Όταν η Άννα, μια φοιτήτρια που μόλις μετακόμισε στην πόλη, μπερδεύει την πόρτα του γείτονά της μετά από μια χαοτική μέρα, δεν φαντάζεται πως μόλις άνοιξε την πιο απρόβλεπτη σελίδα της ζωής της. Ο Άρης , ο γοητευτικός (αλλά αφόρητα εκνευριστικός) γείτονας, είναι ό,τι δεν θα ήθελε ποτέ: αλαζόνας, αυθάδης και... επικίνδυνα ελκυστικός. Από τη λάθος πόρτα ξεκινά μια μάχη πειραγμάτων, προσβολών και κρυφών βλέμματων. Γιατί καμιά φορά, ο δρόμος από το μίσος προς την αγάπη περνάει από το... διπλανό διαμέρισμα.

"Κανένα κοριτσάκι όταν το ρωτούσαν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει δεν απάντησε πόρνη"

"Σταμάτα να με κοιτάζεις έτσι" είπε προσπαθώντας να αποφύγει το βλέμμα μου. Όχι, δε θα σου κάνω τη χάρη. Εσύ φταις που κάθε βράδυ γυρίζω στο κρεβάτι μου μέχρι τα ξημερώματα και αδυνατεί να με πάρει ο ύπνος. Προσπάθησα να το παίξω ανήξερη δημιουργώντας ένα διαπεραστικό βλέμμα απορίας στο πρόσωπό μου. "Για ποιό πράγμα μιλατε;". Κι ομως, γνώριζα για ποιό πραγμα μιλούσε, δεν περίμενα να τον επηρεάσει, το κάνει όμως και θα το συνεχίσω μέχρι να νιώσει αυτό που ένιωσα, να υποφέρει όπως εγώ. Ήρθε η σειρά σου. Don't copy the story.© I do not own the person on the photo©

-Μα κύριε τι κάνετε; -Σςςςςς μη μιλάς -Δεν πρέπει.... -Κάτσε Καλά και κάνε ότι σου λέω εγώ.Διαφορετικά θα το μετανιώσεις... ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΩΣ Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΑΝΩ ΤΩΝ 18

Η ζωή της Βιολέτας ήταν φυσιολογική, μέχρι που ένα ατύχημα της στέρησε όλες τις αναμνήσεις, εκτός από το όνομα της και ένα μυστηριώδες λιβάδι. Τρία χρόνια έχουν περάσει από τότε και η Βιολέτα έχει πάρει πίσω αποσπασματικά χωρίς νόημα μέρη αναμνήσεων, μέχρι που ένα φιλί με ένα άγνωστο για εκείνη αγόρι πυροδοτεί κάτι μέσα της και ένα όνομα έρχεται στην επιφάνεια, Απόλλωνας. Το φιλί και η ανάμνηση την οδηγούν σε ένα νέο κόσμο, την Άλλη Γη, πιο μπερδεμένη και φοβισμένη από ποτέ, γιατί εκεί είναι αντιμέτωπη με μια περίεργη κατάρα, ένα βασίλειο έτοιμο να καταρρεύσει, σκοτεινούς και φωτεινούς άρχοντες, ψέματα και δολοπλοκίες. Αντιμέτωπη με ανεξέλεγκτες δυνάμεις, έρωτες και χαμένες αναμνήσεις. Σε ένα ταξίδι γεμάτο στροφές και σκαμπανεβάσματα, και σε ένα σύμπαν που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, το καλό δεν ταυτίζεται πάντα με το φως, όπως και το κακό με το σκοτάδι. Μαζί με τον Απόλλωνα, θα πρέπει να δώσει μάχη με το χρόνο και τον εαυτό της, ώστε να καταφέρουν μαζί να σώσουν ό,τι αξίζει να σωθεί. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και πρέπει να βγει νικήτρια από την απόλυτη μάχη καλού και κακού.

Συνέχεια του Όλεθρος. Και ο δαίμονας ερωτεύτηκε την καταδίκη του. Το χάος.

Η Άρια, μια δεκαεφτάχρονη κοπέλα, έχει μια ζωή που μοιάζει υπεροχή . Έχει το αγόρι της που την αγαπάει, τον αδερφό της που λατρεύει, τον κολλητό της τον Άρη, πολλούς φίλους και το σημαντικότερο έχει την ομάδα της που την κάνει να ονειρεύεται ότι θα γίνει σύντομα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Περνά τις τελευταίες μέρες των διακοπών της με τους φίλους της και το αγόρι της στο εξοχικό του. Όλα μοιάζουν υπέροχα, όμως όταν γυρίζει στο σπίτι χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της! Οι γονείς της χωρίζουν και η μητέρα της της ανακοινώνει ότι θα μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη. Η Άρια βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα: να μείνει στα Γιάννενα με τον πατέρα της που πλήγωσε με το χειρότερο τρόπο τη μητέρα της ή να σταθεί στο πλευρό εκείνης αφήνοντας πίσω της τα πάντα; Η απόφαση που θα κληθεί να πάρει θα της αλλάξει όλη της τη ζωή! Πόσο εύκολη θα είναι η ζωή της μακριά από όλα όσα αγαπάει; Θα καταφέρει να διατηρήσει με το αγόρι της μια σχέση εξ αποστάσεως; Και τι θα γίνει όταν θα κληθεί να αλλάξει ομάδα και να βρεθεί αντίπαλη με όλους τους φίλους της και την ομάδα που αγαπάει από μικρή;

Αυτή είναι ήσυχη , φιλική και παντα χαμηλων τόνων. Αυτός είναι το αντίθετο. Ειναι η φωτιά και και το νερό. Η καθηγήτρια και ο λυκειάρχης.

https://www.youtube.com/watch?v=h5J30Y2vdyA&feature=youtu.be Αφού λοιπόν άρχισε η μάσκα του να μετακινείται , ξαφνικά , σε διάρκεια μερικών δευτερολέπτων τα χέρια μου , συγκεκριμένα οι καρποί των χεριών μου , ήταν εγκλωβισμένοι στα δικά του μεγάλα χέρια . Το χαμόγελο που είχε σχηματιστεί πριν λίγο στα χείλη μου , είχε πλέον χαθεί και την θέση του είχε πάρει την εξής σοκαρισμένη έκφραση . Ελάχιστα ανοιχτό το στόμα μου και τα μάτια μου γουρλωμένα από την έκπληξη και τον φόβο . Είμαι σίγουρη πως επιπλέον τα μάγουλα μου είχαν πάρει μια ελαφρά ανοιχτή απόχρωση κόκκινου χρώματος . Τον κοίταζα τρομαγμένη μέχρι το κόκκαλο . Τα μάτια του στο σκοτάδι , μια βαθιά απόχρωση του πρασίνου , εκείνο που θύμιζε δάσος . Μαγευτικά μα ο τρόπος που με κοιτάζανε με έκαναν να τρέμω από τον φόβο που ένιωθα αυτήν την στιγμή .Οι καρποί τον χεριών μου είχαν αρχίσει να πονάνε και σίγουρα πως είχαν αρχίσει να μελανιάζουν . Αυτό άλλωστε ήταν αυτό που με επανέφερε στην πραγματικότητα . " Με πονάς ! " του φώναξα , κουνώντας

"Όταν χάνεις κάτι που είχες δεδομένο μετά φοβάσαι. Φοβάσαι πως ίσως χάσεις ότι σου έχει απομείνει. Ξέρεις γιατί;" Τον κοίταξε στα μάτια έντονα "Γιατί όταν χάσεις κάτι σημαντικό,μόνο τότε, καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν κρατά για πάντα"