Yalan Sanırım [NarGed]
_Aytac_
- LECTURAS 44,846
- Votos 4,006
- Partes 3
Genç kız büyük bir öfkeyle eline geçen her şeyi adama doğru fırlatıyordu. Bedenini ele geçiren duygular o kadar yoğundu ki, kendinden habersizdi. Bu adama artık katlanamıyordu. Ne yapmıştı ki? Onun nefretini kazanmak için ne yapmıştı? Sadece babasının hayatını kurtarmıştı. Ama o? O hayatı kıza zindan etmekten başka hiçbir şey yapmıyordu. Sebep neydi? Evet, Nare Çelebi insanların nefretinin odağı olmaya alışkındı. Ama bu nefret kaldıramayacağı kadar büyüktü.
Gediz ise sadece onu izliyordu. Bir gün bunu yaşayacaklarından emindi. Narenin sınırına gelmişti. Kendisine fırlatılan her eşyadan kurtuluyordu ama onu bu hale getirdiği için kendinden nefret etmekten vazgeçemiyordu.
En sonunda durdu kız. Ama bu pes ettiği için değildi. Bedenindeki güç tükenmişti. Son bir haftada yaşadıkları onu yormuştu. Tam da bu yüzden gözlerini kapatarak kendini bıraktı. Buraya kadardı işte. Savaşı kaybetmişti. Ona söylenen kelimelere daha fazla dayanamamıştı. Oysa söz vermişti. Bu adama ve diğer insanların hepsine karşı açtığı savaşı kazanacaktı. Pes etmeyecekti. Ya şimdi? Şimdi ruhunu karanlığa emanet ederken yaptığı neydi?
Gediz gözlerine hakim olan soğukluğu kaybederek Narenin yere düşen bedenini kollarının arasına aldı. Yine aynı şeyi yaşıyorlardı. Nare bir kez daha adamın kalbini yaralıyordu.
"Nare? Nare, aç gözlerini."
Kız gözlerini açmadı. Sadece dudaklarını kıpırdatarak uzun bir süre susmadan önce son cümlesini kurdu.
"Senden nefret ediyorum, Gediz Işıklı."