O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

Yakalayamamıştım. Ne onu ne de umudumu.. Ellerimden kayıp gidişini fütursuzca izliyordum. Sert betona çakılan bedeni beni kendime getirmişti. Yok muydu? Uzakta da olsam varlığını bilerek yaşayabiliyordum. Peki ya şimdi? İçimdeki acının tarifi yoktu. Adeta tüm kemiklerim aynı anda kırılmıştı. Çocukken olan dizlerimdeki yaraların acısını özlüyordum. Herşeyim gözümün önünde çürümüştü, yok olmuştu. O sönmüştü ama ben kendimi onunla son kez yakabilirdim.

"Çiçekler ve güller bir araya gelerek duygularımızın birer ifadesi olurlarmış." Annemden sonra aklıma kazınan en anlamlı cümleydi bu.. "Hayatla savaşmaktan bitap düşmüş, aşktan yoksun olan ruhumda açan lavanta gülüsün sen. İçimin en derin yerlerinde saklısın, gizemli büyümsün..." Yosun gözlüm.. Kim bilir nerelere dalmıştı yine? Denizin dinginleştirici kokusundan derin bir nefes çekti içine ve konuşmaya başladı. "Sen de benim mavi gülümsün." İmkânsızlık... Gülün mavisinde hayat bulmuş hali...

Wattys 2019 Kazananı! /En İyi Gençlik Hikâyesi/ "Alper ile Agâh... kimine göre milyarlık dünyada sıradan iki nokta, kimine göreyse dört duvar arasında bir çifti aile yapan iki hayta." Küçüklükten beri hep çok zekilerdi. Hatta hiç küçük olmamışlardı. Büyümüş de küçülmüş lafının iki bedene sığmış haliydiler. Akranları agu bugu diye etrafta gezerken onlar Aganta Burina Burinata'yı çoktan sökmüş, sol yanına Halikarnas Balıkçısı'nı yapıştırmıştı. Sohbet edeceklerse iki lafın boynunu kırarlar, belini kırarak acı çektirmeye gönülleri razı gelmezdi. Her şeyden önce sırt sırta verdiklerinde kendilerinden eminlerdi. Hatta zamanında küçük dağların yaratılış kadrosunda bulunduklarına dair iddialar bile ortaya atılmıştı ama yaşları bu iddiaları çürüttü. Sadece kardeş değillerdi. Aynı zamanda ikizlerdi. Birbirleri için varlardı. Çünkü ikizler birbirinin aynasıydı.