Katilimizin içinde yaşatıldık. Kimsesizdik, küçük şekerlemelerle avutulduk. Gülmeyi, kahkaha atmayı unuttuk. Ve biz, bu asrın içinde öldük. En çok da biz öldük. Biz farklı olan tüm canlıları öldürmek istedik, işte bu yüzden başlamadan kaybettik. İnsanlık soyut bir kavramdı, onu somutlaştırıp can veren ise insanlardı. 🎨 Bu isimle yayımlanan ilk kitaptır. BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR, GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA HİÇBİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR. Bölümlerde yazım yanlışları mevcuttur; sezon finalinden sonra kitap düzenlemeye alınacaktır.

Gözyaşlarımız Beraber Bu bir gözyaşı hikayesi, birlikte üzüldüğümüz ama en çok birlikte mutlu olduğumuz bir hikaye. Peki ya sen Gözyaşlarını tutmayı hiç denedin mi? Denemedin çünkü hep içinden akıtmak istedin. Ama ben tuttum. Zorluklara rağmen. Akıtamadım içimden o gözyaşlarını, yapamadım. O bana demiştiki "Senin gülmen için herkesi karşıma alırım. Ama ağlarsan savaşı kaybederiz." Eğer ağlarsam savaşı kaybedecektik. Peki hiç ağlamadım mı zannediyorsun? Yanılıyorsun. Bende ağladım, hemde hıçkıra hıçkıra, kendimi kaybedene kadar. Ağladığımda savaşı kaybedeceğimi sanmıştım. Bende Yanılmışım her insan gibi. Kaybetmedik. Aksine birbirimize daha sıkı bağlandık. Ağlamak için üzülmeyi beklemeyin belkide ağlamadan ölürsünüz... Ölebilmek için yaşamak lazım, yaşamak için de ağlamak lazım.... Belki beni anlarsın diye sustum. Sessizliğimi duyabilmen için sustum belki de. Duydun beni ve ben gölgene kadar aşık oldum. Bu hikaye bizim ve bu satırları biz yazdık. Benim yerimede sev Bekletme, hayatı.... Şarkıların uçuştuğu evren. Namıdeğer Ege ve Doğa....