"Με λένε Λενιώ" "Εμένα Λάμπρο" "Να είμαστε φίλοι;" "Εντάξει" Τι θα γινόταν αν αυτή η ιστορία ξεκινούσε 60 περίπου χρόνια μετά; Αν ο Λάμπρος και η Ελένη μεγάλωναν ως αχώριστοι φίλοι ή κάτι παραπάνω, κοντά στο σήμερα...;

Όσα σε πλήγωσαν, τα έκανες ασπίδα, τίποτα να μη σε αγγίζει πια. Κι όσα όνειρα γέννησε η αγάπη, τα κλείδωσες στην αποθήκη, κι ακόμα εκεί σε περιμένουν...

Διαφάνι 1974 Ένα γράμμα γίνεται η αφορμή για μια δύσκολη συζήτηση. Μια ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ βρίσκει καταφύγιο μέσα σε τέσσερις τοίχους. Αναμνήσεις που χαράχτηκαν επώδυνα σε αθώες ψυχές. Μια αλήθεια αναζητά απεγνωσμένα στεριά κι ένας μοναχικός σπίνος τραγουδάει στο σκοτάδι.

Η αγάπη είναι αρκετά δυνατή για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και δυσκολία. Είναι ικανή, όμως, να ξεπεράσει ακόμα και τον θάνατο; Δύο ερωτευμένες καρδιές, κλεισμένες μέσα σε μία μικρή, λευκή αχιβάδα, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα...

Για εκείνους σπίτι δεν ήταν οι τοίχοι και τα χώματα, το "σπίτι" τους ήταν η αγκαλιά τους.

Η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Σταυροδρόμια δίχως ταμπέλες που σου φωνάζουν "Διάλεξε". Μονοπάτια με προορισμό άγνωστο... Ένα κιόσκι σε περιμένει στο τέλος κάθε δρόμου, ίδιο ή διαφορετικό, αυτό ποτέ κανείς δεν το έμαθε.

Ίσως συνέβη στο Σταμιρέικο, δύο μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 1975... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!

Ένα παιδί χωρίς γονείς. Δύο γονείς χωρίς παιδί. Πόσο μετράει η αγάπη; Πόσο δύναμη έχει; Πόσα εμπόδια μπορεί να διαλύσει; Ποια μοίρα έφερε στο δρόμο της Ελένης, την Ευγενία;

Λίγο μετά την αποφυλάκιση της, η Ελένη παλεύει να επιστρέψει στην παλιά της ζωή. Κάτι που θα καταφέρει μόνο με τους σωστούς ανθρώπους στο πλευρό της...

21 Απριλίου 1967. Η μέρα που άλλαξαν όλα. Η μέρα που η Ελλάδα πέρασε από το φως στο σκοτάδι. Και ενώ όλη η χώρα βρισκόταν σε αναβρασμό, η ζωή στο Διαφάνι κυλούσε φυσιολογικά για όλους. Και τότε όλα ανατράπηκαν. Η ευτυχία δύο ανθρώπων κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά. Ένα στιγμιαίο λάθος. Μια εξορία. Μια νέα ζωή για τον Λάμπρο και την Ελένη.