-ASKERİ KURGUDUR- Alaz, dik oturup ciddiyetle boğazını temizledi. . "Ancak... seni istersem timden çıkarmam ve buradan göndermem, seni ilgilendirir mi?" "Eğlenirim," dedim anında. Alaz'ın yüz ifadesi değişti. "Beni buradan göndermeye çalışmandaki çabalarını... yarbaya dil dökmelerini, okuluma kadar göndereceğin faks ya da maillerini izlemek beni eğlendirir." Sahte bir tebessümle dudaklarımı kıvırdım. "Lütfen beni eğlendir." Sözlerimden etkilense de değişen yüz ifadesini hemen toparladı. "Yapamayacağımı sanıyorsun." "Hayır," dedim gözlerimi gözlerine kilitleyerek. "Tökezleyeceğini düşünüyorum." Arkasına yaslandı. Bir dirseğini sandalyenin koluna dayadı, diğerini masaya bıraktı. Açığa çıkan bileğine baktığımda ela ve mavi ağırlıklı boncuk bileklikler gözüme takıldı. Tam bu iki bileğinin ortasında siyah ipten oluşan kalın bir düğümlü bileklikte vardı. Bunları takmayı hep çok severdi. "Ya bunu başarırsam?" diye sordu. Sesinde meydan okumanın yanı sıra bir kırgınlık da vardı. Gözlerimi ona çevirdim. "Ya seni buradan gerçekten gönderirsem?" Masaya doğru yaklaştım, ceketimin yakalarını düzelttim. Yanağıma düşen birkaç saç telini kulağımın arkasına iliştirdim. "Eğer bunu başarırsan sana vereceğim Son Vasiyet'im bile olmaz!"

"Anneannem bir keresinde şöyle demişti. Derdi olanın yükünü hafifletirsen senin yolunda da nergisler açar. O yüzden diyorum derttaş olalım mı?" "O da ne?" "Derttaş işte. Arkadaş gibi bir şey. Hani arkadaş arkanı korur falan, derttaş da derdini dinler." "İstemez. Benim kimseyle hiçbir şey olma isteğim yok."

"Delilerin sevdası hoyrat bir fırtına gibidir. Günün başında seni sarsan fırtına, gecenin şafağında ılık bir esintiye dönüşüp kaburgalarının arasına sokulur." Saka ve Sanrı'da tanıdığımız Gurur ve Farah'ın hikayesi. SVS'den bağımsız bir kurgu olduğu için Sarkaç'a başlamak için önce Saka ve Sanrı'yı okumanıza gerek yoktur.

"Ondan hoşlanıyor musun?" Kıskanç çıkan sesine ne tepki vereceğimi bilemiyordum. "Ona sarıldın." Kaşları çatıldı. "Hoşlanmasaydın sarılmazdın. Hoşlanıyorsun ki sarıldın." Burnundan nefesini sertçe verdi. "Bana bile sarılmadın." Ters ters baktı. "Bana niye sarılmıyorsun?" Kıskandığı kişi en yakın arkadaşıydı. Ve onun arkadaşı benim babamdı. Hiçbir şeyden haberi yoktu. Eflah kim olduğumu bilmeden beni seviyordu ama ben, onun kim olduğunu bile bile ona âşık olmuştum. Benim günahım daha büyüktü. Bir insanın başına en kötü ne gelebilirdi? Babam gözlerimin önünde öldürüldüğünde ve onu öldüren annem olduğunda en kötüsünü yaşadığıma çok emindim. Artık annem cezaevinde, babam ise mezardaydı. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki? 25 yıl geçmişe gitmek? Bu kötünün de kötüsü olabilir miydi? Ölümcül bir kaza sonucu kendimi 1998 yılında bulduğumda o an için bunun bir felaket olduğunu düşündüm. Felaket bir durumdu çünkü bu zaman diliminde anne ve babamla aynı yaşlardaydım. Onların hayatına bir yabancı gibi girmek zorundaydım. Ama aslında felaket sandığım şey mucize de olabilirdi. Mucizevi bir durumdu çünkü bu zaman diliminde annem cezaevinde, babam da mezarda değildi. Onların evlenmesinin nedeni annemin bana hamile kalmasıydı. Ana rahmine düşmeme sadece üç ay kaldığını anladığımda ise kendi doğumumu engellemenin nasıl olacağını düşünmeye başladım. Annemi cezaevinden, babamı da ölümden kurtarmanın tek yolu bu olabilir miydi? Belki de olabilirdi. Planını uygulamak için babamın arkadaşı Eflah'ın evine bir dadı olarak işe girmekse hayatımda verdiğim en kötü karardı. Bunu ona anlatmanın bir yolu var mıydı? Buraya ait olmadığımı, öyle bir uğradığımı anlatmanın bir yolu olmalıydı. Doğru insanı yanlış zamanda bulmak birine verilen en büyük ceza olmalı.

Labirent gibi sokaklarda gördüğüm her kapıyı ittirerek saklanabileceğim bir yer arıyordum. Açılmıyordu kapılar. Ardımdaki adamın bakırcıların çekiç seslerini anımsatan ayak sesleri her an daha da yaklaşıyordu. Dar sokaklardan birine daha girmiştim ki bir anda yol bitti. Bu bir çıkmaz sokaktı. Kapısız, penceresiz yüksekçe bir duvar önümü kesiyordu. "Seni öldüreceğim!"dedi korkunç ses. Çaresizce dönüp sesin sahibine baktım. Nevfel etrafımı çeviren üç duvardan daha geçilmez görünen cüssesiyle karşımdaydı. Yarım bir gülümsemeyle baştan aşağı süzdü beni. Ayaklarımın buz kestiğini hissettim. Beton zemine çıplak ayaklarla basıyordum. Ölülerin de önce ayaklarının soğuduğu geldi aklıma. "Leyla..." Nevfel korkunç suratında alaycı bir ifadeyle bana doğru geliyordu. Sanki onun her adımında ruhum biraz daha çekiliyordu. Korkudan sıklaşan soluğum boğazımda düğümlendi. O yaklaştıkça ölüm de yaklaşıyordu. "Gelme! Aradığın kişi ben değilim!"diye bağırdım geri giderek. Sırtım duvara dayanmış, ölüm burnumun ucuna kadar gelmişti. Kaçacak yerim yoktu artık. Nevfel şeytanı hatırlatan ateş gibi elleriyle kolumu yakaladı. "Sen Leyla'sın!" ... ✔️Bütün kurgularım, içindeki ufak hikayeler, sözler, varsa şiirler dahil bana aittir. Alıntı yaptığım durumlarda bunu belirtiyorum. Öncesi de sonrası da çalıntı ihtimaline karşın (her bir değişikliği dahil) çeşitli yollardan korunmaya alınmıştır. Benzer kurgularla karşılaşırsanız lütfen bana bildirin. Bütün kurgularım özgündür. ✔️ Başlama: 27.11.2016 Final: 18.02.2018 Kelime sayısı: 78.095

"Senin için bu evi tuttum.'' Dedi bana. ''Teklifimi kabul edersen bu evde yaşayacaksın. Paran olmadığı için okulu bırakmayı düşündüğünü biliyorum. Üniversite hayatın boyunca bütün eğitim masraflarını ben karşılayacağım. Anlaşmamız sonlansa bile bu geçerli olacak. Okulunu bitirmen için her imkanı sağlayacağım konusunda bana güvenebilirsin. Ayrıca benimle birlikte olduğun her ay iki yüz elli bin lira alacaksın. Paran düzenli olarak hesabına yatacak. Ölümüne çalıştığın o işi ve yaşadığın berbat yeri düşünürsek bence iyi bir teklif. Genelde bir kadınla uzun süre kalmam. Ben istediğim sürece benim olacaksın. Bu anlaşma ne kadar sürer bilmiyorum ama bittiğinde zengin ve özgür bir kadın olacağın kesin. Her şey sonlandığında bu ev de senin olacak. Bunu bir düşün Dolunay, sonra da kararını bana bildir.'' DİLEFGAR: Gönlü yaralı aşık. !!!Dilefgar adıyla yazılmış ilk ve tek kitaptır!!!

İki ruhun hayatlarına düşen bir mektup her şeyin başlangıcı olacaktı. Maral Çetin, tüm kanıtlar babasının intiharını gösterse de buna inanmamakta kararlı bir genç kızdır. Babasının kendisine yazdığı mektubu bulduktan sonra bile... Alim Polat, Emniyet Müdürlüğündeki bir dava sonucu açığa alınmış bir polistir. İki yaralı ruh, bir mektubun kalbinde saklanan ışıkla yeniden kendini bulacaktır. Sırlar, geçmişteki kapıdan geçerek iki ruhun arasında dikildiğinde ise birbirlerinden başka güvenecek kimseleri kalmayacaktır.

0545.......: Annem her kış Kuran Kursu'na giderdi 0545.......: Beni de yanında götürürdü 0545.......: Oraya gitmeyi hiç sevmezdim 0545.......: Sonra sen beni yanına çağırmıştın 0545.......: Seni de annen getirmişti 0545.......: Onlar hocayla Kuran okurken biz ikimiz dış tarafta beş taş oynardık 0545.......: Hatırlıyor musun beni? 🌠 Güldürür. ✅ Düşürür. ✅ Duygulandırır. ✅ Tamamlandı. ✅ 04.06.2020'de yayınlandı. 02.07.2020'de tamamlandı. Mizah - 1 (17.06.2020) Text - 1 (22.06.2020) Spiritüel - 1 (26.06.2020) Dram - 1 (16.08.2020)

Başıma ne mi geldi? Bir adama tutuldum, görür görmez. Sonra bir duydum ki o da bana tutulmuş. Evleneceğimizi duyurduk tüm köye. Düğünümüze kadar günlerce onu hayal ettim, aşkımı körükledim. Sonra düğün günümüzde bir adam çıkageldi kapıma, elinde atıyla. Onun olması gereken yerde, ardında bir kalabalıkla duruyordu bu adam. Gelinini almaya gelmişti belli ki, beni. Ben sevdiğim adama değil başka bir adama gelin oldum. İşin daha da kötü yanı sevdiğim adamın yaşadığı eve gelin gitmemdi. Bir insanın başına bundan daha kötü bir şey gelebilir miydi? * Şiddet, küfür ve olumsuz ögeler içerebilir. * Dram-3 (04.09.21) Tarih-1 (07.09.22)

Adem fark ettirmeden uzun uzun baktı sevdiğine Bir insan bir gülüşü için ölebilecek kadar sevilir miydi hiç? Ama Adem iyi biliyordu aşk insanda akıl bırakmıyordu Belkide hiçbir zaman söyleyemiyecekti sevdiğini Afrasına. Söylese kabullenecek miydi ki Afra? Afra da onu sevecek miydi? Yada birlikte intikamını alacaklardı "dostça".