"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.

"Erkekler ağlar mı Egemen ?" "Ağlar." diye yanıtladı beni hiç düşünmeden. "Ne zaman ?" Merak ediyordum. Kadınlara inat erkekler ağlamaz tabusunun ne zaman yıkıldığını merak ediyordum. "Kaybettiklerinde." "Peki sen hiç ağladın mı ?" "Ağladım." dedi. Öyle bir şaşırdım ki, karşımda her yönüyle sanki 'Beni Yıkamazsınız !' diye bağıran adamın ağlamış olmasına; kendisi söylemeseydi inanmazdım da zaten. "Ne zaman ?" "Seni kaybettiğimi sandığımda." ****

Kurtuluş karşısında ağlayan güzelliğe baktı. İçi burkuldu bu aralar ne çok ağlatmıştı biricik eşini. O zaman anladı içinde ona karşı aşktan ve sevgiden daha büyük şeyler hissettiğini. Herkes hayatında bir şeyler yaşardı kimi dilinde kimisi de kalbinde.Kurtuluş kalbinin tamamını Asel'in doldurduğunu hissetti. Gözlerini kapattı eşinin kokusunu derince içine çekti.O ağladıkça kalbine hançer saplıyorlardı sanki . Elleriyle minik yüzünü kaldırdı ' Yapamıyacağım şeyler için söz vermeyi sevmem ama dışarı bak' Asel kafasını cama çevirdi dışarıda tane tane kar yağıyordu. Devam etti Kurtuluş: 'Kar taneleri ne güzel anlatıyor birbirimize zarar vermeden de yol almanın mümkün olduğunu.'