(+18 içerik ve şiddet vardır!) Yüzünden akan terleri tek eliyle sildikten sonra iğrenç gülümsemesini yüzüne yerleştirdi ve konuşmaya başladı. "İzmarit... Sen izmaritsin! Benim izmaritim. Bunu sana asla unutturmayacağım Duru!" Ben Duru... Duru Demirhan. Hayat adı verilen bu koca tiyatro sahnesinde tutunmaya çalışan ama o sahnede sadece figüranlık yapabilen bir kızım. Yapılan hatalarda bedel ödeyen tarafım! Ve yalnızlıktan müebbet aldığımı düşündüğüm bu Dünya'da ona rastladım. Kahramanıma... ••••••••••••••••••••••••••• İşkence kitabı değildir! 6.5.20 20.7.19 Zorluk #1 Duru #1

Oyunu büyük bir titizlikle planlamıştı. Üç hamlede bu işi bitirecekti. Bu hamleler eşsiz güzellikteki genç kızı ona getirecekti.Kapının ardındaki öfkeli kızın sesini duyunca onun geldiğini anladı. İlk hamlesini yapmak için kızın içeriye girmesini sabırla beklerken dudakları hafifçe yukarı doğru kıvrılmıştı. Artık hiçbir güç ona engel olamazdı. Ondan nefret eden kızın kendisi bile... Dündar Kıraç'ın bir şeyi elde etmesi için sadece istemesi yeterliydi. Bunun için hırs,kararlılık, sabır ve güç onda fazlasıyla mevcuttu. Tutku,kıskançlık ve nefretle harmanlanmış nefes kesen bir aşk hikayesi içinde kendinizi bulacaksınız.

🔴 Gönderen: ÖZEL NUMARA "Önce benim olacaksın. Acıyı her hücrende hissedeceksin ve sonrada öleceksin. ÖLÜMün de benim elimden olacak! 🔥(uyarıldınız) Başlangıç<05.09.20>

Her bir yaprak kendi yazdığı hikayenin başrolünü üstlendi. Tek tek kaleme aldı tüm geleceğini... Masal & Enes... Onların hikayesi kurumuş bir asma yaprağına yazılıydı sanki. Okuyabildikleri kadarını yaşamışlardı. Yaşananları kaldırmaları güçtü. Yaşayabileceklerini tahmin etmeleri ise imkansiz... Onları bir araya getiren kader, geçmişin hangi yüzünü onlara gösterecekti? Temiz mi? Kirli mi? * Elinde tuttuğun bu kitap, yoncanın eşsiz bir yaprağı... Şansın gelip gelmediğini ancak tüm yapraklar bir aradayken anlayabilirsin. Bu yüzden hikayenin eksik yapraklarını okumayı unutma... Veliahtlar 2 - Hasal ve Veliahtlar 2 - Bahan

Umut Çağlayan. Bu isim benim çocukluğum. İlk kalp çarpıntım, ilk acım, ilk yaramdı. Bana hem, ömrüm boyunca kimsenin veremeyeceği güveni veren, hem de bana ömrüm boyunca insanlara güvenemeyeceğimi öğreten kişiydi. O benim zaafımdı. Çoğu zaman gözlerime dolan yaşların sebebiydi, hiçbir şey yapmadığı anlarda bile. Çünkü o bir kere yapacağını yapmıştı ve dahasına gerek kalmamıştı. O benim en güzel yıllarıma ihanet lekesini süren bir zalimdi. Hem de hala kalbimi hızlı hızlı çarptırabilen aşık olduğum zalim.

© Tüm Hakları Saklıdır. * HİÇ BU KADAR IŞIK SAÇMAMIŞTI. İnsanların gizemli ve kutsal bulduğu mucizevi bir çiçektir lotus. Yeniden doğuş gibi saftır. Ruhun yükselişi gibi güçlü. Ölümsüzlüğü simgeler, özgürlüğü... Çamur ve bataklıkta yetişmesine rağmen hiçbir şekilde bulunduğu ortamın kirini kendi üzerine yakıştırmaz. Elif gibi... Başından geçen acı tecrübenin ardından birçok kez ölümün yakasına yapışıp yalvaran Elif, son bir kez yaşamayı tercih eder. Tüm acılarına inat... Yeniden ayağa kalkma zamanı! Fakat ona en büyük çelmeyi geçmişinin atacağından habersizdir. Düştüğü yerden kalkmayı öğrenmiştir. Fakat artık yaralarını sarmak yerine kanatmayı tercih ediyordur. Susmak yerine intikamı... * Zifiri; o gecenin bedenimde bıraktığı koca hiçliğin kelime anlamıydı. Siyaha yaklaştığım, rengimin ilk bulandığı o an... Oysa nereden bilebilirdim ki siyahı bulandıracak güçte bir beyazlığımın olduğunu. O gece herkesin arzuladığının aksine, beni daha da güçlü kıldı. Zordu, çok zor. Yaşananları kaldırmak güçtü. Yaşanacakları tahmin etmek imkânsız... Hikâyem kurumuş bir defne yaprağına yazılıydı sanki. Okuyabildiğim kadarını yaşamıştım. Ben o gece, benliğimde yaşam bulan tüm beyazları siyaha sattım. Değiştiğimi düşündüler. Oysaki yenilendim. Gerçek benliğimi buldum. Ne kadar güçlü olduğumu anladım. Kendim kararırken, siyahı akladım. Ve bir hikâyeye başladım. Kendimin yazdığı, başrolünü üstlendiği bir hikâye. Ben kim miyim? Ben Elif Sancak. Temiz ve kirli arasındaki çizgide kirli tarafa itilen bir kadın.

ERDENER BULDAĞ, O sevdiği kızı kendine mahkum bırakan bir adam. Onun bütün hayatını kontrol eden, ama aynı zamanda paylaşmayı sevmeyen bir adam, onu önce holdingine, sonra da hayatına alacak olan bir mafya... O gündüz bir iş adamı, gece ise bir mafya... ARVEN TAKALAK, Bu ölüm sessizliği sırasında her şey bir anda yerli yerine oturdu. Üç şeyden kesinlikle emindim. Birincisi Erdener kesinlikle bir katildi. İkincisi karanlıkla bütünleşmiş olan bu adam beni de kendine hapsetmişti. Üçüncüsü soğukluğunun acımasız ızdırabını bedenime işleyen zemheri cehennemimdi...

Bir süre sonra odanın kapısı açıldı. İçeri giren kişiye baktığımda devasa birini gördüm. Kim bilir belki de hayatımda daha önce böyle bir insan görmemiştim. Dediğim devasalık benim iki katım olmasından değildi. Öyle bir güç yayıyordu ki,öyle farklı bir aurası vardı ki buraya beni getiren adamlar bu adamın yanında melek gibi kalıyorlardı. Simsiyah saçları, esmer teni, ve siyahdan daha koyu olan gözleriyle bu adam yolda görseniz hem tekrar bakmaya korkacağınız hem de tekrar tekrar bakmak isteyeceğiniz bir adamdı. Benim bulunduğum sandalyenin önüne doğru yaklaştığında artık titremeye başlamıştım. Nerdeyse sandalyenin önüne gelmişti ki artık gözlerime söz geçiremedim ve kendiliğinden kapandılar. Adam çenemden tutup yukarı kaldırınca gözlerimi açmak zorunda kaldım . "Ya sen Ali denen adamın nerde olduğunu söylersin ya da ben zorla söylettiririm." dedi. Aslında içimden geçen tek şey koca bir kahkaha atmaktı ama önümdeki kuzguni gözlere bakarken bırak gülmek gibi bir eyleme başvurmayı, dilsiz olduğumu bile nasıl anlatabileceğimi bilmiyordum. Elim kolum bağlanmıştı. ×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+ Ben artık o aletlerin orda ne için olduğunu biliyordum ama kötü bir yanı vardı ki bir mucize olmazsa o aletlerden birini veya birkaçını benim üzerimde kullanıcaktı. Bu adam bu sinirle devam ederse benim burdan ölüm çıkıcaktı sanırım çünkü ağzımdan laf alabilmesi imkansızdı biraz. Gün sonunda hala yaşayabilmeyi diliyordum...