"Ünlü oyuncu Ada Göktan'ın yeni dizisinde partnerinin Özgür Ozan Özaltan olacağı konuşuluyor. Bir buçuk sene önce ilişkilerini noktalayan ikiliyi yoksa yeni bir başlangıç mı bekliyor?" Kırık kalpler, yarım kalmış hikâyeler ve eskimiş bir defter. Plakçalarda dönüp duran o şarkı. Geri gelmeyen anılar, üzeri kapatılamayan yaralar, acı kahkahalar, kavgalar ve didişmeler... Ada Göktan, yürüdüğü her yolu kendi sahnesine çevirmiş bir kadındı. Işıklar onun üzerinde durur, ayağını bastığı yer daima zirve olurdu. Özgür Ozan Özaltan ise en dipten gelen, içindeki oyunculuk ateşine sarılarak yolunu aydınlatmış bir adamdı. Ada'nın doğuştan sahip olduğu ışığı kazanabilmek için türlü mücadelelerden geçmişti fakat dişiyle tırnağıyla kazıyarak ulaştığı noktada yaptığı bir hata, kariyerini düşüşe geçirmişti. Daha önce aynı projede rol alıp birbirlerine aşık olan ikili, ayrılıklarının ardından hiç yan yana gelmemişti. Fakat onlar için yazılmış bir senaryo, işleri epey değiştirecekti.

❝Sanrılardan ibaretti sanki bütün yaşananlar... Boğazıma oturan o koca yumru, elimden kayıp giden, bir daha da sahip olamayacağım hayallerim, hayatımdı sanki... Ağlayamadım. Bağıramadım. Durduramadım. 26 yıllık yaşamımın, 7 yılında adım atmadığım şehirde, onun tarafından bir başıma bırakılmıştım. Son umudumda da dalından acımasızca koparılıp alınmış gibi hissediyordum... Varlığımdan nefret eden insanlarla doluydu etrafım. Kaçmak isteyip, kaçamadığım bir labirentin içimdeydim sadece. Karanlık yolumu aydınlatan tek bir mumum vardı. Cılız ateşi bir sağa, bir sola savrulurken, koşmam için umut olmuştu bana... Yoktu. Artık o da yoktu. Karanlığın ortasında bir başımaydım. "Sözler hiçbir zaman tutulmaz anne... tutulmaz. Dedim sana. Ben ne sevmeyi hak ediyorum, ne de sevilmeyi. O gün... o gün ölmesi gereken bendim. Bendim." Ucunda oturduğum kayalara içindeki nefreti döküyormuş gibi çarpan o hırçın dalgalar, sanki sesim olmaya çalışıyordu. Gök gürledi. Bulutlar ağladı... Göğsüme ince bir sızı yayıldı. "Beni sevdiğine inanmamıştım zaten..." Titreyen dudaklarımı zapt etmeye çalışırken, gözlerimi karşımdaki hırçın denize çevirdim. "...şayet sen bile sevmekten vazgeçtin." Karadeniz acımasızdı. Aldığını vermez, verdiğini de acımadan ellerinin arasından alırdı... sonra elinde avucunda bir şey kalmazdı. Almıştı. Hepsini ellerimin arasından çekip almıştı. Ben Güneş. Kolu kanadı acımadan koparılan, omuzlarına tonlarca yük konulan kadın.❞ 🌑 0 4 /0 3 /2 0 2 4 ALINMASI, KOPYALANMASI VE ÇALINMASI DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR 🖇 Written by: simaara 🪶 #Yargı 1. 📌 23/12/2025

Hassas içerik uyarısı ⚠️ (Düzenlenecektir.) Kitap içerisinde, 18 yaş ve altına uygun olmayan, kan, vahşet, cinsellik ve psikolojik öğe bakımından; aynı zamanda travmaya bağlı davranış bozukluklarının yer aldığı unsurlar bulunmaktadır. Lütfen buna göre başlangıcı yapınız. "Neye konuşacağımı veya neye susacağımı anlıyorsun fakat bunu bilmene rağmen sormadan duramıyorsun... Sürekli bir çaba içerisindesin." "Çabalamasam ve hatta psikoloğun olarak beni seçmeseydin şu an sana Çakır bile diyor olabilirdim. Kim bilir adının Efgan olduğunu ne zaman öğrenirdim?" dediğimde huzursuz olduğum konuda, sakinliğim ile yakınıyordum. Onun sakinliği beni de sakin kılıyordu fakat benim sakinliğim onu daha sakin biri haline getirmiyordu. Kuruyan alt dudağını ıslattı ve dudaklarını birbirine bastırıp, ıslaklığı üst dudağına bıraktı. Gözlerimin içine bakarak bunu yapıyordu. Düşünüyor muydu yoksa öylesine mi bana bakıp bakmadığını bilemezken, "Evlendiğimizde," dedi fısıltıyla. Bu kitapta geçen tüm karakterler ve olayların, gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür.

"Yoruldum. Benim artık seni yanıma almak için tüm dünyayı karşıma alacak hiç gücüm kalmadı. Senin istediğin gibi olsun, onların istediği gibi olsun. Bundan sonrasında karşıma çıkan her şeyi sadece sessizce kabulleneceğim. Herkes bunu bir vazgeçiş sayacak ama bu senin yenilgin. Beni bir daha asla kazanamayacaksın." Burukça gülümsedim. "Çünkü ben bir daha asla senin için savaşmayacağım." Gözümden akan yaşlara inat gülümsemeye devam etmeye çalıştım. "Hayatımda bir daha asla seni seçmeyeceğim. Eğer olur da bir gün seni seçmem gerekirse...olur da seçersem, o gün kendimden vazgeçeceğimden emin olabilirsin." "Ve sen, beni ilk kez gerçekten kaybettiğin anın neye benzediğini... ancak başkasının soyadını taşıdığımda anlayacaksın." "Evleneceğim...onunla." Bu aşkın değil, hıncın hikayesi...

Bedenim tir tir titremeye başlamıştı. Gözlerim dolmuş neredeyse ağlayacaktım. Etrafta yeni yeni fark ettiğim geçmişe ait şeyler vardı. Tabelalar, arabalar, insanların üzerindeki kıyafetler bile... Kaza yaparken duyduğum gibi bir korna sesi duydum, acı bir fren sesi. Bu sefer gerçekten öleceğimi düşündüm. Ta ki belimden tutulup çekilene kadar. Kalbim daha önce hiç deneyimlemediğim kadar hızla atıyordu. O kadar hızlıydı ki göğüs kafesimde bir delik açacağını düşündüm. Avuç içlerimin arasında az önce beni ölmekten kurtaran adamın gömleği vardı. Gözlerim kapalı, başım ise göğsüne yaslıydı. Burnuma dolan sigaraya karışmış çam kokusu beni sakinleştirirken adrenalinin etkilerinin yavaş yavaş bedenimi terk ettiğini fark ettim. İnsanların bağırtılarını duydum. Sanırım az önce beni neredeyse ezmekte olan adama bağırıyorlardı. Göğsüne yaslandığım adamın sesi de onlara karıştı. Başımı kaldırarak ona baktım. Göz göze geldiğimizde zamanın durduğunu hissettim. Hayatını ve gerçeklerini araştırmak için aylarımı harcadığım adamın kollarındaydım. Kenan Mollaoğlu'nun kollarındaydım! * Araştırmacı gazeteci olan Liya Meryem Başer, üzerinde çalıştığı makalesini teslim etmesi için yirmi dört saatten az bir süresi vardı. Ancak aklına oturmayan ufak bir nokta, onu o makaleyi yayınlamaktan alıkoydu. Ofisinden ayrıldığı o fırtınalı gecede bir kaza yaparak geçmişe gittiğinde ise onu bekleyen kaderinden tamamen habersizdi. +18 içerik mevcut

Her kuşak aynı denizin tanıklığında kendi savaşlarını verir. Ege aynı Ege, Datça aynı Datça ama bu başka bir gençlik hikayesi, mevsimlerin en güzelinde, kendi yollarını arayan gençlerle beraber yeni bir yazda başlıyoruz.

Mahalle düğününde evlerine hırsız girdiğini duyan Müzeyyen, daha bir ay önce aldığı son model bilgisayarını kurtarmak için koşarak eve gelir. Eve geldiğinde, içeriye girmesine engel olan başkomiserde geçmişten gelen bir şeyler olduğunu hissetmesi uzun sürmez.

Nilüfer Sipahi kendini bildiği andan itibaren dans ve müzik notalarıyla büyüyen bir kadındır. Hayatı bir zamanlar dans adımlarıyla şekillenirken, beklenmedik bir sağlık sorunu onu sahnelerden uzaklaştırır. Yıllardır yönünü bulmaya çalışan Nilüfer, bir umutla Panorama gazetesinin staj programına başvurur ve şaşırtıcı bir şekilde kabul edilir. Ancak küçük bir detayı gözden kaçırır: Baş editörün asistanı olacaktır. Ve o baş editör... Alperen Ataman. Disiplinli, mesafeli ve kuralcı. Üstelik Nilüfer'le hiç hoş olmayan, tesadüfi bir tanışıklıkları var. Birbirlerinden hoşlanmayan bu ikili, istemeye istemeye aynı ofisi paylaşmak zorunda kalınca, kelimelerle örülü bir savaşa girerler. Ama kelimeler bazen sadece savunma kalkanı değil, kalplere giden yolun da anahtarıdır.

Hazal Arapçada kuruyup dökülen ağaç, yaprak anlamına gelir. Kelebek misali tek bir bahar yaşayacağını bilir gibi salınan, kısacık vaktini de kendinden çalarak ya gölgesini mesken edinenleri serinleten ya da yeryüzünde nefes alan onlarca canlının soluğunun sebebi olan bir garip canlı... Kendini düşünmeden veyahut düşünecek vakti olmadan vadesini doldurup cansızlaşan; küçücük bir ayazda, hatta bazen hiç buna gerek kalmadan kendiliğinden hayat kaynağından koparak süzülen varlıktı hazal. Genç kız sıklıkla ismiyle müsemma bir insan olduğunu düşünürdü. Ona göre de kendisi dünyada kendine dair hiçbir keyfi an yaşamadan, öylece süzülüp toprağa karışacaktı. Ve her bahar binlerce hazala olduğu gibi ona da dönüp bakan olmayacaktı. Fark edilmeyecekti bile, öylece solup gidecekti hatırası. Bilemezdi. Masmavi gözleri olan koca bir adamın gözü kapalıyken bile kendini düşleyeceğini, yokluğunda da varlığında da aynı kıymetle sevileceğini bilemezdi. En sıcacık düşlerini bir devin kocaman kollarının gerçek kılacağını bilemezdi.

Charming'i hak eden hiçbir zaman Külkedisi olmadı. Rapunzel hapsolduğu şatoda umutsuzca gerçek aşkı andı fakat acınası kalbini, güzelliğini bir hiç uğruna yok edecek aptal bir casusa kaptırdı. Ariel kırılgan, Aurora sıradandı. Bu yüzden masallar sonunda onlar kazandığı için değil, akışında benim gibilere yer verdiği için tat bıraktı. Ben Little Mermaid'teki deniz cadısı ve modern prenseslerin anasıyım. Masal masal ismim değişse de özümde aslında hep aynıyım. Ursula, Lady Tremaine, Maleficent, Grimhilde ve Madam Medusa... Hepsi beni alt edebileceğini zannetti oysa günün sonunda kaçtıkları şey varlığımın kendisiydi. Öyle ki, Benim tarafımdan incinen ilk ve tek kız, o gece kurduğu ufak birliğine ona daima beni hatırlatacak unutulmaz bir isim verdi. Kaba Kızlar Karteli. ☙ ❝Ne görkemli bir şato, ne de çöplükten farksız bir cadı kazanı... Ait olduğun tek yer Atsız Şövalye'nin yanı.❞ MODERN PRENSESLER SERİSİ.