+18 içerikli şiddet temalı sahneler ve ilişkiler olacaktır(!) okuyucularıma duyurulur 📢 "Sen kimsin?" Bacak bacak üzerine atarak karşıya bakmaya devam etti. Aniden kalbimde bir ağırlık hissetmiştim. Hiçbir cevap vermeden karşıya bakmaya devam ederken konuşmaya başladı. "Gözlerin aslını gizleyemiyor." Yavşça bana dönüp bakarken hiç beklemediğim yediğim darbe ile sanki hayata tutunduğum iplerden birisi elimden kaymıştı. "Kimsin dedim." Gözlerini gözlerime daha çok kilitleyip kafasını bana doğru yaklaştırdı. "Hiçim. Ya sen kimsin?" Alay ediyordu resmen benimle. Burnumdan soluyarak çantalarımı alıp hızla ayağa kalktım. Tam giderken bileğimde ellerle tekrardan ona doğru döndüm. Ayağa kalkmış dibimde durarak gözlerini gözlerime dikiyordu resmen. "Düşmanı ortak iki kimsesiziz." Söyledikleri ile daha dikkatli bir şekilde ona bakmaya başladım. "Ne?" "Ellerinden sevdikleri alınmış iki kimsesiziz Zemheri" Adımı söylemesi ile şokla ona bakmaya başladım. Saniyeler dakikalara dönüşmüştü sanki gözlerinde. Karanlığın korkusunu ve güvenini hissetiren gözleri ruhuma karışmaya çalışıyordu. O an anlamalıydım ölümü bana getirecek gözlerin onun gözleri olduğunu.

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."