Ταξίδι στον χρόνο
"Με λένε Λενιώ" "Εμένα Λάμπρο" "Να είμαστε φίλοι;" "Εντάξει" Τι θα γινόταν αν αυτή η ιστορία ξεκινούσε 60 περίπου χρόνια μετά; Αν ο Λάμπρος και η Ελένη μεγάλωναν ως αχώριστοι φίλοι ή κάτι παραπάνω, κοντά στο σήμερα...;
"Με λένε Λενιώ" "Εμένα Λάμπρο" "Να είμαστε φίλοι;" "Εντάξει" Τι θα γινόταν αν αυτή η ιστορία ξεκινούσε 60 περίπου χρόνια μετά; Αν ο Λάμπρος και η Ελένη μεγάλωναν ως αχώριστοι φίλοι ή κάτι παραπάνω, κοντά στο σήμερα...;
Όσα σε πλήγωσαν, τα έκανες ασπίδα, τίποτα να μη σε αγγίζει πια. Κι όσα όνειρα γέννησε η αγάπη, τα κλείδωσες στην αποθήκη, κι ακόμα εκεί σε περιμένουν...
Διαφάνι 1974 Ένα γράμμα γίνεται η αφορμή για μια δύσκολη συζήτηση. Μια ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ βρίσκει καταφύγιο μέσα σε τέσσερις τοίχους. Αναμνήσεις που χαράχτηκαν επώδυνα σε αθώες ψυχές. Μια αλήθεια αναζητά απεγνωσμένα στεριά κι ένας μοναχικός σπίνος τραγουδάει στο σκοτάδι.
Η αγάπη είναι αρκετά δυνατή για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και δυσκολία. Είναι ικανή, όμως, να ξεπεράσει ακόμα και τον θάνατο; Δύο ερωτευμένες καρδιές, κλεισμένες μέσα σε μία μικρή, λευκή αχιβάδα, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα...
Για εκείνους σπίτι δεν ήταν οι τοίχοι και τα χώματα, το "σπίτι" τους ήταν η αγκαλιά τους.
Η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Σταυροδρόμια δίχως ταμπέλες που σου φωνάζουν "Διάλεξε". Μονοπάτια με προορισμό άγνωστο... Ένα κιόσκι σε περιμένει στο τέλος κάθε δρόμου, ίδιο ή διαφορετικό, αυτό ποτέ κανείς δεν το έμαθε.
Ίσως συνέβη στο Σταμιρέικο, δύο μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 1975... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!
Ένα παιδί χωρίς γονείς. Δύο γονείς χωρίς παιδί. Πόσο μετράει η αγάπη; Πόσο δύναμη έχει; Πόσα εμπόδια μπορεί να διαλύσει; Ποια μοίρα έφερε στο δρόμο της Ελένης, την Ευγενία;
Λίγο μετά την αποφυλάκιση της, η Ελένη παλεύει να επιστρέψει στην παλιά της ζωή. Κάτι που θα καταφέρει μόνο με τους σωστούς ανθρώπους στο πλευρό της...
21 Απριλίου 1967. Η μέρα που άλλαξαν όλα. Η μέρα που η Ελλάδα πέρασε από το φως στο σκοτάδι. Και ενώ όλη η χώρα βρισκόταν σε αναβρασμό, η ζωή στο Διαφάνι κυλούσε φυσιολογικά για όλους. Και τότε όλα ανατράπηκαν. Η ευτυχία δύο ανθρώπων κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά. Ένα στιγμιαίο λάθος. Μια εξορία. Μια νέα ζωή για τον Λ...
Καλοκαίρι του 1966 και μια άκρως σημαδιακή ημερομηνία κινεί τα νήματα για τη συνάντηση δύο ανθρώπων που με μια ειλικρινή συζήτηση αφήνουν πίσω τα παλιά...
Ο Λάμπρος περνάει τους πρώτους μήνες εξόριστος στη Λέρο. Η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει πιθανόν να γίνει ακόμα σκληρότερη, όταν κάποιο πρωινό αντικρίζει ένα θέαμα που του κόβει την ανάσα...
Άνοιξη στο Διαφάνι. Η στολισμένη φύση σηματοδοτεί τη χαρά, την αισιοδοξία, την ελπίδα. Στην ψυχή της Ελένης, ένα μικρό ανθάκι παλεύει να κρατήσει τα αισθήματα αυτά ζωντανά. Ευτυχώς, υπάρχει πάντα κάποιος εκεί για να το ποτίζει, στάλα στάλα.
Τα μέσα του 1966 βρήκαν το Διαφάνι να μετράει τις πληγές του. Κανείς δεν είχε μείνει ανεπηρέαστος από τα γεγονότα που ταλάνιζαν εδώ και χρόνια το χωριό. Η ελπίδα, όμως, αναγεννιέται πάντα μέσα από τα χαλάσματα, αγγίζοντας ακόμη και τους πιο σημαδεμένους... ακόμη και τον Λάμπρο και την Ελένη... Μία ιστορία για το τι θα...
Τα αγκάθια του μίσους τούς κρατούσαν μακριά. Ένας γάμος από συμφωνία, όμως, τους έφερε κοντά. Μαζί έμαθαν να αγαπούν και να αγαπιούνται. Μαζί έμαθαν τον έρωτα. Έναν έρωτα σαν τριαντάφυλλο...🌹
Η ιστορία αυτή είναι εμπνευσμένη και βασισμένη σε κάποια σημεία στο fanfiction του @kwstantisstamiris "Μετά τη Φωτιά". Ξεκινά από την στιγμή που η Ελένη, έγκυος, εγκαταλείπει τον τόπο της για να βρεθεί στο πλευρό του εξόριστου Λάμπρου.
Σκοτάδι παντού για την Ελένη από τη στιγμή που ο Λάμπρος στάλθηκε στην εξορία. Μόνο μια μικροσκοπική ακτίνα φωτός μπορεί να ρίξει ελάχιστο φως στην ψυχή της...
Είναι τα εγκαίνια της Μπουάτ στη Λάρισα, όμως η Δρόσω διστάζει να πάει. Πέντε μήνες έχουν περάσει χώρια, γιατί ταράζεται τόσο στη σκέψη να τον ξαναδεί; [Canon-Divergence AU, Multi, Rated: Τ (περιγραφές ερωτικής πράξης, απρεπής γλώσσα, σκηνές βίας), Β151+]
[Άγριες Μέλισσες one-shot] Είμαστε αρχές Απρίλη του 1967, λίγους μήνες μετά τη μαύρη νύχτα του Διαφανιού. Ο Λάμπρος ξυπνάει ξαφνικά σε μια παράλληλη, άγνωστη πραγματικότητα, η οποία γίνεται παράδοξα οικεία, καθώς στο νου του εμφανίζονται σιγά σιγά "μνήμες" που δεν υπήρχαν πριν. Πασχίζοντας να ξεμπερδέψει το κουβάρι...
Σταματησαν να κελαηδούν οι σπινοι. Μόνο σιωπή, μοναξιά, όλεθρος... Ήταν Μάιος όταν τραγούδησε τελευταία φορά, από τότε δεν τραγούδησε ποτέ ξανά. Χάθηκε η μουσική, χάθηκε και η χαρά.