Kurye Çocuk: Siparişini beş dakika içinde getiriyorum. Kurye Çocuk: Kusura bakma arayamadım dakikam kalmamış. Umay: Hemen kapıya çıkıyorum ✌🏻 Kurye Çocuk yazıyor... Kurye Çocuk: Bir şey sorabilir miyim? Umay: Sor gelsin Kurye Çocuk: Her akşam neden döner yiyorsun?

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Rosanna Camborne, bir kitap yazarıdır ve aklındaki karakterleri kelimelere dökmeyi planladığı sırada işler bambaşka gelişir. İlkel bir zamana ve hayal gücündeki canlıların bile ötesinde bir dünyaya geldiğinde yazmayı planladığı kötü karakter artık tam da karşısındadır; Blake Nightingale. Rosanna tüm zorlukları aşıp, tekrar kendi dünyasına dönmeye çalışırken farkında olmadan kurgusunun baş karakteri çoktan olmuştur. "Soğuk beni sarıp varlığımı sonsuza kadar işkence etmek için dondururken aklımda tek bir şey vardı... Şeytan'ın cehennem ateşinde yaktığı koca bir yalandı."

Bir sözden, bir yazıdan, bir bakıştan beklentiye girmek çok mu çocuksuydu? Zaten hep her şey böyle başlamaz mıydı? Biri gelirdi ve bir şey söylerdi, bir bakmışsın hayatında. Başka biri gelirdi bakardı sadece, uzunca bakardı ve için kıpır kıpır olurdu. Bir yerlerde bir yazı okurdun tüylerin diken diken olurdu. Peki ya bunları hiç tanımadığın bir insanla yaşamak istemen yalnızca çocukluktan mı ibaretti? Sonunu bilmeden çıktığım bu yolun belki en başında olabilirdim ama sonunu öğrenmek için deli gibi koşmaya devam edecektim. Etmek zorundaydım çünkü öylece tüm dikkatiyle mimiklerinden dahi ne düşündüğünü asla anlamadığım yabani bir yakışıklı dakikalardır bana bakıyordu. O bana baktıkça kalbimin ritmi değişiyor ellerimin içleri terliyordu. Birinden hoşlanmak böyle bir şey miydi? • "Sen bana hep şarkı söyle çünkü bizim yolumuz sonsuz." • ❗️Bu kitapta hiçbir klişeye yer yoktur. ❗️Asla pişmanlık yaratmaz. ❗️Küfür içerir.