"Selamünaleyküm şu anda Yol Hali'ndesiniz. Beni tanımayanlarınız varsa tanışalım ben Yol. Bu da Halim ve bu podcastte yol hallerinden bahsediyorum. Bu gece, twitterda bana en çok yönelttiğiniz soruyu artık aradan çıkartmak istiyorum. Bu konulara girmeyi hiç planlamamıştım ama yoluma çıkıp her şeyi alt üst eden bir olay oldu. Sizin de başınıza gelip yolunuzu şaşırtmasın diye burada konuşalım istedim. Sevgilim yok. Müslüman adamın sevgilisi olmaz. Ama es kaza sevdiği olabilir. Olmasa daha iyi ya, yol hali bu bazen kaza olabiliyor. Neyse sözün özü bi kız vardı işte. Bizim hikayeler hep kısadır zaten siz de bilirsiniz gençler. Bi kız vardır hep. Ya olur, ya olmaz. Tabi benim hikayede olmadı. 'E abi o zaman ne demeye kafa patlattırıyon bize!' dediğinizi duyar gibiyim. Ağır gelin. Sizle bi alakası var ki anlatıyoruz. Yol Abiniz'in ne zaman boş attığını gördünüz? Şimdi sabırla dinleyin. Size nasıl yolumu çıkmaza çevirdiğimi anlatacağım..."

Birdaha dönmemek üzere evden çıktığında attığı adımların onu nereye götüreceğini bilmiyordu. Karanlığın göbeğinde, kederi ve öfkesiyle, kaderine yürüyordu.

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.