*Yetişkin içerik barındırır. *Nefretten aşka/anlaşmalı evlilik kurgusu --- "Kimi öptüğünün farkında bile değilsin," dedim üzerime tüm ağırlığıyla kapanan bedenini omuzlarından hafifçe iterek. Yüzlerimiz arasında bir nefeslik mesafeden fazlası yoktu. Aldığı her nefes benden doğuyor, aldığım her nefes ondan kopuyordu. Az önce dudaklarıma dokunan dudaklarını diliyle ıslattı ve ardından göğsü şişerek göğsüme yaslandı. Altında ezilmeye, o isteyerek üstümden kalkmadıkça son veremeyeceğimi biliyordum. Yatakla arasında kalan bedenimi kıvrandırıp yormak yerine onu ikna etmek için dudaklarımı araladım. "Sarhoşsun, farkında bile olmadan beni öptüğün için pişman olduğunu haykırdığın bir sabaha uyanmak istemiyorum." "Kim olduğunun farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" diye sorarken sarhoşluğunun izlerini taşıyan sıcak nefesi yüzümü okşadı. "Karımı öptüğümün farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" İrkilerek gözlerimi kırptım birkaç kez. Etrafta birilerinin olup olmadığını görmek için delice odaya bakındım. Kimse yoktu. Cevahir Avcıoğlu'nun beni 'karısı' olarak benliğine katmasına sebep olacağı oyunumuzun seyircilerinden hiçbiri burada değildi. Dudaklarını biraz önceki hafif baskıdan çok daha yoğun bir biçimde yeniden dudaklarıma bastırdığında zihnim binlerce soruya aynı anda yanıt aramaya başladı. Bizim dünyamızda her şey sahteydi. Her şey oyundu. Seyirciler gittiğinde perde kapanır, oyuncular birbirlerinin yanından hızla kaybolurdu. Ama şimdi ilk kez, hatta belki de son kez seyircisiz oynuyordu oyununu. Avcıoğlu'nun kurallarına kendisinden başka kimse karşı çıkamazdı. Bizim için yıkımı getirecek olan da, işte bu nedenle, bizzat kendisi olacaktı. --- '260224

"Saklanan bir sır, bir ailenin yıkımına neden olabilir."

İnsan her yara aldığında daha çabuk iyileşir mi gerçekten? Yoksa o yaralar zamanla sadece daha derine mi işler? Acı, yalnızlık ve bitmek bilmeyen karanlık... Bunlar büyürken bana eşlik eden tek duygulardı. Çocukluğum onların nefretin gölgesinde sessizce kayboldu.Sevilmenin ne olduğunu bilmeden, ağır bir sessizlik içinde geçti. Büyüdüğümde yanımda yalnızca alıştığım o soğuk boşluk vardı. Yaralar birikti, izler derinleşti. Hepsi bir şekilde geçti ya da geçmedi. Şimdi geriye ne kaldı bilmiyorum; sadece bir boşluk, sessiz ve sonu olmayan bir boşluk...

Doğum günümde dilediğim dileğin hayatıma bu kadar çabuk etki edeceğini düşünmezdim. Gece yarısı aldığım bir mailde gelen iş teklifine gidip hayatımı değiştirmeye hazırdım. Ancak orada çocukluk aşkımı bulup henüz hatırlamadığımı duymaya ve ardı ardına patlayan gerçeklere ne kadar hazırdım bilmiyorum. ⭐ İntikam almak isteyen bir babayı ne durdurabilir? Faysal kızının intikamı için akademisinde yeni bir proje kurdu. Bu proje için ince eleyip sık dokuyarak yıllarca uğraştı. Kızını intihara sürükleyen bu örgütü çökertmek için teknolojinin imkanlarını kullandı. Bu projede robotlar insanlar değil, hayvanlardı. Örgütün inine gizli gizli girip planları ifşalayacak ve sahipleriyle bağ kuracak hayvanlar... 🖤 Çocukluğumdan kopup gelen iki kişiyle, yıllar sonra bir projede karşılaşsak ve bundan sadece bir kişinin haberi olsa nasıl olurdu? 🐺🦊

Kapıyı kapatmam ve gözyaşlarımın gözlerimden firar etmesi bir oldu. Öyle bir ağlıyordum ki, biri görse açıklayamazdım sebebini. "Buna mı ağlıyorsun böyle manyak gibi?" derdi bana muhtemelen. Ama evet, buna ağlıyordum. Kapıya yaslanıp yere çöktüm ağlamaya devam ederken. O sırada telefonumun titrediğini fark ettim. O arıyordu. "Açamam.." dedim gözyaşlarımın arasında. "Allah kahretsin. Niye yaptım bunu?"

Siz: Selamünaleyküm beyefendi Hayırlı Doktor Kısmet: Aleykümselam, kimsiniz? Siz: Teravihte annenizin numaranızı verip, doktor oğlum diye övdüğü kişi Siz: Muhtemelen size de, hayırlı bir kısmet, diye tanıtılan kişiyim. Siz: Hayırlı iftarlar dileyip, iftardan sonra müsaitseniz konuşmayı uman kişi de olabilirim. Siz: İyi akşamlar.

Bilmem ki Fedai, ölüm böyle bir şey mi? Ağzın açık ama nefes alamıyorsun. Gözlerin açık ama göremiyorsun. Göğsün hareketli gibi ama kalbin atmıyor. Bak ne güzel geçiyor bulutlar. Hava neden karardı birden bire? Kapatamadım bir kere daha gözlerimi. Kulaklarıma doluyor acı çığlıkların. Seni yeniden dövüyorlar. Deli diyorlar. Sahi bu hikayede asıl Fedai kim? Sen mi ben mi? Asıl kendini feda eden kim? Asıl ölümün köleliğini üstlenen kim? Ağlama artık. Bu hikaye bir bilmeceydi belki de. Ölümün gerçek Fedaisi'nin arandığı bir bilmece. Sence de cevap artık ortaya çıkmadı mı? Herkes etrafta korkağı ararken, asıl fedai teslim oldu bile. Çünkü ben... Ölümün korkak fedaisiyim.

"Yıllar sonra anneme kavuşmuş gibiyim Eylül." diyerek sardı beni abim. "Anne kokusu..." Saçlarımı koklayan abime karşılık beline sımsıkı sarıldım. Arkamda Ömer abimi hissettim. Saçlarıma öpücük bıraktı. "Kıskandım." diyerek Utku abim de kocaman açtı kollarını. Umut abim de aynı şekilde gelip sarıldığında, bu halimize güldüm ancak gülüşüm bile titriyordu. "Kardeşimi ezdiniz, çekilin." dedi Ömer abim. Beni ortadan çekti. Ayak ucumda kucağıma gelmeye çalışan oğlumun boyuna indim. Elimdeki hırkayı tereddüt etmeden sırtına geçirip kucağıma aldım. "Ömrüm boyunca saklayacağım bunu." ❃ "Yaralayacak sanacaksın, ama hep sen kazanacaksın. Üstlerine gitmeyi öğreteceğim." 03.11.2021 - 13.12.2021

/TAMAMLANDI Kılıç rüyalarında gördüğü o gözlerin sahibini bulabilecek mi?

Boynumdaki tılsımı çıkardığımda beni bulacağından adım gibi eminim çünkü o uzun zamandır bunu yapmamı bekleyerek beni izliyor. "O" dediğim kişinin kim olduğunu merak ediyor musun? O benim... Kendimden kaçıyorum... Kendi güçlerimden... Bu güç şeytanın kalbinden bile daha karanlık. Eğer tılsımı kaybedersem bir daha iyi olamam. Çevremde olduğunu biliyorum ve bunun korkusuyla günden güne eriyorum. Onunla savaşacak kadar cesur değilim... Ve bu gün ne oldu biliyor musun? TILSIMIM KIRILDI ... TÜM HAKLARI SAKLIDIR! Ilk yayım: 12 ekim 2017 25 ekim: vampir içinde #43 30 ekim: vampir içinde #32 1 kasım: vampir içinde #30 4 kasım: vampir içinde #20 9 kasım: vampir içinde #13 16 kasım: vampir içinde #7