corona: Beyninin olması gereken yerde marul olan şahsiyet, sana sesleniyorum. corona: Naber lan karakter kanseri ? akif: Ne diyorsun lan ? corona: Niye herkes bu tepkiyi veriyor ? corona: Ah pardon...Algılamakta zorluk çektiğinizi unutmuşum. corona: Diyorum ki, corona: Karşımda salak bir Akif... corona: Gururu da beyni kadar hafif... --- Linç #1 (19.09.2020) Macera #3 (19.09.2020) Mizah #3 (15.10.2020) Söz #1 (16.10.2020) Komik #1 (15.11.2020) Kısahikaye #1 (17.11.2020) Genç Kurgu #2 (24.12.2020) Lise #1 (01.01.2021) @muzlu_passta hesabımdaki corona adlı textingin düzenlenmiş ve tekrar kaldığı yerden yayımlanmış halidir. Burayı okumanız tavsiye edilir, o hesabıma giremiyorum. Kitabın finali buradadır. Eğlenceli, komik ve mizah dolu kitap arıyorsan seni de beklerim. ❤️

Kafama çarpan turuncu topla dengemi sağlamak için hafif öne eğildim ve yavaşça arkama dönüp topun geldiği yere baktım. "Üzgünüm o kadar kısasın ki göremedim." Pişkin pişkin söylenip tekrardan atış yapmak için arkasını döndüğünde içimdeki Naz'ın bilerek frenlerini patlatarak az önce kafama gelen topu aldım ve iki elimle tutarak tam Sinan'ın arkasında durdum. "Sinan." Gülerek bana döndüğünde hiç beklemeden kollarımı iterek sert topu kasıklarına fırlattım. O kıpkırmızı yüzüyle yavaşça yere çökerken yaptığımdan memnun olmuşcasına arkamı dönüp tersten ona el salladım. "Üzgünüm, kafana atacaktım ama boyum yetmedi." Müdür Yardımcısının bile dize getiremediği ben, yaptığım küçük bir hata yüzünden basketbol takımının 1 senelik kölesi oldum. Şimdi, 12 dev gibi şımarık adamla 1.57 lik boyumla nasıl başa çıkacaktım? Not: Bu kitaba şöyle bir göz atmaya karar verdiyseniz ilk bölümün ilk 2 paragrafını okumadan bırakmayınız. *Küfür içerir.* 22.06.2018

Öz güvenin vücut bulmuş hali, bedeninden beklenin aksine gerektiğinde sevgilisi için adam bile dövebilen Egenaz'ın hayatı Türk gençlerinin senelerdir savaş verdiği, yenilmez, doğa üstü güç tarafından iki lokmada yendi ve faydalı tarafları sindirime uğradıktan sonra yapılanlar çok normal gibi önüme bırakıldı. Evet, evet ondan bahsediyorum "Üniversite sınavı" besmelenizi çektiyseniz asıl kanser eden detayla devam ediyorum. "Bizim kız da burayı kazandı sizinki ne yaptı?" deyip açığını kollayan komşulardan, "Ay kazanamamış mı? Önemli olan can sağlığı zaten, takmayın kafaya." deyip içten içe oryantel çeviren at yarışçısı yegane akrabalara. Yetmedi mi? Biten dostluklar, yeni hayatlar. Üzerimden geçen bu seneye rağmen ben ne mi yapıyorum? Sadece gülüp geçiyorum, çünkü öyle yapmazsam kafayı yerim. Orta Karar'ın devamıdır. Önce onu okumanızı tavsiye ederim.

Yaşanılan yada yaşanmış olan ne varsa mavi gözlerimin ahengin de anlamını yitiriyor. Ben Azra Güntekin, kaybolan satırların kızı. Sessizliğin en köhne yalnızlığın da yazıyorum. Mutlu bir ailenin altında gizlenmiş olan gerçeği ancak bunun enkazın da görmek zorunda kaldım. Yalanlarla çevrelenmiş sahte bir hayatın yokluğunu hissetmek ne acı. Sadece düşünüyorum ve aklıma gelen tek şey annemin biricik kızı için yıllarca oynadığı oyunda benim zarar görmemem adına verdiği uğraş onun ölümüyle son bulması, çok garip. Ölüm gecenin karanlığa hükmü olsa gerek yada karanlık mi hükmü veren? Bilemiyorum aslında pek umursamıyorum da sonuç belli, bir ölü ve kaybolan sessiz masum bir ruh. Ve o an onu görüyorum. Tüm gerçekliği beni kuşatırken kollarına sarıyor. Sevgi ve huzur tıpkı annemin sarılışı gibi, onun kokusuyla kıyaslayamasam da kendine has ruhumda birakiyor izini. Kulağımda basit bir uğultu var buna sebep olan silahın çığlığı titrememe neden olurken onun simasını anımsıyorum. Gözünden akan yaşın oluşturduğu iz sanki kaybolan ruhumun habercisi gibi duruyor yanağında. Basit bir anımsamanın son kez kapattığım gözlerimde yankı bulmasına dair aynı izi taşımak istercesine gözlerimden damlıyor yanaklarıma. Tek bir farkla ben onun hayaline özrümü konduruyorum ve onun gerçeğinde hayal oluyorum. Biliyorum ki hayalimin bıraktığı gerçekler kaybolan satırların ardında gizli.