateşlenir ve bir kalp kırılırsa, oyun devam edecek midir? +18 yaş bireyler için uygundur. Şiddet ve olumsuz ögeler içermektedir.

Kurt insanoğlunun ehlileştiremediği tek hayvandı. Gururlu, güçlü ve bir o kadar da yırtıcılardı. Yani aynı Geralt gibi. Fakat Geralt'ı onlardan ayıran tek şey bir vardı; o da sürüsünün olmamasıydı. O yalnız dolaşmayı severdi. Tek başına avlanır, tek başına dolaşır ve tek başına uyurdu. Kimseye ihtiyacı yoktu ve en son istediği şey de birinin ona ihtiyaç duymasıydı.Ta ki sıradışı bir ozan hayatına girene kadar... Jaskier ona kaçırdığı her şeyi gösterecekti.

Acıyı hissetmeyen bir genç... Hiçbir acıyı hissetmiyor. Çünkü onun özel bir durumu var, dokunduğu hiçbir şeyi hissedemiyor. Hiçbir teni, hiçbir nesneyi; kendisine dokunanları bile... O bir ucube... Acıdan, duygulardan, dokunma ve hissetmekten yoksun bir ucube.... Ateş herkes tarafından ucube, piskopat diye adlandırılan bir genç. Kimseyi ve hiçbir duyguyu hissetmiyor. Ta ki bir gün hayatta en çok nefret ettiği Aras'ın dokunuşunu hissedene kadar... Birbirlerini tanımaya fırsat bırakmadan birbirine düşman olan iki genç... Biri okulun en popüleri Aras Yağızhan... Diğeri ucube lakaplı Ateş Çınar... İkisi de inatçı, ikisi de baskın karakter... ********************* Teninde hissettiği şeyle irkildi Ateş. Neydi bu? Daha önce hiç bilmediği bir şeyi nasıl anlamlandırabilirdi ki? Hissetmek denen şey miydi bu? Peki böyle olması normal miydi? Tenindeki bu karıncalanma bu sıcaklık hissi... Normal miydi? Karşısındaki dokunuşlar yarasının üzerinde dolanırken vücuduna yayılan sıcaklık ve titreşimi hissetti. İlk defa beyninde ve vucundunda karşılık buluyordu bir dokunuş. Hissediyordu... teninde gezinen parmakları hissediyordu. Doğduğundan beri ilk defa. Bakışları dokunuşun sahibine döndü. Nefret ettiği o yüz karşısındaydı. Aras Yağızhan... Dünyada başka bir insan yokmuş gibi sadece onun dokunuşunu hissetmesi karnında bir sancıya neden oldu. Bu neydi şimdi?....

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne

"alfa'ya en uygun eş benim," dedi paige gururla. "çevremizde -elbette- bir omega yok," gülümsedi. "ve omega güdülerine sahip tek beta da benim, yani, tabii ki beni seçeceklerdi." louis zorlukla yutkundu ve bakışlarını kaçırdı. tamam, omega olduğunu kimse bilmese daha iyiydi. öyleydi, değil mi? ya da; au. louis sadece yeni bir hayat istiyor; kuzeninin neredeyse-eşi olan alfayı çalmak değil.

İblisler, şeytanlar, cinler ve aklınıza gelebilecek diğer lanetli yaratıklarla dolu bir dünyada bir başına kalmış 17 yaşındaki Jamie, 900 yıldır insanlara işkence eden ünlü avcı Nickolai'ye ayak uydurabilecek miydi? UYARI! Hikayede iki erkek arasındaki aşk ele alınmaktadır, sevmeyenlerin okumaması şiddetle tavsiye edilir!

Webb Cramster, normalde olsa yüzüne bile bakmayacağı ezik bir okul görevlisiyle ne zaman karşılaşsa başına kötü bir şeyler geldiğini fark eder. Biraz araştırınca adamın adının Jotham olduğunu ve bu kötü şansın sadece kendisine yönelik olmadığını adamla temas kuran bütün insanları etkilediğini öğrenir. Hatta bu Jotham'ın kendisi içinde geçerlidir. Ve daha kötüsü Jotham bu "kötü şansı" yaratan şeyleri görebiliyordur...