Как си паднал от небето, ти, Деннице, сине на зората! Как си отсечен до земята, ти, който поваляше народите? Исая 24:12 Съществуват два принципа, които никога не се нарушават: Беса и Канун Беса - клетва Канун - обичайно право, почиващо на принципа "зъб за зъб, око за око". И двата обичая са непознати за християнската вяра, но той ги разбира. Някога той беше най-силният човек в държавата след баща си. Някога той беше дясната му ръка. Но това беше докато не се възгордя. Докато не се помисли за по-силен от Вълка, който всички виждаха като Бог. И тогава Вълчият син възрупта и се надигна на бунт с братята си, и обяви война на баща си. И така той беше покосен и прокуден с отрязани криле. Докато не срещна нея. Дъщеря на врага, но и ключ към неговото отмъщение. Това, което не очакваше, обаче, беше, че ще се привърже към нея и тя ще върне крилете обратно на гърба му. !!!!!!!!!!!!!!Присъстват елементи от албанската балада "Константин и Дорунтина" и поемата "Изгубеният рай" на Джон Милтън. Втора част от двулогията "Да обичаш врага"

ΣΕΙΡΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΜΟΣ 1 (Α& Β ΜΕΡΟΣ) «Στιγμές που μου πήρες» «Ήρθες» λέω. Το χαμόγελό της πλαταίνει, το φως της μοιάζει να βγαίνει με τη μορφή ακτίνων, μέσα από τους πόρους του δέρματός της. «Μου το ζήτησες». «Θα έκανες ό,τι σου ζητούσα;» «Θα έκανα τα πάντα». Γιατί; «Μου έμαθες να σ' αγαπάω, Στέφανε». Σαν να διάβασε τους λογισμούς μου, όλους, έναν προς έναν, δίνει την απάντηση που ψάχνω καιρό να βρω. Και τότε, ψύχρα! «Πάρε με μαζί σου, Άννα! Δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου». Θέλω να την κάνω να το εμπεδώσει, να συνειδητοποιήσει πως είμαι εδώ, τη χρειάζομαι κοντά μου... Για πάντα! Ναι! Για πάντα! Γιατί το δικό μου «Για πάντα» είναι παραπάνω από την αιωνιότητα. «Ήμουν κοντά σου και μ' έδιωξες, ήμουν το φως σου και μ' έσβησες, ήμουν η ζωή σου και με σκότωσες» μου λέει και τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα που ξέρω ότι αξίζω. «Δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου, δεν μπορείς να με πάρεις πια μαζί σου». «Μα, μου είπες...» την πρότασή μου κόβει ένας λυγμός. «Συγχώρεσέ με!» Κάνω να την πλησιάσω, να την πιάσω, να την ακουμπήσω ξανά, έστω κι αν είναι η τελευταία φορά. Δεν τα καταφέρνω. «Θα το κάνω...» μου λέει. «Όταν μου φέρεις πίσ