İnsan'ın yaratılış gereği 1 kalp'e ihtiyacı vardır. Bir kalp bazen yuvası olur insanların, bazen çökmüş bir enkazın kalıntıları. Hepsinin tek bir ortak noktası vardır. Kalp, kalptir işte. Herkesinki gibi kusursuz bir organ. Aşk'ı koyar insanlar kalplerine, bense lanetimi koymuştum içine Çocukluğumu hatırlıyordum, yaşıtlarım salıncakta sallanırken ben ameliyat masasında sallandırıyordum ayaklarımı. Ölüme inat ediyordum, ölümü intihar etmeye zorluyordum. Her şeye rağmen, ölümün peşimi asla bırakmamasına rağmen öyle bir tutunmuştum ki yaşama, ölüm bile intihar etmişti. Her şeye rağmen öyle bir sevmiştim ki yaşamı, insanları,kitapları, anları, gökyüzünü... Her şeyi öyle bir sevmiştim ki, ölümün bile bana acıdığını düşünürdüm bazen. Ölmüyordum çünkü ölüm tarafından bile acınası gözüküyordum. Kusurlu bir organın ölümü öldürdüğü bir hikaye. Küçük ve elleri titrek, vücudu morarmış, nefesi tükenmiş bir kızın hikayesi. Kız köşe bucak saklanıyordu ölümden, sakınıyordu kendisini. Oysa, göğüs kafesinin içinde saklıyordu ölümü. Sol tarafında taşıyordu.

"Eğer peşinden gelirsem geri dönemeyeceğimi söylemiştin bana," dediğinde sesi titriyordu. "O gün seni dinlemeliydim."

BU KİTAP BASILI ESER HALİNE GETİRİLDİĞİ İÇİN KALDIRILMIŞTIR. FİKİR SAHİBİ OLMAK İSTEYENLER İÇİN GİRİŞ BÖLÜMLERİNDEN BAZILARI BULUNMAKTADIR. KEYİFLİ OKUMALAR. * Lütfen bekleyin. Operatöre bağlanıyorsunuz. * * Kapak tasarım: @viranebirkalp

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."