Rönesans İtalya'sının taş duvarları arasında, ruhunun derinliklerine dokunan yaralarla büyümüş bir genç kadın: Maddalena De Benardi... Roma'nın soylu hanedanlarından birinde, sevgisizliğin gölgesinde yetişmiş; ama içindeki hayat dolu kıvılcımı, hiçbir zaman söndürmemiştir. Küçük yaşta sığındığı Lucca'da, resmin büyüsüne inanarak yüzünü tuvallere emanet ederken, kendi hikâyesini de usulca yazmaya başlamıştır. Ta ki, Roma'dan gelen bir mektupla tüm renkleri silininceye dek... Ve sonra karşısına çıkar Sandrino Panzio. Gençlik şarabının rehavetini dudaklarında taşıyan, hayatın zevklerine düşkün, alaycı gülümsemesiyle baş döndüren, Panzio ailesinin varisi. Çapkınlığıyla ün salmış bu adamın parıltılı cazibesi Maddalena'yı hem ürkütür hem büyüler. Çünkü Sandrino, sadece bir adam değil; öfkeyle savrulan, tutkuyla parlayan bir yansımadır onun için. Ama bu hikâyede aşk, zarif bir dans değildir. Gururun, intikamın, inatla yanan kalplerin ve geçmişin kırık aynasında aranan gerçek bir güzelliğin hikâyesidir bu. Maddalena'nın gözleriyle başlayan bir mücadelede, Sandrino'nun kalbine uzanan yol; arzuyla, inatla ve kırılgan bir cesaretle örülüdür. Hikayelerimin çalınması, kopyalanması ve benzeri durumlarda Türk Ceza Kanunu ve Anayasamızda yer alan tüm fiili haklarımı talep edeceğim.

Gülfem ve Mehmet, Osmanlı sarayından anneleri tarafından kaçırıldıklarında henüz on yaşındalardı. Hayat onları Odessa'dan Berlin'e, Berlin'den Viyana'ya ve Viyana'dan Paris'e sürüklemiş ve en sonunda da Londra'ya getirmişti. Savaşlar, isyanlar, entrikalardan kurtulmuşlardı. Geçmişten bir gölge onları kovalarken Gülfem'i koruyabilecek tek şey onun doğru bir evlilik yapması olabilirdi. Dük St. Clairs yıllar önce aşık olmuş ve aşık olduğu kadın tarafından ihanete uğramıştı ve tekrar aşık olmamaya yemin etmişti. Cehennem Çukuru adında bir centilmenler kulübü işletiyor ve cemiyetten olabildiğince uzak duruyordu. Ta ki kız kardeşi Mary'nin sosyeteye tanıtılması gerektiği güne kadar. Onun düzgün bir evlilik yapabilmesini istiyorsa eğer hovardalığa geçici olarak ara vermesi ve kendini yeniden sosyeteye kabul ettirmesi gerekiyordu. Gülfem ve St. Clairs yan yana geldiklerinde bile bir skandal yaratabiliyorlardı. Ya birbirlerine sürüklenip aşkı bulurlarsa ne olacaktı?

Kış çok soğuk geçtiğinde, rüzgarlar sert estiğinde deniz kudururdu. Kuduran denizin dalgaları evin duvarlarına vururdu, zarar verirdi. İçimden 'Deniz evi götürecek!' derdim. Daha fazla haklı çıkabilir miydim? Denizin yuttuğu ev işte, bizden geriye kalan... Çürümüş bir ev... "Ama keder cüppeleri giymiş, kötü şeyler Bu hükümdarın sarayına saldırdı; (Ah, yas tutalım, çünkü o yapayalnız Ve bir daha asla göremeyecek şafağı!) Ve hükümdarın yuvasının etrafında Bir çiçek gibi açan ihtişam Artık geçmişe gömülmüş Pek anımsanmayan bir masal" -Edgar Allan Poe, Usher Evi'nin Çöküşü *Trigger Warning/Tetikleyici Unsurlar: intihar, şiddet ölüm bahsi.

O anda Pınar Feridun öldü. Ölmek zorundaydı. Pınar böyle yaşayamazdı. 'Pınar öldü ama merak etme, tekrar doğacaksın.' dedi babaannem. Kağıt üstünde ölüydüm. Ama bedenim ve ruhum canlıydı. Yaşadığımın farkına ise ancak onunla tanıştıktan sonra vardım. Prangalarla bu adaya bağlanmış bir kadın olarak doğduğu ilk andan itibaren yalnızca özgürlüğe bağlanmış bir adama aşık olduğumda... Hiç beklemediğim bir anda, babaannemin söz verdiği gibi, yeniden doğdum. *Trigger Warning/Tetikleyici Unsurlar: intihar, şiddet ölüm bahsi.

*Yetişkin içerik barındırır. *Nefretten aşka/anlaşmalı evlilik kurgusu --- "Kimi öptüğünün farkında bile değilsin," dedim üzerime tüm ağırlığıyla kapanan bedenini omuzlarından hafifçe iterek. Yüzlerimiz arasında bir nefeslik mesafeden fazlası yoktu. Aldığı her nefes benden doğuyor, aldığım her nefes ondan kopuyordu. Az önce dudaklarıma dokunan dudaklarını diliyle ıslattı ve ardından göğsü şişerek göğsüme yaslandı. Altında ezilmeye, o isteyerek üstümden kalkmadıkça son veremeyeceğimi biliyordum. Yatakla arasında kalan bedenimi kıvrandırıp yormak yerine onu ikna etmek için dudaklarımı araladım. "Sarhoşsun, farkında bile olmadan beni öptüğün için pişman olduğunu haykırdığın bir sabaha uyanmak istemiyorum." "Kim olduğunun farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" diye sorarken sarhoşluğunun izlerini taşıyan sıcak nefesi yüzümü okşadı. "Karımı öptüğümün farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" İrkilerek gözlerimi kırptım birkaç kez. Etrafta birilerinin olup olmadığını görmek için delice odaya bakındım. Kimse yoktu. Cevahir Avcıoğlu'nun beni 'karısı' olarak benliğine katmasına sebep olacağı oyunumuzun seyircilerinden hiçbiri burada değildi. Dudaklarını biraz önceki hafif baskıdan çok daha yoğun bir biçimde yeniden dudaklarıma bastırdığında zihnim binlerce soruya aynı anda yanıt aramaya başladı. Bizim dünyamızda her şey sahteydi. Her şey oyundu. Seyirciler gittiğinde perde kapanır, oyuncular birbirlerinin yanından hızla kaybolurdu. Ama şimdi ilk kez, hatta belki de son kez seyircisiz oynuyordu oyununu. Avcıoğlu'nun kurallarına kendisinden başka kimse karşı çıkamazdı. Bizim için yıkımı getirecek olan da, işte bu nedenle, bizzat kendisi olacaktı. --- '260224

Babası Menderes Kuzgun'un başbakanlık adaylığını açıklaması şerefine Kızıl Köşk'te verilen davette vurulan Sezen Kuzgun, saatler önce emniyet amiri Yusuf Mert Karakum'la evlenmişti. Henüz annesinin kaçırıldığından da bihaberdi.

1. SEZON EPSİLON YAYINEVİ ARACILIĞIYLA KİTAP OLMUŞTUR. İKİNCİ SEZONLA DEVAM EDİYOR... Meğer bilmediğim ne çok şey varmış, şimdi anlıyorum. Tanıdığımı sandığım insanlar başkaymış. Hiç sezdirmedikleri yaraları benimkilere bağlanmış. Bu yaraları gizlemek onları değiştirmiş. Söylenmeyenler çığ olunca bağlar gücenmiş. Bu zamana kadar yaşadığım hayat bir yankıdan ibaretti. Savaşarak kazanamayacağımız bir oyunun içindeyiz biz. Kaçtıklarımızla eninde sonunda karşılaşacağız, bu yüzden günün sonunda nerede oluruz bilemeyiz. Fakat bazı şeyler dindiriyor hepsini. Gün batımları, yıldızlı denizler, çocuk masumlukları, yaz yağmurları, huzur dolu suskunluklar, kaygısız sevinçler, gümüş gözler ve emek bekleyen çiçekler. Her koşulda yeşerebilen fakat emekle hayata tutunan çiçekler, bir anı sonsuzluğa dönüştürebilirler. Bu oyunun son perdesinde açan portakal çiçeği, işte böyle bir çiçekti. Günün sonunda nerede olurum bilmiyorum. Ama seçme şansım olsaydı tüm mevsimlerde seninle olmak istiyorum. ~Bahar Kuşları Serisi

"Do të fillojë me ata që dinë gjithçka dhe do të përfundojnë me ata që bëjnë gjithçka. (Her şeyi bilenle başlayıp, her şeyi yapabilenle bitecek.)"

İpek ve Atlas. İki ünlü dağcı, sıkı dost, hayata ve kadere ortak iki babanın çocukları. Sekiz yıl önce; dünyanın en zorlu 7000'liği kabul edilen Pobeda dağı tırmanışı İpek'in babasını hayattan aldığında, küçük kız henüz on yaşındaydı. Yıllar sonra edindiği bir bilgi, İpek'in ve annesinin hayatını alt üst edecekti. O gün o zorlu zirve yolunda yaşananların ardındaki gerçek neydi? İpek şimdi bu cevabı Atlas'tan almaya geliyordu. Derler ki, hayatta kalanın vicdani yükü ağırdır. Atlas'ınki kendi hayatı kadar ağırdı. (Bazı bölümler yetişkin içerik barındırmaktadır.) Başlangıç tarihi: 09.03.2018

Pars, Atlas'ın önce ilk aşkı, sonra oyun arkadaşı oldu. Oynadıkları oyunun ipleri ayaklarına dolandı. Biri kaldı diğeri kaçtı. Çok zaman sonra kapı yeniden çaldı, postacı kapıya bir kaset bıraktı. Kasette Atlas'ın abisinin, Aras'ın katilinin sesi vardı. Atlas duyduğu sesin, Pars'ın peşine düştü. 🩸 "Pars..." dedim. "Seni öldüreceğim." "Lütfen..." dedi, gözlerini gözlerimden çekmeden. "Atlas, lütfen öldür beni."