#tamamlandı. Merakla arkamı döndüğümde koridorun ortasında onu gördüm. Gözlerim ardına kadar açılırken dudaklarımda aralandı. Gözlerim, benimkinin aynısı gözlerine kaydı. Oradan saçlarına, burnuna yanaklarına, dudaklarına, her bir uzvuna uzun uzun baktım. Aynaya bakıyormuşum gibi hissettim. Diyar bana benzemiyordu Diyar bendi sanki. Biz bir birimize tıpatıp benziyorduk. Bu kadar benzeyeceğimizi düşünmemiştim. Onunla benim aramdaki tek fark çenesinin altındaki siyah küçük bir bendi. Dikkatli bakmadığın sürece belli bile olmuyor. Boylarımız, kilomuz bile neredeyse aynı. Oda beni dikkatle inceliyordu. Ne diyeceğimi bilemedim. İkimizde konuşamadık. Asonsörün sesiyle başımı kısa bir an çevirdim. Asansörden inen 4 erkek de Diyar ve bana dikkatle baktılar. Ayrı ayrı görmüşlerdi ama onlarda ilk defa yan yana görüyorlardı. Tıpkı bizim bir birimizi ilk defa gördüğümüz gibi. (Wattpad'de bu isimdeki ilk kitaptır .)

Silinen Anıları tek hatırlayan eğer sadece deli gibi atan kalbiniz ise en çok yarayı da kalbiniz alacak. Elleri ceplerinde, gece karası gözlerini etrafta gezindirip en son gözlerimde durdu. "Ee bu boş evde mi yaşıyorduk biz?" Her bir eşyasını özenle seçtiğimiz her bir noktasında hatıralarımızın olduğu boş eve umutsuzca baktım. "İnanması güç belki imkansız ama bu ev bizim evimiz duvarlarını beraber boyadık mobilyalarını beraber seçtik bak şu duvar anı duvarımızdı bizim resimlerimiz vardı,her gittiğimiz yerde fotoğraf çekinir buraya asardık. " Akmakta olan göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim. Onun iri elinden tuttum ve salondaki boydan camın önüne getirdim. Saatlerce gözlerimi ayırmadan onu izlediğim en güzel zamanlarımızın geçtiği ama onun belki de bir daha hatırlayamayacağı evimizin en güzel köşesindeydik. Ben onun hatıralarına sığınırken o beni aklından silmişti. Aklında tek kalan şey ikizi Egenin katili olmamdı.