Ανηθικότητα...Βιασμοί... Ανθρώπινα κτηνοι και σπαρακτικες κραυγές. Αυτά που είδαν τα μάτια μου δεν θα τα ξεχάσω ποτέ... Τώρα καταλαβαίνω πόσα πέρασε η μάνα μου. Τώρα καταλαβαίνω τι εστί να σε μετατρέπουν σε ένα κομμάτι κρέας. Θα παλέψω. Θα την βρω... Κι όταν τη βρω , θα εύχονται να μην είχαν γεννηθεί όλοι τους ! "Άνοιξε τα ποδαράκια σου μωρό μου...." μου λέει και υπακούω...Εμπρός ρε πουστη. Πάρε αυτό που θέλεις. Δοκίμασε με και έπειτα πάνε με κοντά της. Θα σας σκοτώσω όλους...Όλους...έναν προς έναν ... "Εεεετσι....Έτσι μωρό μου σφιξε με ..." "Σ'αρέσει;" "Πολύ..." Εμένα να δεις παλιογαμημενε....εμένα... Αν δεν έχετε διαβάσει το Scar ξεκινήστε εκείνο πρώτα. Ζέτα Ορφανού ©2019 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα

"Θέλεις να σου μάθω τι πραγματικά εστί έρωτας;" τη ρώτησε κι εκείνη παρέμεινε στατική να κοιτάζει βαθειά μέσα στα μάτια του . Είναι τρελός ; αναρωτήθηκε μετακινώντας το κορμί της λίγους πόντους μακριά. "Καλημέρα !" η φωνή της μητέρας της έφτασε στα αφτιά της και εκείνος γύρισε αμέριμνα προς τη καφετιέρα. Ο Κάσιεν δεν άργησε να μπει κι εκείνος στη κουζίνα και κοιτάζοντας τους να κάθονται στο τραπέζι σαν να μην συμβαίνει τίποτα ένιωσε να πνίγεται "Όλα καλά Σκαρ;" τη ρώτησε ο Ίαν με ένα πονηρό μειδίαμα στο πρόσωπο του. Εκείνη έστρεψε το βλέμμα της πρώτα στη μάνα της, μετά στο γιο του, και αφήνοντας τον τελευταίο άρπαξε τη τσάντα της και έφυγε τρέχοντας από το σπίτι ... Don't copy ©2018 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα

Από τη Δύση στην Ανατολή και από την Ανατολή στο πουθενά.... Εκεί που φτάνεις, χάνεσαι και ξεχνάς... Βλέπεις, μισείς μα και πονάς... Ο χάρτης άπλωσε και εκείνος έβαλε το στόχο. Μόνο που αυτή τη φορά, ο στόχος έκανε εκείνον στοχο.... Το 6° μέρος ξεκινάει! All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα Κάθε πάταξη αυτής διώκεται ποινικά

Ο έρωτας ποτέ δεν άφησε κανένα να τον δαμάσει... Έχοντας για κούκλες τους ανθρώπους επλαθε , έκοβε και έραβε καταστάσεις γελώντας είτε με το πόνο είτε με τη χαρά τους... Γιατί αυτός ήταν ο έρωτας... Δεν ήταν ικανοποιημένος ούτε με την αγάπη αλλά ούτε και με το δάκρυ ... 5° μέρος ξεκινάει! All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα Κάθε πάταξη αυτής διώκεται ποινικά

Ποιο μίσος άραγε πονάει πιο πολύ; Εκείνο της προδοσίας; Εκείνο που γεννιέται ξέροντας πως ο άνθρωπος σου σε έβαλε φυλακή; Η μήπως πονάει περισσότερο το γεγονός πως δεν έχεις δει ποτέ τα παιδιά σου; Παιδιά που δεν ήξερες καν ότι έχεις... Κι αν αυτά τα δύο συνδυαστούν μαζί; Πόσο καταστροφικός μπορεί να γίνει ένας άντρας με τη γυναίκα που για εκείνον ήταν κάποτε ολόκληρος ο κόσμος μα εκείνη του στέρησε ότι πολυτιμότερο είχε; Πόσα μυστικά θα μείνουν άραγε θαμμένα; Πόσα ακόμη ψέματα; Κι αν τα μυστικά γίνουν αλήθειες κατά πόσο θα είναι πλέον αργά; All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα Κάθε πάταξη αυτής διώκεται ποινικά

Τα μάτια έχουν ένα προορισμό... Να κοιτάνε ...έτσι λένε. Μα όλο αυτό, είναι απλά ένα λάθος... Γιατί; Γιατί τα μάτια γελάνε... Τα μάτια κλαίνε... Τα μάτια μιλάνε... Λένε όσα η ψυχή φοβάται να ξεστομίσει και όσα το κορμί απαγορεύεται να νιώθει. Λένε ιστορίες. Λένε επιθυμίες και εμφανίζουν τέρατα... Πονάνε, γεννάνε και παλεύουν μετέπειτα. Τα μάτια ψιθυρίζουν... Ουρλιάζουν... Το πιο τρομακτικό όμως από όλα, είναι η σιωπή τους... Όταν τα μάτια σωπαίνουν τότε φοβάσαι πραγματικά. Τότε ξέρεις... Ξέρεις πως το λάθος έχει ήδη γίνει και δεν υπάρχει γυρισμος... All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα Κάθε πάταξη αυτής διώκεται ποινικά

Το λευκό δαντελενιο της φουστανακι, ειχε λερωθεί από τις λάσπες. Ήταν συνήθεια όμως... Πάντα έλεγε στη μητέρα της να μη τα φοράει για να βγει να παίξει... Έσφιξε τη δεξιά της παλάμη , γύρισε το κεφάλι και του χαμογέλασε. Έπειτα έσφιξε την αριστερή παλάμη, χάρισε ένα ακόμα χαμόγελο και γύρισε προς τον ουρανό. Ήταν ξαπλωμένη ανάμεσα τους . Λαχανιασμενη από το κυνηγητό και χαρούμενη. Κρατούσε στις χούφτες της τα χερια τους και χαμογελούσε. Τρία μικρά παιδιά που μεγάλωναν μαζί... Πολλά τους ένωναν και άλλα τόσα τους χώριζαν... Διαφορετικές ζωές... Οικονομική κατάσταση... Ενδιαφέροντα... Τρόπος ζωής... Μα ένα πράγμα είχαν κοινό... Τη δυνατή φιλία και αγάπη μεταξύ τους... Πόσο αντέχει όμως άραγε ένας τέτοιος δεσμός με το πέρασμα του χρόνου; Πόση δύναμη χρειάζεται για να κρατήσεις τα όρια; All rights reserved © Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια

"Πώς της φέρεσαι έτσι ρε μαλακα;" "Κάνε δουλειά σου , δική μου είναι ότι θέλω την κάνω... Αν δεν ήσουν φυλακή τόσα χρόνια τώρα θα ήσουν πρώτος στην ηγεσία και θα την είχες για πάρτη σου. Τα πράγματα έχουν αλλάξει αδερφέ" "Πρόσεχε τα λόγια σου Τζεισον, μπορεί να έλειπα αλλά ξέρεις πολύ καλά τους λόγους που μπήκα στη στενή... Όσο για την μικρή σου ερωμένη ,δεν δίνω δεκάρα τσακιστή, μια απλή παρατήρηση έκανα. Όταν σε άφησα πίσω θυμάμαι πως ήσουν ακόμα κουτάβι...." "Το κουτάβι έγινε λύκος , και τώρα γάμησέ την, πάμε να τα πιούμε και να γιορτάσουμε την απελευθέρωση σου !" Don't copy ©2018 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα Ενημερώνω πως θα υπάρχουν σκηνές βίας. Έχει ήδη κατοχυρωθεί σαν άνω των 18 ! Διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Επίσης για μερικούς "καλοπροαίρετους" όπως έγινε με το βιβλίο της Καταλινας να ενημερώσω πως όσες φορές κι αν κάνετε αναφορά έχω ήδη αποστείλει κομμάτια της που θα περαστουν αργότερα για έλεγχο και πήρα έγκριση... Καλή ανάγνωση λοιπόν!!!

Μου το είχε πει... Μια πεταλούδα κρύβει καταβαθος το γκρίζο... Μπορεί να έχει πολύχρωμα φτερά μα αν τα αγγίξεις η σκόνη θα χαθεί... Το χρώμα θα καταστραφεί πάνω στα δάχτυλα σου... Δεν θα μπορέσει να πετάξει ξανά χωρίς ώθηση Και τότε, τότε θα μείνει μόνο το γκρι... Ένα γκρί που πονάει... Που πληγώνει... Ένα γκρι που μόνο εκείνος μπορει να το επαναφέρει και να το γεμίσει με χρώματα... Τι να τα κάνω τώρα πια ; Τώρα έμεινα με εκείνο το γκρίζο, τα φτερά έσπασαν, ξεθωριασα, έκανα την επιλογή.... Εκείνος μου το είπε, μόνο που εγώ δεν τον πίστεψα... Don't copy Ζέτα Ορφανού ©2018 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Πόσο εύκολα μεταμορφώνεται ένας άνθρωπος από την απόλυτη αγνότητα, στο απόλυτο τέρας; Αρκεί μια στιγμή.... Αρκούν λίγες λέξεις... Λίγες πράξεις... Η Ελίζαμπεθ , θα παιξει με τη τύχη της και θα προκαλέσει κάθε σκοτεινή πτυχή του εαυτού του να βγει στην επιφάνεια... Πόσο εύκολα θα μπορέσει να διαχειριστεί όμως, το τέρας που εκείνη έπλασε , όταν επιστρέψει από τις σπουδές της, στη μικρή πόλη από όπου μεγάλωσε; Και το πιο σημαντικό.... Πόσο εύκολα θα μπορέσει εκείνος να τιθασευσει το θυμό για να μην τη σκοτώσει; Εκείνη τον κατέστρεψε... Κι αυτός είναι έτοιμος να της παρουσιάσει το δημιούργημα της... Don't copy Ζέτα Ορφανού ©2018 all rights reserved Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.